Πώς έγινε ο Κυριάκος Μητσοτάκης κεντρικό πρόσωπο της πολιτικής σκηνής; Μέσα από την αντίθεση στην «τρέλα» του 2015. Νίκησε ως αουτσάιντερ στις εσωκομματικές της ΝΔ τον Ιανουάριο του 2016 και από τότε, επί δέκα ολόκληρα χρόνια, η ΝΔ προηγείται στις δημοσκοπήσεις και ο κ. Μητσοτάκης έχει κερδίσει τις εθνικές εκλογές του 2019 και του 2023. Είναι ανίκητος; Τα έκανε όλα τόσο καλά; Προφανώς η απάντηση βρίσκεται αλλού.

Για παράδειγμα, ένα «πλεονέκτημα» του κ. Μητσοτάκη στον έβδομο χρόνο διακυβέρνησης από τη ΝΔ είναι ο αυτοματισμός της αντιπολίτευσης. Ο οποίος καθορίζεται από την ελκτική δύναμη του «όχι σε όλα» και του «ενάντια με κάθε τρόπο», την πολιτική δηλαδή των συναισθηματικών εξάρσεων και της ηθικής υπεροχής. Μια τάση που μοιάζει ελκυστική στην αρχή αλλά τελικά εξισώνει προς τα κάτω ακόμη και όσους επιχειρούν να αρθρώσουν προγραμματικό λόγο.

Η αλληλουχία είναι συνήθως η εξής. Με αφορμή πραγματικά ζητήματα που προσφέρουν έδαφος στην αντιπολίτευση, τον χορό σέρνουν δυνάμεις αποκλειστικά καταγγελτικές. Στη συνέχεια, η προβολή τους από τα ΜΜΕ, καθώς παράγουν ατάκες πιασάρικες που πουλάνε στην τηλεόραση και το διαδίκτυο, μοιάζει να δημιουργεί πίεση και στα υπόλοιπα κόμματα. Για να μη μείνουν έξω από τον χορό. Οι αντιστάσεις κάμπτονται και με αυτό τον τρόπο η κακομοίρα (σε τούτη τη χώρα) κοινή λογική χαρίζεται ανά τακτά διαστήματα στην κυβέρνηση.

Το 2025 συνέβη δύο φορές για θέματα στα οποία οι χειρισμοί της κυβέρνησης κάθε άλλο παρά… υπεράνω κριτικής μπορούν να θεωρηθούν:

— Στην αρχή της χρονιάς με την αντιπολίτευση να αγκαλιάζει θεωρίες συνωμοσίας για «παράνομο φορτίο» στην εμπορική αμαξοστοιχία της τραγωδίας των Τεμπών. Και στο τέλος της χρονιάς με την αντιπολίτευση να αγκαλιάζει όλα ανεξαιρέτως τα αιτήματα των αγροτών οι οποίοι ασφαλώς έχουν δίκιο σε πολλά πράγματα με πρώτο το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Ωστόσο κάποια αιτήματα στα μάτια της κοινωνίας δεν στέκουν, όπως η άρνηση της υπαγωγής του ΟΠΕΚΕΠΕ στην ΑΑΔΕ. Γιατί ανεξάρτητα από το πόσο καλή ή κακή πιστεύει κανείς ότι είναι η ΑΑΔΕ (που αξίωσε η τρόικα από την Ελλάδα την περασμένη δεκαετία) το πέρασμα του ΟΠΕΚΕΠΕ σε αυτή το ζήτησε το 2025 η ΕΕ ως όρο για να συνεχιστούν οι επιδοτήσεις. Επομένως μιλάμε για μια αναγκαστική αλλαγή. Για να συνεχίσουν να πληρώνονται οι αγρότες.

Ευρύτερα, η επικράτηση του θυμικού και η πριμοδότηση της ρήξης χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο συγκρούεται με την αγωνία των πολιτών για σταθερότητα, δηλαδή, με άλλα λόγια, για κάποια έστω πρόοδο σε ό,τι αφορά τα πραγματικά εισοδήματά τους (όπου είμαστε προτελευταίοι στην ΕΕ) και τη λειτουργία του κράτους που ρέπει προς την παρακμή (στο έδαφος, όχι στο ψηφιακό σύννεφο -cloud-). Με τη στάση τους, δηλαδή, τα κόμματα της αντιπολίτευσης προσφέρουν πόντους στην κυβέρνηση στα δύο σημεία που οι πολίτες της ασκούν την οξύτερη κριτική.

Ετσι, το «όχι σε όλα» καταλήγει να είναι το πιο αξιόπιστο στήριγμα της ΝΔ και η κυβέρνηση εμφανίζεται ελλείψει άλλου και παρά τη φθορά της ως ο μοναδικός υπερασπιστής της κοινής λογικής. Εχοντας απέναντι ένα πολύχρωμο σύνολο, πλειοψηφικό στο σύνολό του, το οποίο όμως δεν συνιστά εναλλακτική πρόταση και είναι αδύνατο να αποτελέσει αρραγές μέτωπο.

Μέχρι τώρα, αυτό που δεν έχουν δοκιμάσει ακόμη τα συστημικά αντιπολιτευόμενα κόμματα -αυτά που έχουν κυβερνήσει- είναι μια φορά να μη χαρίσουν την κακομοίρα την κοινή λογική στην κυβέρνηση. Για να δουν τι θα συμβεί. Τι θα γίνει, άραγε, αν δεν καμφθούν οι αντιστάσεις τους απέναντι στην απατηλή γοητεία του «όχι σε όλα» επειδή το λέει η κυβέρνηση και του «ναι σε όλα» επειδή αυτό διεκδικούν επιμέρους κοινωνικές ομάδες.

Παραμένει απαγορευτική για ένα κόμμα της αντιπολίτευσης η αντίσταση, έστω μια φορά, στον αταβισμό της Μεταπολίτευσης; Ή μήπως με τα χρόνια τα πράγματα έχουν αλλάξει και ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας σκέφτεται σήμερα με διαφορετικό τρόπο;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News