Με αφορμή την υπόθεση Γεωργούλη και την πολιτική της διαχείριση εν μέσω προεκλογικής περιόδου, επανέρχεται στο προσκήνιο ένα ζήτημα που θα έπρεπε να μας έχει απασχολήσει σοβαρά τα τελευταία χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων συγκρούστηκε πολλές φορές στη χώρα μας ο νομικός πολιτισμός με τον πολιτικό και μιντιακό λαϊκισμό.

Τι ακριβώς έχουμε στην υπόθεση Γεωργούλη;

Ενας ευρωβουλευτής για τον οποίο έχει υποβληθεί καταγγελία από το 2020 στις βελγικές αρχές για βιασμό και σωματική βλάβη, από μια γυναίκα που κράτησε απολύτως στην ιδιωτική σφαίρα την καταγγελία της, για να δει τελικά να παραβιάζεται το δικαίωμα της ανωνυμίας της με απαράδεκτο τρόπο στα ελληνικά ΜΜΕ. Οι βελγικές αρχές ζήτησαν πριν από λίγες ημέρες την άρση της ασυλίας του ευρωβουλευτή και, από εκεί και πέρα, ξεκίνησε ένας κύκλος αποκαλύψεων, συζητήσεων και πολιτικών συγκρούσεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διέγραψε τον Γεωργούλη και παραδέχτηκε ότι «έψαχνε» είτε πριν από δυο χρόνια (Κούλογλου) είτε πριν από ένα χρόνο (Παπαδημούλης, Τσαπανίδου) να βρει αν είχαν βάση οι «φήμες» που κυκλοφορούσαν στο Ευρωκοινοβούλιο για κακοποιητικές συμπεριφορές του ευρωβουλευτή του κατά συνεργατών του. Τον ρώτησαν, τους είπε «δεν τρέχει τίποτα», έκαναν και σχετική έρευνα με ειδική ομάδα που έφτασε από την Αθήνα και πάλι τίποτα. Μέχρι που ήρθε το αίτημα άρσης της ασυλίας, οπότε το θέμα παίρνει τον δρόμο του…

Μέχρις εδώ δεν θα μπορούσε να προσάψει κανείς κάτι στον ΣΥΡΙΖΑ. Πού να ήξερε ο Τσίπρας, όταν επέλεγε τον Γεωργούλη, ότι θα βρισκόταν αντιμέτωπος με αυτή την κατάσταση; Και τι άλλο μπορούσε να κάνει παρά να «ψάξει» τις φήμες και να κάνει και το σταυρό του να μην αληθεύουν;

Ως εδώ καλά! Εκεί που αρχίζουν να μπερδεύονται τα πράγματα είναι από την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίζει να μετατρέψει την αναγκαστική αποπομπή του Γεωργούλη σε πολιτική απόφαση που δήθεν αποδεικνύει το «ηθικό πλεονέκτημά» του!

Σύμφωνα με την Πόπη Τσαπανίδου, «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με τα θύματα όχι με τους θύτες. Μπορούν να το πουν όλοι αυτό;». Τι ακριβώς μας λέει η εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ; Οτι το κόμμα που εκπροσωπεί είναι με τους «καλούς», ενώ οι άλλοι μπορεί να είναι και με τους «κακούς». Και ως γνωστόν, οι καλοί νικάνε στο τέλος και οι κακοί χάνουν. Είναι λίγο παιδικό το επιχείρημα, αλλά έχει μία βάση. Οντως, με το θύμα ταυτιζόμαστε όλοι, όχι με τον θύτη.

Από πού αντλεί όμως η Πόπη Τσαπανίδου το δικαίωμα-πλεονέκτημα να υποστηρίζει ότι είναι με τους «καλούς» ο ΣΥΡΙΖΑ και με τους «κακούς» οι άλλοι; Είναι κάποιο… κληρονομικό χάρισμα του πολιτικού χώρου που εκπροσωπεί; Είναι κάποια… αρετή που κατακτήθηκε στην πράξη και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί; Ή μήπως είναι απλώς μια ψευδαίσθηση; Μια αυταπάτη; Μια πλάνη; Ή –ακόμη χειρότερο– μια συνειδητή υποκρισία;

Κανένας σοβαρός άνθρωπος που σέβεται τη δημοκρατία δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως υπεύθυνο ή υπόλογο για ενδεχόμενα ποινικά αδικήματα του Αλέξη Γεωργούλη. Δεν είναι μόνο το «τεκμήριο αθωότητας» –που ισχύει μέχρι να τελεσιδικήσει οποιαδήποτε ποινική υπόθεση– είναι κάτι πολύ πιο απλό που δεν επιτρέπει αυτή την προσέγγιση: ακόμη και αν ο Γεωργούλης αποδειχτεί «ένοχος», αυτό δεν συνεπάγεται κανενός είδους ενοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι, όμως, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι με τους θύτες –με τους κακούς– αλλά με τα θύματα – με τους καλούς. Απλώς επειδή θύτες και θύματα, καλοί και κακοί, κυκλοφορούν ανάμεσά μας, χωρίς να τους ζητείται και χωρίς να δείχνουν κομματική ταυτότητα.

Δεν έχουν, λοιπόν, το προνόμιο η Πόπη Τσαπανίδου και ο ΣΥΡΙΖΑ –μόνο– να είναι με τους καλούς. Είχε κατακτήσει όμως η Αριστερά, παραδοσιακά, το προνόμιο –όσο και αν αυτό ενοχλεί τις άλλες παρατάξεις– να υπερασπίζεται τα δικαιώματα και να μην ηθικολογεί με όρους Ακροδεξιάς. Φαίνεται, ωστόσο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ενδιαφέρεται να διατηρήσει αυτό το προνόμιο. Αντιθέτως, θέλει να το εκχωρήσει στους πολιτικούς αντιπάλους του.

Ποια είναι τα επιχειρήματα βάσει των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ επαίρεται ότι είναι με τα θύματα κι όχι με τους θύτες, ενώ η ΝΔ είναι με τους θύτες και όχι με τα θύματα;

Το πρώτο επιχείρημα είναι η υπόθεση Λιγνάδη. Σε αυτήν –κατά την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ– η Μενδώνη και ο Μητσοτάκης όφειλαν να γνωρίζουν τις φήμες για την προσωπική ζωή του διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου – ενώ ο Αλέξης Τσίπρας δεν όφειλε να γνωρίζει αντιστοίχως τα προσωπικά του ευρωβουλευτή του. Επίσης, όταν ο Λιγνάδης διαβεβαίωνε τη Μενδώνη ότι «δεν τρέχει τίποτα» εκείνη δεν έπρεπε να τον πιστέψει, ενώ ο Παπαδημούλης καλά έκανε και πίστεψε τον Γεωργούλη.

Ακόμη, όλοι αυτοί που έλεγαν στον Λιγνάδη «καλημέρα» θα έπρεπε να ντρέπονται, ενώ αυτοί που σχετίζονταν με τον Γεωργούλη είναι υπεράνω υποψίας. Και, βέβαια, για τον Λιγνάδη έπρεπε να γίνουν και καταλήψεις θεάτρων και να αναρτηθούν πανό μέχρι και στην Επίδαυρο, ενώ για τον Γεωργούλη πρέπει να είναι προσεκτικοί τι θα πουν οι ακτιβιστές και οι ακτιβίστριες τού #MeToo και οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Προφανώς θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι η σύγκριση των δυο υποθέσεων είναι ατυχής, γιατί ο ένας (Λιγνάδης) είναι πρωτόδικα καταδικασμένος, ενώ ο άλλος (Γεωργούλης) δεν έχει ακόμη ολοκληρωμένη ποινική δίωξη. Για να μην ξεχνιόμαστε, όμως, όλα αυτά που αναφέρονται σε σχέση με την υπόθεση Λιγνάδη γίνονταν με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ πολύ πριν από τη διεξαγωγή της δίκης. Ούτε καν εισαγγελική παρέμβαση δεν είχε προηγηθεί…

Υπάρχει όμως και η άλλη υπόθεση, στην οποία παραπέμπει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν μιλάει για θύτες και θύματα. Είναι η υπόθεση του πρώην βουλευτή της ΝΔ και συμβούλου του Κυριάκου Μητσοτάκη, του Νίκου Γεωργιάδη. Σε αυτή την περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαλεί τη ΝΔ διότι η Αννα Μισέλ Ασημακοπούλου κατέθεσε ως μάρτυρας υπεράσπισης του Γεωργιάδη, που είναι συγγενικό της πρόσωπο. Κατά τον ΣΥΡΙΖΑ η κατάθεση σε ποινική δική υπέρ κατηγορουμένου που τελικώς καταδικάζεται είναι πράξη μη επιτρεπτή και χαρακτηρίζει μάλιστα ολόκληρη την παράταξη στην οποία ανήκει ο μάρτυρας υπεράσπισης.

Οι κατηγορούμενοι, λοιπόν, δεν δικαιούνται υπεράσπιση ούτε από συγγενείς, ούτε από φίλους ούτε –γενικώς– από υποστηρικτές, οι οποίοι, είτε βάσει στοιχείων είτε λόγω προσωπικής γνώμης, θεωρούν ότι μπορούν να εισφέρουν στην κρίση των δικαστών. Ειδικά, μάλιστα, όταν έχει προηγηθεί το «λαϊκό δικαστήριο» για οποιαδήποτε υπόθεση στα μίντια ή στον πολιτικό «διάλογο», τότε οι μάρτυρες υπεράσπισης περιττεύουν και είναι και πολύ ύποπτοι.

Ο Γεωργούλης, επομένως, δεν θα έχει κανέναν μάρτυρα υπεράσπισης από τον ΣΥΡΙΖΑ, που… «είναι με τα θύματα». (Δεν συνέβη, βέβαια, το ίδιο με τους κατηγορούμενους –και τελεσίδικα καταδικασθέντες– για τρομοκρατία, οι οποίοι είχαν αρκετούς υπερασπιστές στο δικαστήριο από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως αυτοί, που αποδεδειγμένα έχουν σκοτώσει δεκάδες ανθρώπους, είναι «θύματα» και όχι θύτες;)

Ας δούμε, όμως, τη συνολική εικόνα: ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, στην οποία η πολιτική τάξη, αντί να ενδιαφέρεται για τη θωράκιση της Δικαιοσύνης απέναντι σε πιέσεις παντός είδους, «δικάζει» η ίδια, όχι βέβαια με νομικούς όρους, αλλά με όρους λαϊκών δικαστηρίων. Οι δίκες της, αντίθετα από τις κανονικές ποινικές δίκες που παίρνουν χρόνια για να τελεσιδικήσουν, είναι γρήγορες και οι αποφάσεις λαμβάνονται με συνοπτικές διαδικασίες – ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε!

Οι κατηγορούμενοι, κατά έναν περίεργο τρόπο, είναι πάντοτε «ξένοι» από την ώρα που… την έχουν άσχημα: ο Λιγνάδης έγινε ξαφνικά «ένας επικίνδυνος άνθρωπος» για την κυβέρνηση της ΝΔ (χαρακτηρισμός της υπουργού Πολιτισμού), η Εύα Καϊλή –μια ζωή ΠΑΣΟΚ– έγινε «δούρειος ίππος της ΝΔ» (χαρακτηρισμός του Νίκου Ανδρουλάκη), ο πολυβραβευμένος πατέρας Αντώνιος έγινε ένας «άγνωστος» και πάει λέγοντας! Αλλοι σπεύδουν να σβήσουν τις φωτογραφίες τους μαζί τους, άλλοι τα tweets και τις αναρτήσεις. Για να γλιτώσουν το «κράξιμο».

Κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσει αυτή η υποκρισία. Τα κόμματα δεν τα έχουμε για να δικάζουν και το ίδιο ισχύει και για τα ΜΜΕ. Ο πολιτικός και μιντιακός λαϊκισμός είναι εχθρός του νομικού μας πολιτισμού, τον οποίο οφείλουμε να σεβαστούμε και να ενισχύσουμε εάν είμαστε πραγματικά με τα θύματα και όχι με τους θύτες και αν επιθυμούμε πραγματικά την απόδοση Δικαιοσύνης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News