Η βίλα του Ραγκούση στην Πάρο. Ο διακανονισμός του δανείου του Παπαθανάση. Τα τουριστικά καταλύματα του Μαμουλάκη στην Ικαρία. Η υπαγωγή στον αναπτυξιακό της συζύγου του Μαραβέγια. Ο Πολάκης, η Νικολάου. Κάθε μέρα προστίθεται και ολίγη –έως μπόλικη– ώχρα στην πολιτική αντιπαράθεση. Το τοπίο κιτρίνισε πριν καν συμπληρωθούν τρία εικοσιτετράωρα από την ανακοίνωση της ημερομηνίας των εκλογών. Κι έχουμε ακόμα 50 ολόκληρες μέρες ως την ημερομηνία της κάλπης. Αφήστε τις κοντά 90 μέρες που έχουμε μέχρι τη δεύτερη αναμέτρηση. Σαχάρα στην ώρα της χειρότερης αμμοθύελλας θα γίνουμε.

Ας είμαστε όμως ακριβοδίκαιοι. Ούτε η πρώτη φορά είναι που θα πάμε σε εκλογές εν μέσω πόλωσης, ούτε ζούμε τις χειρότερες μέρες πολιτικής όξυνσης στην ιστορία του τόπου. Στο τέλος-τέλος, ούτε τα κουμπούρια τραβάμε, όπως έκαναν οι παππούδες μας στον Μεσοπόλεμο και στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο, ούτε σπάμε τα κεφάλια μας στις αφισοκολλήσεις και έξω από τα μπλε και πράσινα καφενεία της δεκαετίας του ’80. Ούτε ζούμε την τρομοκρατία της μνημονιακής περιόδου. Μπορεί αυτά που ακούμε και διαβάζουμε να φαίνονται βαριά, στην πραγματικότητα, όμως, Ευρώπη έχουμε γίνει.

Θα πείτε ότι ενάμισι μήνα πριν τις εκλογές δεν έχουμε ακούσει κουβέντα για τα προγράμματα των κομμάτων και για τις προτεινόμενες λύσεις των προβλημάτων μας. Και αντί γι’ αυτά τα αυτονόητα, κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες ενός πυροβολισμού εναντίον κάποιου πολιτικού προσώπου, με εμάς να αναρωτιόμαστε: «τώρα, τι ακριβώς έγινε; Δολοφονήθηκε ένας αθώος χαρακτήρας ή αποκαλύφθηκε και δικαίως εκτελέστηκε ένας ένοχος;». Δίχως ποτέ να βρίσκουμε απάντηση.

Πλην, εκλογές έχουμε, πατριώτες. Πάντα αυτά γίνονταν στις εκλογές. Μάχες χαρακωμάτων, φανερές ή κρυφές λασπομαχίες, συγκρούσεις αντιπάλων μετώπων με παράλληλους μικρούς εμφυλίους, ισοπεδώσεις προσώπων, οικογενειών, κομμάτων, και πάει λέγοντας. Για πρώτη φορά ψήφισα το 1977, αλλά δεν έχω να θυμηθώ ούτε μία αναμέτρηση που να κρίθηκε στη μάχη των προγραμμάτων ή να έγινε μέσα σε συνθήκες πολιτικού πολιτισμού. Πώς το μεθύσι βγάζει σε κάποιους τον χειρότερο εαυτό τους; Ετσι και οι εκλογές φανερώνουν τα πιο επιθετικά ένστικτα της δημοκρατίας μας.

Μη διαμαρτύρεστε, το λοιπόν, ότι δεν είναι αυτή κατάσταση. Μη μουρμουράτε για το πολωτικό κλίμα και για τις κοκορομαχίες. Μην ηθικολογείτε, ενώ έχετε στρογγυλοκαθίσει στην εξέδρα ενός πολιτικού Κολοσσαίου. Θα τα λουστούμε όλα και θα πούμε κι ένα τραγούδι. Και θα μας αρέσει κατά βάθος. Και παρά τον δήθεν αποτροπιασμό μας, θα χαρούμε εν τέλει τη νίκη του πιο δυνατού, του πιο κυνικού, του πιο αδίστακτου. Και θα τον δαφνοστεφανώσουμε. Καθότι οι εκλογές, σαν την αγάπη, πόλεμος είναι…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News