Στον ΣΥΡΙΖΑ επιδείκνυαν ακόμα και τα ποσοστά της τηλεθέασης για να αποδείξουν την υπεροχή του Αλέξη Τσίπρα έναντι του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο δικός τους καθήλωνε τους τηλεθεατές, ο άλλους τους έδιωχνε.

Επίσης κόμπαζαν για τις επιδόσεις του Πρωθυπουργού στη Βουλή, όταν αντιμετώπιζε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ίσως όχι άδικα. Στην Ελλάδα το κουτσαβάκικο ύφος και η ατάκα που εκφέρεται με ύφος παιδιού που βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα, συχνά θεωρούνται στοιχεία που αναδεικνύουν πολιτική αρετή. Μεταξύ μας και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, σε προσωπικές συζητήσεις, όχι μάλιστα με στενό κύκλο ανθρώπων, έλεγε περίπου ότι ο Μητσοτάκης ήρθε για να του κάνει τη ζωή πιο εύκολη. «Οι επικοινωνιολόγοι του είναι Συριζαίοι, δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς η ανεπάρκεια του ανθρώπου» έλεγαν στελέχη του Μαξίμου.

Τελικά το δώρο έγινε από τον Τσίπρα στον Μητσοτάκη. Του έβαλε τόσο χαμηλά τον πήχη της πρωθυπουργίας, που δεν θα χρειαστεί προσπάθεια για να τον υπερπηδήσει. Προσπάθεια χρειάζεται για να αποδειχθείς χειρότερος Πρωθυπουργός από τον Τσίπρα, όχι καλύτερος.

Έχει, λοιπόν, τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε πώς ο «άχαστος», το παιδί του λαού, ο άνθρωπος με το τεράστιο επικοινωνιακό χάρισμα, η επτάψυχη γάτα της πολιτικής, βρέθηκε να τρώει καρπαζιές  από κάποιον που μέχρι χθες εγκαλείτο για την έλλειψη λαϊκού ερείσματος και ενσυναίσθησης, αλλά και για υψηλή ροπή προς τη γκάφα. Είναι να απορείς δε, πώς υπουργοί που θεωρούνται και κορυφαίοι, όπως ο Σπίρτζης και ο Παππάς, εισηγούντο εξάντληση της τετραετίας μετά το σκορ των ευρωεκλογών. Θα μου πείτε ο καθένας έχει δουλειές και ατζέντα να υπηρετήσει, αλλά φανταστείτε, παρακαλώ, τον Τσίπρα να στέκεται απέναντι στον Μητσοτάκη στη Βουλή. Για να του πει, τι; Για να ανοίξει τα χέρια, να γείρει μπροστά και να τον ειρωνευτεί; Θα γελούσαν και τα παιδάκια στα άνω δυτικά θεωρεία.

Προβάλλοντας, λοιπόν, το αποτέλεσμα πάνω στους κεντρικούς μονομάχους, πέρα από το προφανές, την ήττα του ενός και τη νίκη του άλλου, θυμόμαστε και κάτι ακόμα: τα παγόνια δεν πετούν για πολύ. Δεν είναι μόνο το ύφος και η έπαρση του Τσίπρα που τιμωρήθηκαν από τους εκλογείς. Είναι και η απουσία πραγματικής πολιτικής. Ως πολιτικάντης διακρίνεται. Ως πολιτικός, όμως, το αστείο αρχίζει σιγά-σιγά και κρυώνει. Διότι ο Τσίπρας πολιτεύτηκε μόνο με φθηνά υλικά. Πότε με την οργή της κοινής γνώμης και πότε με τη διάθεση εξαγοράς και εκφοβισμού της. Αυτά είναι συστατικά για να φτιάξεις «κατάσταση». Όχι όμως πολιτική. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ πίστευαν ότι αρκεί το ύφος του θυμωμένου σχολιαρόπαιδου. Λάθος. Όχι μόνο δεν αρκεί, αλλά κουράζει. Λαϊκισμό αγοράσαμε το 2015, τώρα το προϊόν δεν πουλάει όπως τότε.

Ο Μητσοτάκης μάδησε την ουρά του παγονιού με σαφή και συγκεκριμένο τρόπο. Για πρώτη φορά η αντιπολίτευση έκανε πιο συγκρατημένες εξαγγελίες από την κυβέρνηση. Και, προφανώς, κατάλαβε νωρίτερα από όλους ότι η εποχή της οργής πέρασε, η κοινωνία βαρέθηκε να ακούει φανφάρες και δεν πιστεύει σε ιδεολογήματα. Αυτό το έβλεπε οποιοσδήποτε παρατηρούσε την εικόνα λίγο πιο προσεκτικά και δεν έμενε στους θεατρινισμούς και τη μαγκιά του Τσίπρα.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ο Μητσοτάκης δεν είχε μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ απέναντί του, κάτι που θεωρείται, άλλωστε, φυσιολογικό, αλλά και ένα κομμάτι του στελεχικού δυναμικού της Νέας Δημοκρατίας.

Πηγαίνοντας προς τις εκλογές, θα τους ξαναδούμε σίγουρα σε τηλεοπτικό debate όπου ο κ. Τσίπρας πιθανότατα θα εμφανιστεί με τη ρητορική και τα επιχειρήματα που αποδοκιμάστηκαν στην κάλπη. Άλλωστε τι καινούργιο να βρει και να πει; Θα γίνει το debate και στον ΣΥΡΙΖΑ θα πανηγυρίσουν για την καταπληκτική εμφάνιση του Πρωθυπουργού που άρχισε στις φάπες τον Μητσοτάκη. Ναι, θα έχει πλάκα είναι η αλήθεια…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News