Στην πολιτική τα λάθη πάντα πληρώνονται. Αλλά πληρώνονται ακόμα πιο ακριβά όταν επιμένεις σε αυτά. Οταν δηλαδή, προκειμένου να μη σου χρεωθεί αστοχία ή και απερισκεψία και τρωθεί το πολιτικό εγώ σου, επιμένεις να μην τα αναγνωρίζεις ως λάθη, διαιωνίζοντας μια στρεβλή κατάσταση. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε ένα λάθος το καλοκαίρι όταν κατήργησε το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, υποτιμώντας το πρόβλημα του Προσφυγικού-Μεταναστευτικού και βλέποντάς το μόνο ως ζήτημα ασφάλειας. Αποτελεί όμως θετικό ότι αναγνώρισε έμπρακτα το λάθος του και προχώρησε στην επανασύσταση του υπουργείου.

Χρειάζεται πολιτική γενναιότητα για να αναγνωρίσεις τα λάθη σου. Και δείχνει πολιτική ικανότητα να μπορείς να αφουγκράζεσαι την κατάσταση και να προχωράς γρήγορα σε διορθωτικές κινήσεις.

Οι επικριτές του Πρωθυπουργού θα πουν ότι χάθηκε χρόνος, ότι αυτοί οι έξι μήνες ήταν κρίσιμοι για την αντιμετώπιση του Προσφυγικού-Μεταναστευτικού. Το είπε ήδη ο Αλέξης Τσίπρας που ειρωνεύτηκε τον Πρωθυπουργό ότι «του πήρε τελικά μόνο έξι μήνες και εφτά μέρες για να καταλάβει το μπάχαλο που δημιούργησε». Καλό είναι βέβαια, ο κ. Τσίπρας να μη μιλάει για εξάμηνα, διότι θα θυμηθούμε το δικό του πρώτο και θα μας ανέβει η πίεση, αλλά ας πούμε ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εδώ έχει ένα δίκιο.

Η κατάσταση ξέφυγε αυτούς τους έξι μήνες και δεν ήταν μόνο ότι αυξήθηκαν δραματικά οι προσφυγικές ροές και η Μόρια έγινε τρεις φορές απ’ όση ήταν πριν. Η ενημέρωση των πολιτών που θα αναλάμβαναν το βάρος της φιλοξενίας στην ηπειρωτική Ελλάδα υπήρξε ελλιπής σε τέτοιο βαθμό που γίνονταν ακρότητες, ενώ την ίδια ώρα τοπικοί παράγοντες, ακόμα και κυβερνητικοί βουλευτές, χάιδευαν τα αυτιά του ρατσισμού με φαιδρότητες για μπάρμπεκιου με χοιρινό. Παράλληλα υπήρξε τόσο μεγάλη διάχυση ευθυνών και αρμοδιοτήτων που χρειάστηκε να επιστρατευτεί υφυπουργός Αμυνας (!) για να αναλάβει τον όποιο συντονισμό –και τελικά αυτός να είναι τώρα εκτός της νέας κυβερνητικής δομής.

Το επιτελικό κράτος δεν εμφανίστηκε στα καλύτερά του στο Προσφυγικό-Μεταναστευτικό και με δεδομένη την αγάπη του Πρωθυπουργού σε αυτό το μοντέλο, είναι διπλό το θάρρος να παραδεχθείς το λάθος και να δεις πώς θα το λύσεις από εδώ και στο εξής.

Θα το λύσει ο Νότης Μηταράκης; Δύσκολο, αλλά ο πρώην υφυπουργός Εργασίας και νυν υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου είναι σίγουρα και λόγω εντοπιότητας, ως βουλευτής Χίου, πιο της πράξης από τον διπλωμάτη Γιώργο Κουμουτσάκο.

Η υπουργοποίηση του κ. Μηταράκη προσέφερε στον Πρωθυπουργό μια λύση σε δύο προβλήματα.

Πρώτον, αποσυμπίεσε τις μεγάλες εντάσεις που υπήρχαν στο υπουργείο Εργασίας καθώς ήταν γνωστό ότι υφυπουργός και υπουργός ουδέποτε τα πήγαν καλά – υπήρξαν στιγμές που ο ένας άδειαζε δημοσίως τον άλλον– και δύσκολα θα συνέχιζαν μαζί. Ή θα έπρεπε να φύγει ο Γιάννης Βρούτσης ή ο Νότης Μηταράκης, έφυγε ο δεύτερος. «Εκλεισε τον κύκλο του» είπε ο Στέλιος Πέτσας που τα λέει και όμορφα.

Δεύτερον και πιο σημαντικό, ο διορισμός του κ. Μηταράκη στο υπουργείο, δύο ημέρες μετά τον προπηλακισμό του στη Χίο, στέλνει ένα μήνυμα από τον Πρωθυπουργό προς τους διάφορους αγανακτισμένους αλλά και προς τους ξενοφοβικούς παραγοντισμούς των τοπικών κομματαρχών που αναδείχθηκαν σε σημαντικό κομμάτι του προβλήματος.

Τώρα βέβαια πρέπει όλα να γίνουν γρήγορα. Μοίρασμα αρμοδιοτήτων, αναδιάρθρωση υπηρεσιών, συντονισμός κλπ είναι απόλυτη ανάγκη να διευθετηθούν άμεσα ώστε το υπουργείο να φέρει σε πέρας το τιτάνιο έργο που αναλαμβάνει. Αλλά τουλάχιστον αναγνωρίστηκε το πρόβλημα. Και εδώ ισχύει η ρήση «κάλλιο αργά παρά ποτέ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News