Κάτι ακατανόητο και μυστηριώδες συμβαίνει εκεί στους ορόφους της Χαριλάου Τρικούπη. Οταν όλοι μαζί, παλιοί και νέοι, εμφανίστηκαν με στοιχειώδη πολιτικό πολιτισμό στη μάχη της ηγεσίας, το ΠΑΣΟΚ κέρδισε πόντους συνολικά. Οταν όμως μπαίνουν όλοι μαζί στη μάχη της πολιτικής καθημερινότητας, τότε τα κάνουν κατευθείαν μαντάρα. Αλλα λέει ο Ανδρουλάκης, άλλα ο Γερουλάνος, άλλα ο Κατρίνης και άλλα η Διαμαντοπούλου.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι να μισοβυθίζεται ο πράσινος στόλος πριν καν καταφέρει να αποπλεύσει από το λιμάνι για την ανοιχτή θάλασσα, όπου υποτίθεται ότι θα έδειχνε τη δύναμη πυρός του. Ακριβώς αυτό έγινε τις τελευταίες ημέρες, μετά την υπόδειξη των υποψηφίων για την Προεδρία. Αντί να πέσει σε περιδίνηση η κυβέρνηση, περιέπεσε  το ΠΑΣΟΚ. Εκεί που όλοι νόμιζαν τον Μητσοτάκη στριμωγμένο, βρέθηκε ο Ανδρουλάκης στο καναβάτσο.

Είναι προφανές τι συμβαίνει. Τα κορυφαία στελέχη που παρουσίασαν το ελκυστικό ΠΑΣΟΚ του περασμένου φθινοπώρου έχουν αποκλίνουσες στρατηγικές απόψεις για την πορεία του Κινήματος. Και όσο το ΠΑΣΟΚ καταγίνεται με  ζητήματα αντιπολιτευτικής διαχείρισης, όπως οι προμήθειες των τραπεζών ή τα ισόβια ασφαλιστικά συμβόλαια, η ηγετική ομάδα του εμφανίζεται ενιαία και ενωμένη. Μόλις όμως μπουν στα βαθύτερα νερά της προοπτικής του κόμματος μέσα στον χρόνο και σε ένα δύσκολο πολιτικό τοπίο, τότε αναδεικνύονται αυτομάτως οι θεμελιώδεις διαφορές τους.

Παραλλήλως, το μικρό πλην ενδεικτικό φρενάρισμα των δημοσκοπικών ποσοστών του Κινήματος που παρατηρείται τους δυο τελευταίους μήνες μειώνει τη δραστικότητας της συγκολλητικής ουσίας που λέγεται «προοπτική εξουσίας» ή έστω «προοπτική μεγάλης ανόδου». Μόλις διαπιστωθεί πτωτική τάση, έστω και μικρή, κατευθείαν ανοίγονται διάδρομοι ξεδιπλώματος προσωπικών στρατηγικών που στοχεύουν στην επόμενη μέρα των εκλογών. Αντανακλαστικά επίσης, εμφανίζονται πολιτικές προσωπικής απαγκίστρωσης από μια πορεία που διαφαίνεται ως διαδρομή ήττας. Το «τα ‘λεγα εγώ» ή το «οι άλλοι τα έκαναν θάλασσα» ή το «εγώ διαφωνούσα με αυτή ην πολιτική και το είχα ξεκαθαρίσει» αρχίζουν να κάνουν παρέλαση από νωρίς.

Η στρατηγική δυσκοιλιότητα που εμφανίζει το ΠΑΣΟΚ σήμερα καταδεικνύει ότι το Κίνημα δεν έχει ξεπεράσει διόλου το τραύμα της δύσκολης περασμένης δεκαετίας, όταν κατέρρευσε εκλογικά, πέρασε κρίση ταυτότητας και συλήθηκε ένθεν κακείθεν από στελέχη και ψηφοφόρους. Συνεχίζει να κουβαλά την πληγή της περιόδου 2009-2019 και να ξερνά το πύον της κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Και οι συμμαχίες, σε ένα τοπίο που δεν δείχνει να κυοφορεί εύκολες αυτοδυναμίες, είναι από τα δυσκολότερα σταυροδρόμια. Ε, αυτές τις ημέρες το ΠΑΣΟΚ έπεσε πάλι σε ξέρα. Καθότι ούτε ώθηση προς τα πάνω δείχνει, ούτε ηγέτη ικανό να υπερβεί και να συνθέσει αντιθέσεις διαθέτει.

Οτι ο Δούκας, ο Γερουλάνος, η Διαμαντοπούλου και ο Κατρίνης δεν έχουν ενιαία αντίληψη για την πλευρά του πολιτικού φάσματος όπου πρέπει να πλασαριστεί το ΠΑΣΟΚ, είναι ηλίου φαεινότερο. Οτι ο Ανδρουλάκης αδυνατεί να γίνει ομπρέλα όλων αυτών είναι επίσης ολοφάνερο. Πλην, οι διαφορές ανάμεσα σε αυτά τα μεγαλοστελέχη δεν περιορίζονται στην προσωπική οπτική που έχει ο καθένας τους για τα πράγματα. Βυθίζονται και μέσα στο σώμα των σημερινών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, και αυτό κάνει ακόμα δυσκολότερη τη δουλειά εκείνου που πρέπει να συνθέσει αυτό το μωσαϊκό σε ενιαία και νικηφόρα πολιτική πρόταση. Αρχίσαμε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News