Δεν χωράει καμία δημοσιογραφική δεοντολογία και ούτε η υπενθύμιση ότι όταν κτυπάς τον πεσμένο είναι δείγμα δειλίας. Ακόμα και αν πρόκειται για μητέρα, έγκλειστη σε ψυχιατρείο, που ζει αναγκαστικά μακριά από το παιδί της, εφόσον κάποιος έχεις αποφασίσει να τη διαπομπεύσει, θα το κάνει. Πολλώ δε μάλλον που γι' αυτό θα πληρωθεί κιόλας. Οτιδήποτε κι αν πεις στην περίπτωση του «κανιβαλισμού», για άλλη μια φορά, της Βίκης Σταμάτη, όπως συνέβη από κυριακάτικη εφημερίδα, είναι λίγο σε σχέση με τη θυμηδία που προκαλεί το γεγονός της δημοσιοποίησης των φωτογραφιών της μέσα από το κελί.

Απέναντι σε ένα άτομο που βρίσκεται στη δική της κατάσταση, κάποιος που αυτοαποκαλείται δημοσιογράφος, προτάσσοντας προφανώς «το καθήκον», αποφασίζει να την εξευτελίσει, εξευτελίζοντας ουσιαστικά την ίδια του την προσωπικότητα, το επάγγελμα και το Μέσο. «Προσφέροντάς» την ως λάβαρο επιτυχίας στα ακόρεστα μάτια ενός πεινασμένου για «κουφάρια» κοινού, που θα σχολιάσει οτιδήποτε άλλο, εκτός από την αηδία που προκαλεί το αποτέλεσμα της «δημοσιογραφίας» που πήγε στο περίπτερο να αγοράσει. Που από τη στιγμή που βάζει το χέρι στην τσέπη, γίνεται συμμέτοχος του κανιβαλισμού.

Το αν αυτή η γυναίκα έφταιξε ή αν πληρώνει αρκούντως γι' αυτό, είναι θέμα της δικαιοσύνης. Ωστόσο, η άθλια αντιμετώπιση από συγκεκριμένα ΜΜΕ, στην ψυχολογική κατάσταση που βρίσκεται, χωρίς ίχνος σεβασμού και διακριτικότητας, πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκει ο «τολμηρός» δημοσιογράφος και η εφημερίδα που φιλοξενεί το «ρεπορτάζ». Δεν προσβάλλει μόνο την ίδια αλλά κυρίως προσβάλλει τη δημοσιογραφική δεοντολογία. Προσβάλλει τη γυναίκα ως άτομο, και μάλιστα επιλέγει να το κάνει στην Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Προσβάλλει τους ασθενείς με εμφανή ψυχολογικά προβλήματα. Προσβάλλει το κάθε παιδί που βιώνει τον εφιάλτη να μεγαλώνει χωρίς γονείς και, εν τέλει, προσβάλλει την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. 

Η Σταμάτη είναι εξαιρετικά εύκολος στόχος στην κατάσταση που έχει περιέλθει. Η ευκολία με την οποία ο Τύπος, αυτός ο συγκεκριμένος Τύπος, αποφασίζει να «σκυλεύει» το κομματιασμένο της σώμα και ψυχή, δείχνει και το μέγεθος της αρρώστιας. Όχι της ίδιας, του Τύπου. Η ίδια, κάποια στιγμή μπορεί και να συνέλθει. Περισσότερο είναι ευχή παρά ελπίδα. Ο Τύπος όμως που «τρέφεται» από τα «κουφάρια», δύσκολα. Και δυστυχώς, όσο θα υπάρχουν «κουφάρια», τόσο θα υπάρχουν και «γύπες». Που θα τρέφονται και θα τρέφουν με αποσύνθεση. Μένει σε μας να κάνουμε την επιλογή της «τροφής». Και της ΕΣΗΕΑ να παρέμβει. Λέμε τώρα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News