Ωτακουστής μιας συζήτησης σε αριστερή παρέα (ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ νυν και πρώην) βρήκα καταπληκτική την αντίδραση κυρίας, με πλούσια στο παρελθόν συνδικαλιστική παρουσία στα πανεπιστήμια. «Αισθάνομαι ότι με πιέζουν να προσαρμοστώ με το ανυπόφορο και δεν αντέχεται»… Η τραγωδία για την αριστερή πλευρά της συγκυβέρνησης είναι ότι οι αγνοί ψηφοφόροι της, ο πυρήνας δηλαδή, που στήριζε την γιγαντιαία αυτοπεποίθηση ότι θα τα ανατρέψουν όλα, είναι εγκλωβισμένοι σε ιδεολογική και συναισθηματική κατάθλιψη. Ενα βήμα πριν το κύμα αγανάκτησης που ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια με σημαιοφόρους τους ίδιους. Κι αυτή η αγανάκτηση δεν θα έχει πλέον στόχο, κάποιον ταξικό εχθρό, το καπιταλιστικό σύστημα, τον Σόιμπλε ή τα γερασμένα κόμματα, αλλά αυτοκαταστροφικό μένος.

Αυτό χάνουν από τον ορίζοντά τους στην προσπάθεια να παραμείνουν με όποιον τρόπο και κόστος στην εξουσία. Για την Αριστερά είναι θέσφατο, κόκκινη γραμμή η αντίσταση στο Ασφαλιστικό. Για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ωστόσο, αποτελεί όρο κυβερνητικής συνέχειας καθώς βλέπουν ότι αποτελεί σχεδόν μονόδρομο και αναγκαίο μέτρο για να κλείσουν την αξιολόγηση. Το δικό της DNA αναπολεί τα πεζοδρόμια στην εποχή Γιαννίτση, να αποχωρεί ηττημένος και με την μεταρρύθμισή του υπό μάλης από το υπουργείο και δεν αντέχει την εποχή Κατρούγκαλου να μπαίνει αγέρωχος, γραβατωμένος, στη τρίχα για τη διαπραγμάτευση με τους… θεσμούς και να βγαίνει τσαλακωμένος και παραζαλισμένος. Υπ’ αυτήν την έννοια είναι απολύτως κατανοητή η απεγνωσμένη προσπάθεια να απαλλαγούμε από τα δεσμά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με τις ολιστικές τοποθετήσεις του. Δεν το αντέχει η «ψυχή» του ΣΥΡΙΖΑ. Εξηγείται ωστόσο απολύτως η πλήρης αποδοχή της παρουσίας του από το σύστημα εξουσίας του. Ο λογαριασμός όμως δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμος αφού για τόσο πρωτογενές πλεόνασμα χρειάζονται αυτής της κοστολόγησης μέτρα. Υπογράψαμε δηλαδή, 3,5% του ΑΕΠ οπότε δεσμευτήκαμε με κόστος  προγράμματος 9 δισ. ευρώ. Τέλεια και παύλα. Δεν χωνεύεται από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αποτελεί άσκηση επιβίωσης  της σημερινής συγκυβέρνησης. Ιδιας απεγνωσμένης φιλοσοφίας είναι και η ρύθμιση για τις τηλεοπτικές άδειες, επίσης η ρύθμιση για τη μια και δυο και τρεις Αμυγδαλέζες, για τις εργασιακές σχέσεις και για την ευελιξία που επιβάλλεται, για τις ιδιωτικοποιήσεις με χειρότερους μάλιστα όρους από εκείνους που τους οδήγησαν στο παρελθόν στα κάγκελα ή ακόμη για τα κόκκινα δάνεια.

Συν τοις άλλοις πρέπει να καταβάλει το κόστος και από τις δικές της αβελτηρίες. Ανέδειξε, αίφνης, ως μείζονα προτεραιότητα την μείωση των αμυντικών δαπανών. Οι πληροφορίες τώρα λένε ότι η τρόικα ζητά ισοδύναμα αφού όπως είχε υποσχεθεί, δεν άγγιξε τον κορβανά των εξοπλισμών και τον προϋπολογισμό του Πάνου Καμένου, έστω για λογούς πολιτικής ισορροπίας.

Oσο οδυνηρό κι αν ακούγεται, η σημερινή διακυβέρνηση δεν μάχεται με την χρεοκοπία, αλλά με τον ίδιο τον εαυτό της. Δικαιολογείται έτσι γιατί αδυνατεί να συλλέξει αποθέματα αυτοπεποίθησης και αποφασιστικότητας, αλλά αντιθέτως κινείται χωρίς σχέδιο και σε κατάσταση παραλυτικής αμφιθυμίας.

Με την εμμονή της σε μια ετοιμόρροπη πλειοψηφία η σημερινή συγκυβέρνηση απλώς δίνει άλλοθι στην αντιπολίτευση να βγάλει την ουρά της απ’ έξω, όπως έκανε η Νέα Δημοκρατία ζητώντας από μηδενική βάση συζήτηση για το Ασφαλιστικό

Υπ’ αυτήν την έννοια αναρωτιέται κανείς αν έχουν νόημα τα πολιτικά σενάρια που συζητούνται στην κυβέρνηση για την επόμενη μέρα. Από τις αυτοκτονικές εισηγήσεις για εκλογές τον Ιούνιο ως την ενσωμάτωση των κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη για διεύρυνση της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Πολιτική άσκηση σήμερα μπορεί να γίνει μόνο σε «κοινό τόπο». Εκεί που άλλωστε συναντήθηκαν όλα τα κόμματα και ψήφισαν όλοι μαζί το τρίτο Μνημόνιο λίγο μετά τις εκλογές μπας και σωθούμε. Η Ελλάδα πρέπει να κλείσει την αξιολόγηση για να ενσωματωθεί, συν τοις άλλοις, στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης με επαναγορά ομολόγων του Μάριο Ντράγκι και με μεγάλες πλειοψηφίες να πάρει δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις στο Προσφυγικό. Αυτό άλλωστε δηλώνουν όλοι οι ηγέτες του λεγόμενου συνταγματικού τόξου. Με την εμμονή της σε μια ετοιμόρροπη πλειοψηφία η σημερινή συγκυβέρνηση απλώς δίνει άλλοθι στην αντιπολίτευση να βγάλει την ουρά της απ’ έξω, όπως έκανε η Νέα Δημοκρατία ζητώντας από μηδενική βάση συζήτηση για το Ασφαλιστικό. Σήμερα μάλλον απαιτείται μια συζήτηση από μηδενική βάση για τη συγκρότηση κυβέρνησης ευρείας πλειοψηφίας, με κατάλογο συνομολογούμενων δεσμεύσεων και προτεραιοτήτων. Με πιο σημαντικό μάλιστα στόχο την επανάκτηση της αξιοπιστίας μας. Μια τέτοια εκδοχή ίσως βοηθήσει και τον ΣΥΡΙΖΑ να απαλλαγεί από τον σφιχτό εναγκαλισμό του με το ανυπόφορο, αφήνοντας να λικνιστούν μαζί του και άλλες ντάμες (μία είναι…) ή καβαλιέροι…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News