Συνήθης επωδός εδώ και δεκαετίες σε καθημερινές συζητήσεις, για την προσοχή με την οποία η χώρα κι οι ηγεσίες της παρακολουθούν τις διεθνείς κοινωνικές, εκπαιδευτικές, οικονομικές, επιστημονικές, τεχνολογικές εξελίξεις / κατακτήσεις και το ρυθμό με τον οποίο επιχειρούν να ενσωματώσουν κάποια επιτεύγματά τους, υπήρξε –πλην άλλων- και το «σε 10 χρόνια και αν… (γίνει)».

Πράγματι, ακόμη κι η μεταφορά απλούστατων πραγμάτων στη ζωή μας όχι μόνο άργησε πολύ, αλλά συνοδεύθηκε σχεδόν πάντοτε τουλάχιστον από υποψίες για σκάνδαλα ή χαριστικές αναθέσεις. Καλύτερες επιδόσεις, είναι αλήθεια, έχουμε στην υιοθέτηση νέων τάσεων της μόδας σε ρούχα, αυτοκίνητα, διακοπές, επαγγελματική και προσωπική συμπεριφορά, ό,τι τέλος πάντων περιέχεται στην έννοια life style κι αποτελεί status symbol.

Δεν φαίνεται να μας έχει απασχολεί, τί είναι αυτό που μας κάνει κάποιες φορές και για μερικά πράγματα να τρέχουμε σαν λαγοί να τα επιτύχουμε κι άλλοτε και για κάποια άλλα (αν δεν τους γυρίζουμε την πλάτη), οργισμένοι να σερνόμαστε σαν χελώνες στην υλοποίησή τους. Τα 2 αυτά ρεύματα συγκροτούν μέλη ανεξαρτήτως  κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής, ιδεολογικής, μορφωτικής ή άλλης ομάδας στην οποία ανήκουν, διαπερνούν κατά κάθε δυνατή κατεύθυνση την ελληνική κοινωνία κι έχουν δημιουργήσει σχολές σκέψης, που τα υποστηρίζουν κι υπερασπίζονται με ένταση την ορθότητα της στάσης τους.

Διαβάζω, αίφνης, ότι στο facebook έχουν προφίλ πάνω από 3.120.000 συμπολίτες μας και άνω του 60% από αυτούς ήταν online καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές, ενώ ποιός ξέρει πόσοι άλλοι εμπιστεύονται το twitter κι άλλες σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν οι κάτοικοι της Κερατέας και του Λαυρίου, που περισσότερο εμπιστεύονται για να ενημερωθούν ότι πλησιάζουν ή έφθασαν εκσκαφείς στην περιοχή τους, τις καμπάνες των εκκλησιών και τη σειρήνα του δημαρχείου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News