Αφού συμβόλισε επί χρόνια την πρώτα κυβερνητική και έπειτα αντιπολιτευτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζοντας ωμά τις θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούσε πιο ήπια ο Αλέξης Τσίπρας, ο Παύλος Πολάκης —ο «αψύς Σφακιανός» όπως τον συγχωρούσε με τον γνωστό φαιδρό του τρόπο ο πρόεδρος του— αποχαιρετά το κόμμα του.

Φεύγει —μόνος του προκάλεσε την αποπομπή του— αφήνοντας πίσω ένα αμάλγαμα τραμπισμού με τα σύμβολα και τα χρώματα της Αριστεράς. Που καμία σχέση δεν έχει ούτε με την «ορθοδοξία» του ΚΚΕ (εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ συνομίλησε πρόθυμα με το μεγάλο κεφάλαιο και τους Αμερικανούς ως κυβέρνηση), ούτε φυσικά —αν είναι δυνατόν!— με την ευγενική εκδοχή της ελληνικής Αριστεράς που συμβόλιζαν ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μανόλης Αναγνωστάκης και ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Ούτε βέβαια με το ΠΑΣΟΚ, τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και τα επιτεύγματά του.

Επoμένως, αφού δεν είναι το ένα, δεν είναι το άλλο, δεν είναι και το τρίτο, τι αλήθεια είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι το κόμμα των Τσίπρα – Πολάκη, χωρίς τον κ. Πολάκη. Αλλά με τον πολακισμό παρόντα και ρωμαλέο. Αναγκαστικά. Γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο.

Ο κ. Πολάκης φεύγει, λοιπόν, αλλά μένουν ο κ. Τσίπρας και ο Νίκος Παππάς (με τον αγαπημένο τους εκδότη να δίνει τον τόνο), τον Αλέκο Φλαμπουράρη, τη Θεανώ Φωτίου και τον Δημήτρη Τζανακόπουλο να εκφράζουν όλοι μαζί τον εκφυλισμό του λεγόμενου «αντιδεξιού» στρατοπέδου — που στη Μεταπολίτευση υπήρξε κάποτε και ευρύχωρο και προοδευτικό. Και που παρά τα λάθη, πήγε την Ελλάδα πολύ μπροστά.

Κάνοντας λιανά αυτά που υπονοούσε ο κ. Τσίπρας — από τη συνωμοσιολογία για τα εμβόλια ως την απόπειρα σύνδεσης της ΝΔ με την παιδεραστία— ο κ. Πολάκης αφήνει φεύγοντας στο κόμμα μια σφραγίδα που δεν ήταν τελικά δική του. Είναι η προσωπική σφραγίδα του κ. Τσίπρα. Εκείνος απλά τη χρησιμοποίησε με θόρυβο ως αυθεντικός ερμηνευτής του ίδιου του αρχηγού και της στενής του ομάδας.

Τώρα είναι αργά για να φορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ την προβιά του κανονικού κόμματος. Κάνοντας την ανάγκη (δηλαδή την αδυναμία του να γίνει ένα κανονικό κόμμα) φιλοτιμία (δηλαδή στρατηγική) έχει εκπαιδεύσει μεθοδικά το κοινό του σε ένα  επίπεδο άσκησης της πολιτικής το οποίο απευθύνεται στα κατώτερα ένστικτα. Και για αυτές τις επιλογές δεν ευθύνεται ο κ. Πολάκης.

Είναι πια τόσο ώριμος και βιωμένος αυτός ο χαρακτήρας στο κόμμα που δεν προκαλεί καμία εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσπάθησε καν, επί τρεισήμισι χρόνια, να πείσει ότι θα μπορούσε ως κυβέρνηση να είναι αποτελεσματικός. Με αξιοθαύμαστη αίσθηση αυτογνωσίας προσπάθησε μόνο να αποδομήσει τον αντίπαλο του με όλα τα εργαλεία του λαϊκισμού και της προπαγάνδας που είναι διαθέσιμα στην ψηφιακή εποχή.

Χωρίς τη συνωμοσιολογία και τα τραμπικά κόλπα, ο κ. Τσίπρας και τα βασικά του στελέχη θα μοιάζουν αγνώριστοι σε αυτούς που περιμένουν να τους ψηφίσουν. Και δεν υπάρχουν στην Κουμουνδούρου τάσεις αυτοκτονίας λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές. Γνωρίζουν ότι δεν έχουν την πολυτέλεια να απορρίψουν τον πολακισμό. Είναι η ταυτότητα του κόμματος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News