Παρακολουθούσα τον Νίκο Φίλη στο προσωπικό του παραληρηματικό παράπονο κι έκανα τον Σταυρό μου. Εναν πατριαρχικό Σταυρό. Τον ίδιο που θα έπρεπε να κάνει και ο Ν. Φίλης, αν βέβαια είχε το καθαρό μυαλό να αντιληφθεί, ότι όπως και να το δεις και να το μετρήσεις, ήταν τεράστια τύχη -και μόνο τύχη-, ότι κατόρθωσε να δει τον εαυτό του στα έδρανα της Βουλής και ακόμα περισσότερο να αυτοκαμαρωθεί ως υπουργός Παιδείας. Το ίδιο βέβαια ισχύει για τον Θοδωρή Δρίτσα ως υπουργό Ναυτιλίας και τόσους άλλους.

Ρίξτε μια ματιά στα έδρανα της Βουλής και θα κοπεί η ανάσα σας από το ανθοκήπιο όλων των κομμάτων. Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Το «ας όψεται η ανάγκη» του ψηφοφόρου, που κρίνει μόνο με το θυμικό και με αξιακό κριτήριο την «πάρτη του». Είναι το ρινγκ για να ξεχαρμανιάσει το άχτι του, κυρίως αυτός που ευνοήθηκε σκανδαλωδώς από το πελατειακό σύστημα, από το ΠΑΣΟΚ (του αειμνήστου) και δώθε. Ενα «άχτι» γενικώς και αορίστως, εναντίον των πάντων πλην του εαυτού του.

Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Σε πρώτο στάδιο, το αναγκαίο κακό. Το «ό,τι σπείρεις θα θερίσεις» χρόνιων πολιτικών ενεργειών. Σε δεύτερο στάδιο είναι το ψέμα σε όλο του το μεγαλείο. Το παιχνίδι «Πόσο κοροϊδία μπορείς να αντέξεις;». Το ντέρτι της ελληνίδας μάνας να καμαρώσει τον κανακάρη της Πρωθυπουργό… The sky is the limit! Είναι ο εξευτελισμός του ψηφοφόρου. Ενός ψηφοφόρου που ενώ στραγγίζει την υπομονή του στα δυο δευτερόλεπτα, που αλλάζει χρώμα ένα φανάρι και αυτόματα κορνάρει στον μπροστινό του, την ίδια στιγμή έφαγε τόσο το σοκ με το κουτάλι και την αυτοδιάψευση, που άντεξε όλα τα «μαρτύρια» δουλέματος από το κόμμα που υπερασπίστηκε.

Σε ποια χώρα άραγε, θα παρέδιδαν την τύχη της Παιδείας στα χέρια κάποιου, που το βιογραφικό του ξεκινάει και τελειώνει στο προσόν «Πατέρας του ήταν ο Μεσολογγίτης δικηγόρος και πολιτευτής Αριστοτέλης Φίλης, ο οποίος είχε αντιμετωπίσει διώξεις κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου»; Και που τα δικά του νεφελώδη προσόντα περιγράφονται ως… κάποτε «υπήρξε και φοιτητής» και «παρακολούθησε και μαθήματα βιολιού». Και του ανέθεσε ο Πρωθυπουργός μας Τσίπρας να παίξει βιολί στην πλάτη του μέλλοντός μας, των αυριανών πολιτών, των παιδιών. Και κάθονται οι γονείς ατάραχοι, ξεσπώντας οργή στο αν εμβολιάστηκαν τα παιδιά των προσφύγων και όχι στο ότι εμβολιάστηκαν οι ίδιοι, με το εμβόλιο της απάθειας και του όλα μπορώ να τα δέχομαι αδιαμαρτύρητα.

Κάποτε ο μακαρίτης Πασοκογενής πολιτικός «άνδρας» Γ. Κατσιφάρας είχε πει μια φράση που έμεινε ιστορική: «Αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν θα μας γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας». Τον κάθε Ν. Φίλη, τον «πριμοδοτεί» πλουσιοπάροχα ο ελληνικός λαός, από το μείον του υστερήματός του. Καλόν είναι λοιπόν, αντί να τους παίρνει το παράπονο όταν χάνουν τα όντως σαγηνευτικά οφίτσια της εξουσίας, να αναρωτιούνται εντός τους: «Ημουν εγώ κατάλληλος για να απολαύσω τόση εξουσία;». Αντί για το «κάναμε την αυτοκριτική μας» των κομμάτων, σε πληθυντικό αριθμό, είναι πλέον αναγκαίο να κάνει ο καθείς την προσωπική αυτοκριτική του. Τι ήταν το «20» ως βαθμολογία που του απένειμε ο Πρωθυπουργός; Μια ακόμα μεγαλοστομία, μια ελαφράδα, μια μπουρδίτσα της στιγμής. Ενα πομπώδες «20» σαν όλα τα «20» που μοίρασε στον λαό με το στόμα και τα μετέτρεπε σε «0» στην πράξη. Ο δυστυχής Ν. Φίλης το πήρε τοις μετρητοίς. Δεν ήξερε… Δεν μας ρώταγε; Το «20» ήταν ένα ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ… Αντιστρόφως. Τόσο απλό κύριε Φίλη. (Στα χρόνια της ανεργίας και βουλευτής να είσαι, μια χαρά είναι).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News