Η Γαλλία δεν έζησε τον λαϊκισμό όπως τον έζησαν οι Αμερικανοί με τον Τραμπ, οι Βρετανοί με το Brexit, ή ακόμα και εμείς με τους Τσίπρα-Καμμένο το 2015. Ο Εμανουέλ Μακρόν, σε μια ασυνήθιστα αιχμηρή αποστροφή του, λίγα εικοσιτετράωρα πριν ανοίξουν οι κάλπες στη Γαλλία, ζήτησε από τους ψηφοφόρους να μην αψηφήσουν τον κίνδυνο και να μην επιλέξουν την αποχή γιατί, όπως είπε, αυτό έκαναν οι Αμερικανοί, αυτό έκαναν και οι Βρετανοί, και μετά… ήταν αργά.

Η νίκη του Μακρόν και η αποτυχία του λαϊκισμού να αλώσει το κάστρο της Γαλλικής Δημοκρατίας (προκαλώντας σοκ στην Ευρώπη), είναι μια μεγάλη ανακούφιση και μια ένεση αισιοδοξίας για τις δυνάμεις εκείνες, στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα, οι οποίες στέκονται καθαρά και χωρίς μισόλογα απέναντι στον λαϊκισμό.

Είναι επίσης ένα θετικό μήνυμα στο επίπεδο της κοινωνίας των πολιτών για τη συλλογική αναφορά των δυνάμεων, διαφορετικών ιδεολογικών αποχρώσεων (ακόμη και κομμάτων), που επιθυμούν τα αυτονόητα να παραμείνουν αυτονόητα και η Ευρώπη να συνεχίζει να υπερασπίζεται τις αξίες της δημοκρατίας, του πλουραλισμού και του σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η μάχη των γαλλικών εκλογών είχε κορυφαίο συμβολικό χαρακτήρα. Γιατί πρώτη φορά είδαμε την πλήρη τήξη του διαχωρισμού Αριστεράς – Δεξιάς και την ανάδειξη της ωμής πραγματικότητας και της νέας διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στο φιλελεύθερο Κέντρο και στο λαϊκιστικό-ριζοσπαστικό μέτωπο. Ηταν μια σπουδαία νίκη, δεν σημαίνει όμως και ότι ο πόλεμος τελείωσε.

Πιο στενά, για την Ελλάδα, με δεδομένη και την πολύ καλή προσωπική σχέση του Μακρόν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη (που έσπευσε να τον συγχαρεί από τους πρώτους), η καθαρή νίκη του προέδρου της Γαλλίας σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση θα συνεχίσει να έχει έναν πολύ ισχυρό σύμμαχο με λόγο στην καρδιά και το μυαλό της Ευρώπης και δυνατότητα παρέμβασης και διαμόρφωσης συναινέσεων στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Μακρόν και Μητσοτάκης ανήκουν στην ίδια γενιά, κινούνται στην ίδια κεντρώα γραμμή και υπηρετούν την ανάγκη για σταθερότητα.

Και το πρώτο τεστ για τον σοβαρά ενισχυμένο από τις εξελίξεις Γάλλο πρόεδρο θα είναι κάτι που μας καίει άμεσα: το Ευρωπαϊκό πλαίσιο για την ανακούφιση των νοικοκυριών από τις αυξήσεις στην ενέργεια που εντάθηκαν μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Κακά τα ψέματα: το θέμα παρέμενε σε εκκρεμότητα και εν αναμονή του αποτελέσματος των γαλλικών εκλογών.

Στα υπόλοιπα πεδία, τα συμφέροντα και οι επιδιώξεις της Ελλάδας και της Γαλλίας συγκλίνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Ο πρόεδρος της Γαλλίας και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν από τους πρώτους που μίλησαν για την ανάγκη στρατηγικής αυτονομίας της Ευρώπης και κοινής ευρωπαΐκής άμυνας, ακόμη και όταν υπέγραφαν την διμερή αμυντική συμφωνία Ελλάδας – Γαλλίας.

Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η αμυντική ενίσχυση της Ελλάδας με σύγχρονα όπλα. Και πάλι, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο μόνος από τους ισχυρούς της Ευρώπης που παίρνει τις μετρητοίς την αυτονόητη διατύπωση της ελληνικής πλευράς ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι και σύνορα της Ευρώπης, μοιάζει μέχρι τώρα να είναι ο Μακρόν — και όχι η Γερμανία των υποβρυχίων και η Ισπανία των αεροπλανοφόρων στον Ερντογάν.

Βεβαίως, όλα αυτά, συμβαίνουν εν μέσω ενός τρομερού πολέμου στην Ευρώπη που κανείς δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει τι διαστάσεις θα πάρει και τι συνέπειες θα έχει για τη ζωή μας. Κάποιοι επέκριναν τον Μακρόν ότι για να κερδίσει τον γάλλο ψηφοφόρο που υποφέρει από τον πληθωρισμό και τους λογαριασμούς του ρεύματος, άφησε για λίγο στην άκρη το δράμα της Ουκρανίας. Τώρα οι εκλογές τελείωσαν, η επί χρόνια θαυμάστρια του Πούτιν ηττήθηκε, και ο ρόλος του Μακρόν για την υπεράσπιση των αξιών Δύσης θα είναι κρίσιμης σημασίας

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News