Μπορεί να είναι η επαφή μας με το αίμα κάθε μήνα. Αρα, και η εξοικείωσή μας με αυτό. Μπορεί… Οχι, όχι «μπορεί», σίγουρα έτσι είναι, να οφείλεται στην εμπιστοσύνη που υπέδειξε η φύση στο σώμα μας να φιλοξενήσει ένα σποράκι, ένα έμβρυο, ένα παιδί, έναν νέο άνθρωπο, άρα πιο δυνατά, πιο σβέλτα αντανακλαστικά δράσης.

Η ουσία είναι ότι η αντιμετώπιση του καρκίνου, όπως την είδα στον τρόπο συμπεριφοράς πολλών γυναικών μέσα από το προσωπικό μου ταξίδι με τον καρκίνο «μου» (καρκίνος ενδομητρίου), με έκανε να αποδίδω ακραίο σεβασμό, βαθύτατη εκτίμηση, να υποκλίνομαι στις γυναίκες για πολλά. Για παράδειγμα, στα μαντίλια τους, στα σχεδιασμένα με μολύβι φρυδάκια τους, στο κραγιόν που προσπαθούν…

Να ξέρατε πόση δύναμη χρειάζεται ο καλλωπισμός τέτοιες ώρες, για ανύψωση του εαυτού αλλά και από φροντίδα για τους γύρω. Υποκλίνομαι στο νοιάξιμό τους για την οικογένεια, μάλλον, στη συνέχιση της φροντίδας… «Εβαλα πλυντήριο» μου είχε πει η Βούλα με φωνή θριάμβου. «Θέλω να είμαι χρήσιμη, Ρέα μου» συμπλήρωσε. Ακόμα και σε αυτό το θέμα αναδύονται οι πολλοί ρόλοι μιας γυναίκας που δεν σταματούν ποτέ.

Υποκλίνομαι στις απέραντες ταβανονύχτες. Δεν υπάρχει πιο ιερό από το ταβάνι των σπιτιών. Αυτό που γίνεται καθρέπτης για τον απελπισμένο, γίνεται εξομολογητήριο, εκεί που το χάραμα παίρνονται οι αποφάσεις και το πρωί σε βρίσκει πιο δυνατή/ο (ας έκανες κι αλλιώς)… Υποκλίνομαι στο ότι αντέχουν! Τρόμαξα από το πόσο πολλοί σύντροφοι-σύζυγοι «δεν μπορούν»… Ως αυθάδης γενικότητα, ένα νεφελώδες «δεν μπορούν»…

Ή και βρίσκουν, αυτή, την πιο δραματική ώρα για να ρουφήξουν ζωή αλλού. Ανθρώπινο, αν βέβαια έχεις κλείσει συμβόλαιο με τον Θεό ότι δεν θα βρεθείς σε ανάλογη θέση… Γελοία ανυποψίαστοι οι άνθρωποι! Υποκλίνομαι στις γυναίκες ότι αυτομάτως αρπάζουν τον ρόλο της φροντίστριας, συνοδεύουν, συντρέχουν, διακανονίζουν, είναι «μάνες» στο διηνεκές. Μα περισσότερο από όλα υποκλίνομαι στο ότι μοιράζονται.

Αρα, γίνονται η εν τοις πράγμασι αγκαλιά για την επόμενη. Πληροφορούν. Να ξέρατε πόσο σημαντική είναι η πληροφόρηση από παθούσα σε παθούσα και από παθόντα σε παθόντα. Για ό,τι οι άνδρες σιωπούν, οι γυναίκες μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε. Επικοινωνούν. Ενα παράδειγμα σε αυτό είναι το πόσο αμέτρητες είναι οι ενώσεις-συνενώσεις-φορείς για τον καρκίνο του μαστού. Δείτε τη διαφορά με τον καρκίνο του προστάτη.

Ακόμα και για τον καρκίνο του πνεύμονα, να γνωρίζετε ότι γυναίκα έστησε τον πρώτο και μοναδικό φορέα, τη FairLife. Για έναν καρκίνο πιο συνήθη στους άνδρες, αλλά, προσέξτε το αυτό, με θανάτους γυναικών περισσότερους απ’ ό,τι από τον καρκίνο του μαστού. Αρα, στο τσεκάπ μας να προσθέτουμε, οπωσδήποτε κάθε χρόνο, και μια αξονική τομογραφία θώρακος χαμηλής δόσης ακτινοβολίας. Γράφω, γράφω, γράφω… Περνάνε μπροστά από τα μάτια μου γυναίκες… Μελίνα, Ντόρα, Εφη, Ελεονόρα κι άλλες κι άλλες… Υπέρ υγείας!

Οι ιστορίες τους, οι εξομολογήσεις τους, καρφί πόνου και χαμόγελο πλατύ. Γυναίκες, υποκλίνομαι. Και αυτόματα, ύστερα από αυτό το ψυχής «προσκλητήριο», έρχεται στη σκέψη μου κι εκείνος ο σημαντικός μου, που, μόλις με είδε χωρίς μαλλιά, μου είπε: «Ποτέ να μην ξαναμακρύνεις τα μαλλιά σου. Πάντα είσαι το κορίτσι μου». Τι ανύψωση! Εν τέλει… Αναγνώστες μου, υποκλίνομαι στον συνάνθρωπο που  συναισθάνεται, όχι ως υποχρέωση, αλλά ως πηγάζων συναίσθημα ψυχής για ψυχή.

Υποκλίνομαι στον δίπλα και στην ιερότητα της παρουσίας του. Υποκλίνομαι και στον εαυτό που έρχεται  να αγκαλιάσει, να προστατεύσει τον εαυτό. Και αυτά που λέω δεν έχουν να κάνουν με φύλα. Αγωνιστές καρκίνου, σας στέλνω μια αγκαλιά συν-αδελφική. Ολα θα πάνε καλά! Ζωή ζωένια.

*Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News