Στην αρχή δεν άρεσε το «Κατερίνα». Προτιμούσαν το «Αικατερίνη». Την έχουν ελέγξει επειδή δεν έκανε τον σταυρό της. Τα άκουσε όμως και επειδή προσκύνησε μία εικόνα. Ο δημόσιος σχολιασμός την επιβράβευσε επειδή συμμετείχε στη διανομή φαγητού. Ταυτόχρονα την επέκρινε επειδή δεν καυτηρίασε τις συνθήκες που οδηγούν τους ανθρώπους στα συσσίτια. Κάποιοι έφριξαν επειδή αρθρογράφησε σε εφημερίδα. Την κατηγόρησαν επειδή αφαίρεσε τα καριοφίλια από το τηλεοπτικό πλάνο του γραφείου της. Και τα ακούει επειδή δεν έγινε ανάκρουση του εθνικού ύμνου έξω από τη Μητρόπολη.

Έχει, αλήθεια, εχθρούς η Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Μπα, όχι. Αν εξαιρέσουμε το οξυμένο θυμικό του προκατόχου της, που ακόμα δεν μετέβη από το πένθος στο ψυχολογικό στάδιο της αποδοχής, η Πρόεδρος απολαμβάνει υψηλή δημοφιλία. Απλώς ο κύκλος φίλων του πρώην (τέως, καλύτερα) αδυνατεί να το χωνέψει ακόμα και, με την ευκαιρία, τα λέει στη νύφη για να τα ακούει η πεθερά. Σταδιακά βέβαια η Πρόεδρος θα δαιμονοποιηθεί σε ένα περιορισμένο ακροατήριο στα άκρα του συντηρητικού χώρου και στον πυρήνα του πνεύματος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κοινώς θα τη στοχοποιήσει η γραφικότητα. Κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να την προβληματίζει. Οι επιθέσεις στο πρόσωπο της μας θυμίζουν ποια είναι η Ελλάδα που δεν θέλουμε. Διότι ένας από τους λόγους για τους οποίους η Κατερίνα Σακελαροπούλου βρίσκεται σε αυτή τη θέση, είναι επειδή δεν θα γονάτιζε μέσα στην εκκλησία. Ενδεχομένως και επειδή δεν θα σερβίρει ποτέ της σφυρίδα.

Η θέση της Προέδρου βρίσκεται στην αιχμηρή ακμή μίας πυραμίδας συμβολισμών. Και η Κατερίνα Σακελλαροπούλου επιχειρεί κάτι πρωτόγνωρο. Ένας κανονικός, σύγχρονος, προοδευτικός άνθρωπος προσπαθεί, πολύ προσεκτικά, να εμφυσήσει σύγχρονο πνεύμα στη δημόσια έκφραση του θεσμού που οφείλει να συνενώνει τους Έλληνες. Αν θέλετε, η προεδρία Σακελλαροπούλου παραπέμπει, παραβολικά, στην πορεία που οφείλει να ακολουθήσει η χώρα. Να είναι ανοιχτή στην πρόοδο διευρύνοντας το οπτικό της πεδίο, απαλλασσόμενη από αναχρονιστικά ταμπού και στερεότυπα, σεβόμενη το βάρος της παράδοσης και της ιστορικής συνέχειας. Είναι λογικό, λοιπόν, να έχει αντιπάθειες. Αλλά και συνάμα γόνιμα ευχάριστο. Φαίνεται ότι η προσπάθεια αποδίδει, το αποτύπωμά της γίνεται όλο και πιο έντονο.

Μέρα με τη μέρα διαπιστώνουμε ότι δεν υπήρχε καταλληλότερο πρόσωπο για να ηγηθεί, θεσμικά και συμβολικά, της χώρας στην επέτειο των 200 ετών από την Επανάσταση. Θα ακουστούν πολλά, στοχαστικά και μη, για τον κοινό μας βηματισμό προς το μέλλον. Μέχρι στιγμής η κυρία Σακελλαροπούλου δείχνει ιδανική ως συμβολικός πλοηγός. Όσοι δυσφορούν με το πρόσωπο της ας μην προχωρήσουν μπροστά. Καλύτερα να κάνουν ένα βήμα πίσω, προς το παρελθόν. Νισάφι πια!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News