Υπάρχουν δέκα βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που διαφωνούν με τη ρύθμιση για την αναδοχή τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια. Ενας εξ αυτών, ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης, δήλωσε ότι η κοινωνία δεν είναι ώριμη για κάτι τέτοιο, καθώς πρόκειται για εγχείρημα που απαιτεί τεράστια ψυχολογική υποστήριξη.

Όπως ίσως έχετε μάθει, η κυβέρνηση προωθεί προς ψήφιση νομοσχέδιο που προβλέπει την αναδοχή παιδιών και από ομόφυλα ζευγάρια. Και ο λόγος για τον οποίο δεν έχει σηκωθεί, ακόμα, θόρυβος είναι κατά πάσα πιθανότητα η αδιαφορία ή, καλύτερα, η άγνοια της ελληνικής κοινωνίας περί αναδοχής. Αν επρόκειτο για υιοθεσία, θα χτυπούσαν οι καμπάνες να βγουν οι χριστιανοί στους δρόμους.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην υιοθεσία και στην αναδοχή; Η αναδοχή δεν είναι υιοθεσία. Το παιδί δεν ανήκει νομικά στους ανάδοχους γονείς, χωρίς να αποκλείεται η υιοθεσία του από αυτούς. Οι ανάδοχοι γονείς παίρνουν το παιδί στο σπίτι τους, το υποστηρίζουν για να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του και του εξηγούν για ποιο λόγο δεν είναι, τη συγκεκριμένη στιγμή, με τους βιολογικούς του γονείς. Κατά κάποιον τρόπο η αναδοχή επιτρέπει σε ζευγάρια να «παρακάμψουν» την αυστηρή (ως παράλογη) νομοθεσία για τις υιοθεσίες.

Το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης επιτρέπει (ή μάλλον δεν αποκλείει) αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης. Και αν πρόκειται για υιοθεσία τέκνου, διατηρεί ως απαραίτητη προϋπόθεση τη σύναψη γάμου.  Αυτό στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν ακούγεται και ως κάτι συγκλονιστικό. Η πλήρης υιοθεσία τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια επιτρέπεται σε 17 χώρες: Ανδόρα, Αυστρία, Βέλγιο, Δανία, Φινλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Ισλανδία, Ιρλανδία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Ολλανδία, Νορβηγία, Πορτογαλία, Ισπανία, Σουηδία και Ηνωμένο Βασίλειο. Και στις ΗΠΑ.

Το θέμα είναι να μας εξηγήσει ο Μιχελογιαννάκης γιατί οι Ισπανοί και οι Ιρλανδοί είναι έτοιμοι και δεν είναι οι Ελληνες. Λογικά θα μας δείξει τις σχετικές δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι η ελληνική κοινωνία είναι αρνητική στη θεσμική απόδοση γονεϊκής ιδιότητας σε ομόφυλα ζευγάρια. Και εδώ τίθεται για άλλη μία φορά ένα από τα θεμελιώδη ερωτήματα της πολιτικής. Τι οφείλει να κάνει μία κυβέρνηση; Να υποτάσσεται στις βουλές της κοινωνίας ακόμα και όταν αυτές είναι αναχρονιστικές ή να επιχειρεί τομές εκσυγχρονισμού και προόδου; Ή αλλιώς: τι είναι ισχυρότερο; Η λογική ή τα ήθη μίας κοινωνίας;

Έχει, λοιπόν, ενδιαφέρον να δούμε πώς θα αντιδράσει η αρμόδια υπουργός Θεανώ Φωτίου. Θα μπει σε μία συζήτηση για τις αναστολές της ελληνικής κοινωνίας ή θα ακολουθήσει την ευρωπαϊκή εμπειρία και τις εισηγήσεις των ειδικών; Διότι αν αποσύρει τη διάταξη, θα είναι σαν να δέχεται, περίπου, όλη τη σχετική επιχειρηματολογία που θεωρεί την ομόφυλη συμβίωση προβληματική και την ομοφυλοφιλία ως κάτι «επίκτητο» που δεν ορίζεται βιολογικά, αλλά επιβάλλεται δια του περιβάλλοντος.

Μεταξύ μας, όλοι γνωρίζουμε ότι ακόμα και αν παραμείνει η διάταξη, δύσκολα θα υπάρξουν κοινωνικοί λειτουργοί που σήμερα θα επέτρεπαν την αναδοχή παιδιού από ομόφυλο ζευγάρι. Το πιθανότερο είναι ότι θα ζύγιζαν την αντίδραση του κοινωνικού περίγυρου, εντός του οποίου θα μεγάλωνε το παιδί. Η κυβέρνηση, όμως, οφείλει να διατηρήσει και να μην αποσύρει μία διάταξη που σηματοδοτεί κοινωνική πρόοδο και διάθεση εξάλειψης των διακρίσεων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News