Ετυχε να παρακολουθώ την εκπομπή, στο Kontra, κατά την οποία ο Νίκος Ξυδάκης απέδωσε ένα είδος ψυχικής διαταραχής σε όσους ψήφισαν Νέα Δημοκρατία. Προηγουμένως, μιλώντας για τον εαυτό του, είπε πως όταν είδε τα αποτελέσματα υπέστη κρίση δύσπνοιας, καθώς ήταν αδύνατο να πιστέψει αυτό που έβλεπε.

Εντάξει, δεν ήταν ο μόνος που δεν πίστευε στα μάτια του. Και ο Μητσοτάκης σοκαρίστηκε. Ομως για ανθρώπους σαν τον Ξυδάκη κατέρρευσε μια συνολική εικόνα για τον κόσμο. Το διαπιστώνω ακούγοντας και διαβάζοντας, με μεγάλη συνέπεια αυτές τις μέρες, σχολιαστές που είναι ενταγμένοι στη σφαίρα επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ. Ορισμένοι αντιμετωπίζουν τον λαό ως μια συλλογική οντότητα που πλανεύτηκε ή, πιο ωμά, φέρθηκε ηλιθιωδώς – ειδικά η δεύτερη εκδοχή είναι πολύ δημοφιλής σε αναρτήσεις στα social.

Βέβαια, το 2015 ο ίδιος λαός ήταν περήφανος και σοφός, αλλά τότε δεν είχε μπλεχτεί στα δίχτυα του Μητσοτάκη. Το…καλύτερο που διάβασα ήταν για τον καπιταλισμό που αποκτηνώνει και δεν επιτρέπει στο συλλογικό να ανθίσει έναντι του ατομικού. Γράφτηκαν και άλλα ωραία, όπως το σάλπισμα για αντεπίθεση με τον Τσίπρα μπροστάρη, την ιστορική παρακαταθήκη αγώνων της Αριστεράς κ.λπ.

Και αυτό που συμπεραίνω είναι ότι οι άνθρωποι, ακόμα και οι ευφυείς, όπως ο Ξυδάκης, δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει. Εφτιαξαν μια φούσκα, μπήκαν μέσα και νόμιζαν ότι έχουν κλείσει και τον κόσμο όλο, ζώντας μια εναλλακτική πραγματικότητα στην οποία πάντα βρέχει μιζέρια, φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό. Και ναι, το πρόβλημά τους είναι κατά βάση ιδεολογικό. Είναι ο εγκλωβισμός τους σε σχήματα και κώδικες του προηγούμενου αιώνα. Και ο εγκλεισμός σε ιδεολογικά καλούπια που κονταίνουν τη ματιά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς στην Ευρώπη. Θα έπρεπε να τους προβληματίσει για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό. Και όχι, δεν συμβαίνει λόγω της ανόδου ευρωπαϊκών ακροδεξιών σχημάτων που εκφράζουν τον «αντισυστημικό» λόγο. Απλώς, οι κώδικες, τα προτάγματα και η παραδοσιακή γλώσσα της Αριστεράς έχουν υποχωρήσει έναντι της πραγματικής ζωής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει, έστω προσχηματικά, μία ιδεολογική μάχη που έχει κριθεί εδώ και τριάντα χρόνια. Αυτή η συνθήκη περιορίζει την ευελιξία του. Οταν στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα αυτοπροσδιορίζεσαι ως ριζοσπάστης αριστερός και μάλιστα προσπαθείς να το πουλήσεις στο ακροατήριο με γαρύφαλλα και υψωμένες γροθιές, τότε ιδεολογικά βρίσκεσαι εκτός πλαισίου εποχής. Ειδικά όταν έχεις κυβερνήσει ως γατάκι της Μέρκελ.

Το δίπολο Αριστεράς – Δεξιάς δεν υφίσταται εδώ και καιρό. Και αν επενδύσεις αποκλειστικά σε αυτό, δεν πρόκειται να συγκροτήσεις πλειοψηφικό ρεύμα. Το παιχνίδι χάθηκε χρόνια πριν, όταν ο Μητσοτάκης τους πήρε το Κέντρο. Και αντί να μετακινηθούν προς τα εκεί, βγήκαν στον δρόμο να συμπαρασταθούν στον Κουφοντίνα και στους μπάχαλους των πανεπιστημίων.

Ναι, το ξέρω, είναι δύσκολο ως αδύνατο να εγκαταλείψεις παραδοχές μιας ζωής, να μάθεις καινούργια γλώσσα και να αλλάξεις τρόπο σκέψης, προσπαθώντας, παράλληλα, να το μεταλαμπαδεύσεις και στο κοινό σου. Ομως αν δεν το κάνουν αυτό, θα εξαφανιστούν όπως οι δεινόσαυροι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News