Τώρα τι είναι ετούτο; Προφητείες; Μου θυμίζει εκείνους τους «προφητικούς» δημιουργούς, που είχαν προβλέψει πριν χρόνια, μέσα στα τραγούδια τους, όσα ζούμε σήμερα. Δηλαδή, τώρα, αν γράψω ότι έρχονται δύσκολες στιγμές το 2014, ότι όλα θα είναι μαύρα, ότι θα ζήσουμε πρωτόγνωρα σκληρές καταστάσεις, έτσι αόριστα, θα δικαιωθώ του χρόνου; Ή μήπως θα βαφτιστώ μετά Χριστόν προφήτης; Για να μην αναφερθώ στα σχόλια που θα γραφτούν κάτω από το κείμενό μου. Σα να τα διαβάζω ήδη: «σιγά, ρε μεγάλε, τι μας λες; Ανακάλυψες την Αμερική, μπράβο». Πόσο «χρήσιμος» θα είμαι αν δεν προτείνω κάτι; Αν δεν βρω ένα «σχέδιο διαφυγής». Αυθαίρετα, λοιπόν, θα παραλλάξω λίγο το θέμα. Θα βγω «εκτός θέματος», όπως παλιά, στο σχολείο, στις εκθέσεις ιδεών, και θα γράψω αυτό που θα ήθελα να έρθει το 2014. Και όχι να έρθει από μόνο του. Να το φέρουμε.

Σε μια από τις τελευταίες εκπομπές των Πρωταγωνιστών, οι καλεσμένοι κλήθηκαν να μιλήσουν/ορίσουν την έννοια της επανάστασης. Ναι, αυτής της χιλιοταλανισμένης λέξης. Εκεί, λοιπόν, ο Γιάννης Κόντος (ή ο Φώτης Βαλλάτος – δεν το θυμάμαι ακριβώς και δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία) είπε μια εύστοχη φράση: «επανάσταση θα ήταν να αρχίσουμε από αύριο όλοι να λέμε "ευχαριστώ" και "παρακαλώ"». Πόσο θα το ήθελα αυτό για το 2014! Παρατηρώ διαρκώς γύρω μου μια ραγδαία αναπτυσσόμενη αγένεια και αδιαφορία. Κανένας δεν κρατάει τις πόρτες στον επόμενο. Κανένας δεν ευχαριστεί, έστω με ένα νεύμα, στην παραχώρηση προτεραιότητας, οδηγώντας στους δρόμους. Και στις επαγγελματικές συνεργασίες, το «ευχαριστώ» αναζητείται – για να μην πω καταζητείται. Αυτό, λοιπόν, θα το ήθελα πάρα πολύ για το «ευτυχισμένο νέο έτος». Αυτή την επανάσταση. Μια επανάσταση ευγενείας. Είναι τόσο απλό. Είναι τόσο εύκολο. Είναι και δωρεάν. Δεν θα ξοδευτούμε. Και είναι δύσκολες εποχές.

Θα ήθελα επίσης (Άγιε μου Βασίλη) και κάτι ακόμα. Και μετά ίσως και κάτι ακόμα. Αλλά πρέπει να ιεραρχήσω. Μην είμαι και πλεονέκτης. Θα ήθελα, λοιπόν, να μπορέσουμε να διαφωνήσουμε. Απλώς να διαφωνήσουμε. Χωρίς να τσακωθούμε. Δυστυχώς, αυτό που συμβαίνει, γύρω ολούθε, είναι μια ποδοσφαιρική διαφωνία επί παντός επιστητού. Συνάνθρωποι, δεν χρειάζεται να συμφωνήσουμε σε όλα – αλήθεια σας λέω. Δεν είναι απαραίτητο για τη συνύπαρξή μας. Απεναντίας, είναι και γόνιμο. Μπορούμε και να διαφωνούμε ενίοτε, δίχως αυτό να κακοχαρακτηρίζει εκείνους που έχουν διαφορετικές απόψεις από εμάς. Αλλά μήπως και αυτό δεν «ακουμπά» στην ευγένεια; Πώς να διαφωνήσεις και να μείνεις σε αυτό, χωρίς να αναζητάς διαρκώς μια θεόσταλτη σύγκλιση, αν δεν είσαι ευγενικός; Αν δεν είσαι διαλλακτικός. Θα έφτανα στο σημείο να προτείνω την εγκαθίδρυση της ευγενείας «δια νόμου», αλλά οι νόμοι τσαλαπατιούνται στη χώρα μας ή ψηφίζονται για το «ονόρε».

Τώρα, μπορώ εύκολα να χαρακτηρισθώ ρομαντικός και μελό στην καλύτερη, γραφικός και αιθεροβάμων – κατά πάσα πιθανότητα – από την πλειοψηφία. Καθόλου δεν με ενοχλεί.

Ας είναι το 2014, καλύτερο από το 2013 και χειρότερο από το 2015.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News