Το μόνο στοιχείο των τελευταίων δημοσκοπήσεων που μπορεί να προξενήσει εντύπωση είναι αυτό που εμφανίζει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου δεύτερη καταλληλότερη για την πρωθυπουργία.

Το εύρημα είναι της Opinion Poll, στην έρευνα για λογαριασμό του Action 24 και μπορεί να αξιολογηθεί ως προς την παραδοξότητά του, καθώς το προσωποπαγές κόμμα της Πλεύσης Ελευθερίας κατά τα άλλα υποχωρεί στην τρίτη θέση, πίσω από το ΠΑΣΟΚ, με όλους πάντως να βλέπουν από μεγάλη απόσταση τα ποσοστά της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Οι δύο πρόσφατες έρευνες, στις οποίες περιλήφθηκαν και ερωτήματα σχετικά με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, παρουσιάζουν πάντως μία εικόνα που δίνει στην κυβέρνηση την ευκαιρία να ισχυριστεί ότι «δεν τρέχει και τίποτε».

Πρόκειται όμως προφανώς για μία επικίνδυνη (για την κυβέρνηση) ψευδαίσθηση, είτε επειδή τα σχετικά ερωτήματα διατυπώνονται με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο, είτε επειδή η συνεχιζόμενη ανυπαρξία της αντιπολίτευσης επηρεάζει κατά μείζονα λόγο τη συνολική εικόνα.

Η πραγματικότητα είναι ότι θα όφειλε κάποιος να είναι επιφυλακτικός ως προς την πολιτική επίδραση του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, κυρίως επειδή είναι ακόμη νωρίς και δεν τα έχουμε δει όλα.

Και πάντως, άλλη είναι η απάντηση στο ερώτημα «Ποιους αφορά το θέμα του ΟΠΕΚΕΠΕ» (Pulse/ΣΚΑΪ) και άλλη στο αντίστοιχο: «Πιστεύετε ότι υπάρχουν πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ» (Opinion Poll/Action 24).

Στον βαθμό λοιπόν που η πολιτική ακινησία η οποία καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις έχει μία αξία, το κρίσιμο στοιχείο είναι ένα – και θα όφειλε να έχει σημάνει συναγερμό στο Μαξίμου και τα επικοινωνιακά επιτελεία ή τους πολιτικούς συμβούλους του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ο συναγερμός μάλλον σήμανε και φάνηκε από τον τρόπο αντίδρασης στην νέα εκδήλωση του Μεταναστευτικού.

Είτε κοιτάξει κανείς την πρόθεση ψήφου, είτε τις παρακινδυνευμένες αναγωγές για την εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος, η ΝΔ/κυβέρνηση παραμένει στάσιμη, έστω και με τάσεις περιορισμού απωλειών, στα ποσοστά των ευρωεκλογών. Δηλαδή, στην καλύτερη περίπτωση κάπου στη σφαίρα του 30%.

Αυτό σημαίνει ότι εξακολουθεί να μην έχει πείσει όλους εκείνους που πήραν αποστάσεις τα τελευταία χρόνια, για οποιονδήποτε λόγο και αν συνέβη αυτό, να ανανεώσουν την εμπιστοσύνη τους.

Ομως, το κρίσιμο είναι ποιοι πήραν αποστάσεις και γιατί. Οι δεξιότεροι του Μητσοτάκη το έχουν κάνει για τους δικούς τους λόγους και μάλλον δεν θα επιστρέφουν. Το θέμα είναι μάλλον κάπου αλλού και δεν αντιμετωπίζεται με την υπουργοποίηση του Πλεύρη.

Μπορεί ένας λόγος για αυτή τη χαλαρότητα, ή την επίμονη εκδήλωση δυσφορίας, να είναι ότι οι εκλογές δεν είναι ορατές κάπου στον ορίζοντα. Αυτό όμως σημαίνει την ίδια στιγμή, ότι μέχρις ότου φανεί το εκλογικό παράθυρο, η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός θα πρέπει να έχουν κινητοποιηθεί και, είτε να έχουν θεραπεύσει πληγές, είτε να έχουν προχωρήσει σε αποφάσεις και αλλαγές, οι οποίες εκκρεμούν εδώ και χρόνια και, προς το παρόν, παραμένουν ανεκπλήρωτες προσδοκίες.

Η σταθερότητα των δημοσκοπικών ευρημάτων επιτρέπει μία εκτίμηση κρίσιμη: Το ποσοστό που έχει χάσει ο Μητσοτάκης είναι απογοητευμένοι μετριοπαθείς ψηφοφόροι, που ορίζονται ως κεντρογενείς. Οσοι ακραιφνείς δεξιοί έχουν πάρει τις αποστάσεις τους προς πιο ακραίους πολιτικούς προορισμούς, πιθανότατα δεν θα επιστρέψουν, στο ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται να πηγαίνει κανείς (προς το παρόν) και στον χώρο τις Αριστεράς διαμορφώνονται συσχετισμοί με βάση τις μετακινήσεις μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και των απο-κομμάτων του.

Παραμένει λοιπόν πολιτικά/δημοσκοπικά μετέωρη μία κρίσιμη, πολιτικά μετριοπαθής ομάδα, η οποία περιμένει κάποια πράγματα από τον Μητσοτάκη και που, όσο δεν τα βλέπει, δεν πρόκειται να μεταβάλει την στάση της.

Τι περιμένει αυτή η ομάδα, που είτε θα δώσει και πάλι την αυτοδυναμία στη ΝΔ, είτε θα αποφασίσει κάτι άλλο (που μπορεί να είναι και το χάος);

Περιμένει κατ’ αρχάς να δει εμπράκτως ότι η ζωή της βελτιώνεται – και μάλλον δεν θα της αρκεί απλώς να μην χειροτερεύει.

Περιμένει να διαπιστώσει ότι το σούπερ μάρκετ θα πάψει να είναι βασική παράμετρος της εβδομαδιαίας κατάθλιψης, ότι οι τιμές του ρεύματος μειώνονται (ασχέτως των όσων ενοχλητικά επαναλαμβάνονται για τα χρώματα των τιμολογίων και τον τζόγο στο χρηματιστήριο ενέργειας), ότι οι υποδομές και υπηρεσίες Υγείας είναι αυτές που πρέπει να είναι σε μία χώρα που ισχυρίζεται ότι είναι ανεπτυγμένη, ότι η Παιδεία αναβαθμίζεται σε όλα τα επίπεδα, ότι υπάρχουν συγκοινωνίες ασφαλείς και σύγχρονες και – κυρίως – ότι η φορολογική μεταχείριση της μεσαίας τάξης είναι πραγματικά δίκαιη και ορθολογική.

Ολα αυτά, όσα συμβαίνουν και όσα δεν συμβαίνουν, συνθέτουν την βασική πολιτική εξίσωση της περιόδου.

Οσο η κυβέρνηση δεν καταγράφει ουσιαστικά αποτελέσματα στα συγκεκριμένα πεδία και κατά προτεραιότητα στο φορολογικό, που όπως έχουν έλθει τα πράγματα, είναι το μόνο που μπορεί να επιφέρει οικονομική ελάφρυνση, τόσο θα φουσκώνει γι’ αυτήν ο λογαριασμός των όσων θλιβερών και απογοητευτικών αποκαλύπτονται από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ ή όσα άλλα ενδεχομένως ακολουθήσουν.

Με άλλα λόγια και επειδή για όλα αυτά έχει οριστεί ως ορόσημο η ΔΕΘ του Σεπτεμβρίου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει στις προσεχείς, λίγες, εβδομάδες να αποφασίσει με ποιους θα προχωρήσει και σε ποιους θα απευθυνθεί, αφήνοντας πίσω του όσα και όσους δεν τόλμησε να αφήσει έως τώρα.

Είναι ένα δίλημμα στο οποίο ο ίδιος θα πρέπει να απαντήσει, προτού θέσει κάποια άλλα όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News