Η αποχώρηση από τις ψηφοφορίες στη Βουλή, ο ακτιβισμός και η «πορεία στον λαό» που ανακοίνωσε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ θεωρήθηκε από τα στελέχη της κυβέρνησης  ένα ακόμη «δώρο» μετά την πρόταση δυσπιστίας.

Από μια άποψη ήταν. Οι εφημερίδες και οι σχολιαστές που απευθύνονται στο κεντρώο κοινό, όσοι στήριξαν ακόμη και σε δύσκολες στιγμές την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, θυμήθηκαν τη νοοτροπία που έστειλε πολλούς κεντροαριστερούς -ακόμη και αριστερούς- στον Μητσοτάκη το 2019.

Επίσης, κάποιοι από εκείνους που είχαν την πρόθεση να μετακινηθούν προς το ΠΑΣΟΚ, ενοχλημένοι από την υπόθεση των υποκλοπών, θυμήθηκαν ξανά το παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ. Και ίσως να ζυγίσουν εκ νέου τα πράγματα. Να κάνουν το βήμα προς το επαμφοτερίζον ΠΑΣΟΚ ή να στοιχηθούν ξανά με το κατεξοχήν αντίπαλον δέος του Τσίπρα, τον Κυριάκο Μητσοτάκη;

Το ερώτημά μας όμως είναι τι τον νοιάζουν τον Τσίπρα όλοι αυτοί, κι αν θα πάνε στο ΠΑΣΟΚ ή θα μείνουν στη ΝΔ; Σάμπως περιμένει να τον ψηφίσουν;

Αν ανοίξουμε λίγο ακόμη την περίμετρο προς τα λαϊκά στρώματα, όσους ζουν δύσκολα μήνα με το μήνα, προκύπτει ένα ακόμη ερώτημα: Μπορεί ο Τσίπρας να υποσχεθεί ξανά τον παράδεισο με αυξήσεις, προσλήψεις και σεισάχθειες όπως έκανε την περίοδο 2012-2015; Με βάση τα πεπραγμένα του ως Πρωθυπουργός και τα σχεδόν 60 δισ. ευρώ των παροχών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, μάλλον δύσκολο.

Επομένως ποιοι μας μένουν; Οι ακραίοι, οι «ψεκασμένοι» και οι νέοι ψηφοφόροι.

Ας αρχίσουμε ανάποδα.

♦Οπως ανέφερε στο Protagon έμπειρος δημοσκόπος και εκλογικός αναλυτής, όσοι έχουν γεννηθεί από το 2003 ως και το 2006, θα ψηφίσουν φέτος για πρώτη φορά. Πρώτον γιατί ψηφίζουν και οι 17άρηδες και, δεύτερον, γιατί έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια από το 2019. Πόσοι είναι; Καθόλου λίγοι: 340.000 άνθρωποι.

Είναι άγνωστο πόσοι νέοι θα πάνε τελικά στην κάλπη και πόσοι θα απέχουν. Ωστόσο τα βιντεάκια με τον «Bro..εδρο» και ο ακτιβισμός του Τσίπρα σε εκείνους απευθύνονται. Αλλωστε όσοι είναι σήμερα 17 και 18 ετών, ήταν μόλις 9 ή 10 όταν το 2015 έκλειναν οι τράπεζες —και τότε τους ενδιέφερε περισσότερο ο Scooby-Doo από τα capital controls.

♦Ενα άλλο κοινό που φροντίζει να κρατάει «ζεστό» ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οι αντιεμβολιαστές ή ευρύτερα οι λεγόμενοι «ψεκασμένοι». Εκείνος που φοβάται ότι ακόμη κι αν κάνει «κλικ» για να κλείσει ραντεβού εμβολιασμού κινδυνεύει από σύφιλη, βλεννόρροια ή… τον αντίχριστο, ακούει με ενδιαφέρον τον Ραγκούση να λέει την ιστοριούλα με το SMS για το εμβόλιο που «έφερε» predator. Και λογικό είναι να σκέφτεται: αυτοί ωραία μου τα λένε, σαν να με καταλαβαίνουν…

Αλλωστε η μαγιά είναι ήδη εκεί. Ο ίδιος ο Τσίπρας είχε αμφισβητήσει την ύπαρξη του εμβολίου κατά της Covid, ενώ ο Πολάκης διαδήλωνε στο πεζοδρόμιο με τους αντιεμβολιαστές υγειονομικούς. Πρόκειται για ένα κοινό εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που αγαπάει τις θεωρίες συνωμοσίας. Και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει και μπορεί να του τις προσφέρει. Με κάθε μορφή: από τα εμβόλια και το gov.gr ως το hashtag «ΝΔ_Παιδεραστές».

♦Το τρίτο ακροατήριο είναι αυτό της λεγόμενης «άκρας Αριστεράς». Είναι το κοινό που επανα-προσεγγίζει μεθοδικά ο ΣΥΡΙΖΑ μιλώντας εδώ και τρία χρόνια για «χούντα Μητσοτάκη». Με το «καλημέρα» και πολύ πριν τις υποκλοπές. Μόνο στο άκουσμα των λέξεων Νέα Δημοκρατία, ένα μέρος αυτού του κοινού απαντά παραδοσιακά με τις λέξεις «ταγματασφαλίτες», «Κουίσλινγκ», «λαδέμπορες» και «Τσολάκογλου». Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μαζί τους στις πλατείες των αγανακτισμένων φωνάζοντας «να καεί, να καεί, το μπ…. η Βουλή». Ενσωμάτωσε ένα μέρος τον Ιανουάριο του 2015 αλλά το έχασε λίγους μήνες μετά, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς.

Οπως θύμισε ο Αγγελος Κωβαίος στο Protagon (διαβάστε: Το κοινό του Τσίπρα και το κρίσιμο 5,5%), τον Ιανουάριο 2015 «ο ενωμένος ΣΥΡΙΖΑ είχε λάβει 2.245.978 ψήφους. Τον Σεπτέμβριο 2015 ο “νέος” ΣΥΡΙΖΑ πήρε 1.925.526 ψήφους. Το ποσοστό του στις δύο αναμετρήσεις ήταν σχεδόν το ίδιο (36% και 35%, αντίστοιχα) και αυτό οφείλεται στην αποχή. Αυτές οι 320.000 λιγότερες ψήφοι τον Σεπτέμβριο του ’15 πήγαν εν μέρει στη Λαϊκή Ενότητα των Λαφαζάνη κ.λπ. (έλαβε 155.242 ψήφους τον Σεπτέμβριο), ενώ οι υπόλοιπες 165.000 κατά μείζονα λόγο κατευθύνθηκαν στην αποχή». Πρόκειται για πάνω από 300.000 ψηφοφόρους τους οποίους θέλει να προσεγγίσει ξανά ο  Τσίπρας, συμπιέζοντας ακόμη και τον  Βαρουφάκη.

Κυνισμός και ρεαλισμός 

Με δεδομένο ότι η δημοσκοπική διαφορά παγιώνεται στην περιοχή των 6 με 7 ποσοστιαίων μονάδων, με ποσοστά 33%-34% για την ΝΔ και 26%-27% για τον ΣΥΡΙΖΑ, η γραμμή Τσίπρα, παρότι κυνική, έχει μια λογική. Αν όχι για την εκλογική νίκη, εφόσον δεν υπάρχει -όπως λένε οι δημοσκόποι- προηγούμενο ανατροπής τέτοιας διαφοράς τόσο κοντά στις εκλογές, τουλάχιστον για την ενίσχυση της δικής του θέσης ως αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ.

Μπορεί να ξενίζει λοιπόν το γεγονός ότι ο Τσίπρας δεν εστιάζει στις προτάσεις και στις προγραμματικές θέσεις για την «κεντρική σκηνή», τις πλατιές μάζες των λεγόμενων μεσαίων στρωμάτων, αλλά αυτό είναι ως ένα βαθμό μια επιλογή αναγκαστική.

Γνωρίζει ότι η σύγκριση της δικής του θητείας με αυτήν του Μητσοτάκη στην οικονομία, στο βασικό κεφάλαιο που κρίνει τις εκλογικές αναμετρήσεις, δεν τον ευνοεί.

Επομένως αντιμετωπίζει την «κεντρική σκηνή» σχεδόν ως πάρεργο και εστιάζει στις επιμέρους δεξαμενές ψηφοφόρων. Σε μια προσπάθεια να φτάσει όσο πιο κοντά γίνεται στο 30% που τον κατοχυρώνει εσωκομματικά ακόμη και μετά από εκλογική ήττα. Αλλωστε μόλις 60.000 με 65.000 ψήφοι προσθέτουν 1% στο συνολικό εκλογικό ποσοστό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News