Είναι, τελικά, στη μοίρα της «μεγαλύτερης Δημοκρατίας του πλανήτη» να κυβερνάται από ανθρώπους που κοιμούνται… όρθιοι; Κάποιοι είχαν επισημάνει λίγο πριν από τις εκλογές του 2024 ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν ήταν πολύ νεότερος του Τζο Μπάιντεν, παρότι η προεκλογική διαδικασία είχε στραφεί γύρω από την ηλικία του δεύτερου, αλλά και τα προφανή προβλήματα που εμφάνιζε λόγω αυτής.

Εναν χρόνο αργότερα, οι Αμερικανοί έχουν ξανά έναν πρόεδρο ο οποίος δυσκολεύεται να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά.

Την περασμένη εβδομάδα, δόθηκε στο Οβάλ Γραφείο μια σημαντική συνέντευξη Τύπου, για την συμφωνία που αφορά τη μείωση των τιμών στα φάρμακα απώλειας βάρους – θέμα ιδιαίτερης σημασίας για την αμερικανική κοινωνία που έχει υψηλό ποσοστό παχυσαρκίας και σύστημα περίθαλψης πολύ διαφορετικό από τα ευρωπαϊκά, ως προς την κάλυψη θεραπειών.

Στη διάρκεια αυτής της συνέντευξης Τύπου, ο Τραμπ φαινόταν να αγωνίζεται να μείνει ξύπνιος, χωρίς να τα καταφέρνει! Φάνηκε να παίρνει έναν υπνάκο, προκαλώντας σχόλια και ειρωνείες στα ΜΜΕ. Κυρίως επειδή ο ίδιος κορόιδευε τον Μπάιντεν, αποκαλώντας τον «Sleepy Joe» (κοιμήση Τζο).

Η αλήθεια είναι ότι το πρόγραμμα του προέδρου των ΗΠΑ θα μπορούσε να εξοντώσει και τον πιο δραστήριο άνθρωπο: ατελείωτα ταξίδια και μετακινήσεις, απανωτές και πολύ απαιτητικές συναντήσεις και βέβαια το αναπόφευκτο στρες που προκαλεί η θέση του πλανητάρχη. Ολα αυτά είναι δεδομένο ότι εξαντλούν πολύ πιο εύκολα έναν άνθρωπο που διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του. Πολλώ δε μάλλον έναν άνθρωπο σε αυτήν την ηλικία που δεν είναι και στην καλύτερη φυσική κατάσταση.

Ο Τραμπ είναι 79 ετών. Παρά τις διαβεβαιώσεις του Λευκού Οίκου ότι δεν αντιμετωπίζει θέματα κόπωσης, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι έχει την ίδια αντοχή με νεότερους ανθρώπους.

Ανάλυση των βίντεο από την Washington Post έδειξε ότι ο Τραμπ πέρασε σχεδόν 20 λεπτά προσπαθώντας να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου. Καθισμένος πίσω από το γραφείο του, ο Τραμπ έκλεισε τα μάτια του, ακούμπησε το χέρι του στον κρόταφο και έγειρε στην καρέκλα του. Η εκδήλωση διεκόπη απότομα όταν λιποθύμησε ένας αξιωματούχος που στεκόταν πίσω από τον πρόεδρο. Υστερα από περίπου μία ώρα, η συνάντηση συνεχίστηκε, με τον πρόεδρο να δείχνει πιο ζωηρός, αν και και πάλι εντοπίστηκε στιγμιαία με κλειστά μάτια.

Η διαφορά της αντιμετώπισης από τον Τύπο και το ευρύτερο πολιτικό σύστημα είναι ενδεικτική: πήρε πολλούς μήνες στους Δημοκρατικούς και τα ΜΜΕ να μιλήσουν ανοιχτά για το πρόβλημα του Μπάιντεν· μήνες που χαντάκωσαν το Δημοκρατικό κόμμα και ενδεχομένως όλη τη χώρα. Τώρα, που όλοι έχουν αρχίσει να παραδέχονται ότι «έβλεπαν από καιρό το πρόβλημα», είναι πολύ αργά.

Εν μέρει αυτή η «ασυλία» στον Μπάιντεν οφειλόταν σε πολιτικούς λόγους. Ο Λευκός Οίκος δεν ήθελε, λίγο πριν από τις εκλογές, να παραδεχτεί ότι στο τιμόνι της χώρας βρισκόταν ένας άνθρωπος με εμφανή σημάδια διανοητικών προβλημάτων. Σε έναν μεγάλο βαθμό, όμως, ήταν και θέμα σεβασμού προς το πρόσωπο. Ο Μπάιντεν είναι ένας συμπαθής πολιτικός που κανείς δεν ήθελε να στενοχωρήσει. Η πολιτική δεν λειτουργεί έτσι, βέβαια, και οι Δημοκρατικοί το πλήρωσαν.

Ο Τραμπ, αντιθέτως, είναι αντιπαθέστατος και αυτή είναι μια συνθήκη που καλλιεργεί ο ίδιος. Αγενής, αμετροεπής και επηρμένος, είναι ο κατ’ εξοχήν άνθρωπος που όλοι περιμένουν να βρεθεί σε στιγμή αδυναμίας για να τον τσακίσουν. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που κάθε του «στραβοπάτημα» μπαίνει αμέσως στο επίκεντρο. Πολλοί Δημοκρατικοί πανηγυρίζουν κάθε φορά που φαίνεται να χάνει τα λόγια του. Είναι η μικρή τους εκδίκηση, εκ μέρους του προκατόχου του.

Για όλους εμάς τους υπόλοιπους, όμως, η εικόνα ακόμη ενός αμερικανού προέδρου που κοιμάται όπου βρει, δεν είναι ακριβώς ενθαρρυντική, ακόμη κι αν συμμετέχουμε στον χαβαλέ που αναπόφευκτα γίνεται. Δεν είναι προσωπικό το θέμα· αυτός ο άνθρωπος, που δυσκολεύεται να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά, κρίνει τις τύχες του πλανήτη.

Σύμφωνα με τον Λευκό Οίκο, οι συγκρίσεις ανάμεσα στους δύο προέδρους είναι άτοπες. Οι αξιωματούχοι λένε ότι ο Τραμπ έχει πολύ πιο ενεργή δημόσια παρουσία, δίνει συνεντεύξεις Τύπου σχεδόν κάθε εβδομάδα και διατηρεί αμείωτο ρυθμό δραστηριότητας. Οι συνεργάτες του δηλώνουν ότι δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του, καθώς ο Τραμπ κάνει τηλεφωνήματα και δίνει εντολές κάθε ώρα της ημέρας και της νύχτας.

Την ίδια στιγμή, ο αμερικανός πρόεδρος έχει ένα κυριολεκτικά εξοντωτικό ταξιδιωτικό πρόγραμμα. Επέστρεψε από πολυήμερη περιοδεία στην Ασία στις 30 Οκτωβρίου, πήγε αμέσως στο Μαρ-α-Λάγκο στη Φλόριντα και μέσα σε λίγες ημέρες βρέθηκε ξανά στην Ουάσινγκτον. Την περασμένη Τετάρτη ταξίδεψε στο Μαϊάμι για να μιλήσει σε ένα επιχειρηματικό συνέδριο και την Παρασκευή επέστρεψε στη Φλόριντα.

Παρά το γεγονός ότι ο Λευκός Οίκος επιμένει πως ο Τραμπ αποδεικνύει καθημερινά τη ζωτικότητά του, οι εικόνες από το Οβάλ Γραφείο πυροδότησαν νέα ερωτήματα για την αντοχή του προέδρου και την πίεση που συνοδεύει το αξίωμα.

Το μείζον ερώτημα είναι μήπως ήρθε η ώρα να περάσουν οι ΗΠΑ στα χέρια μιας νέας γενιάς πολιτικών. Η εκλογή του Ζοράν Μαμντάνι στη Νέα Υόρκη, πέρα από όλα τα πολιτικά, πολιτισμικά και άλλα ζητήματα, χειροκροτήθηκε και λόγω του πολύ νεαρού (για πολιτικό πρόσωπο) της ηλικίας του. Ο Μαμντάνι είναι μόλις 34 ετών. Πολύ νέος και άρα άπειρος, θα ισχυριστούν πολλοί. Και ενδεχομένως θα έχουν δίκιο.

Η Αμερική, παρ’ όλα αυτά, είχε επιλογές που δεν ανήκαν στα δύο (ηλικιακά) άκρα, αλλά τις απέρριψε. Ισως επειδή, όπως και σε όλα τα ζητήματα, η λογική έχει πάψει να επικρατεί και τη θέση της έχει πάρει η πόλωση και οι ακρότητες. Που αντιμάχονται μεταξύ τους, αφήνοντας στο ενδιάμεσο ένα τεράστιο κενό πολιτικής. Κι έναν πρόεδρο που, όσο κρίνονται οι τύχες του κόσμου, απλώς νυστάζει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News