Ηταν ένας Μάης σαν κι αυτόν, ή μάλλον περίπου σαν κι αυτόν. Πριν δύο χρόνια είχαμε εκλογές –τις πρώτες, διότι θα ακολουθούσαν και εκείνες του Ιουνίου και του «41%»–, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ακόμα πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και ένας νεαρός ομογενής, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, είχε έρθει στην Ελλάδα με τα καλοκαιρινά του ρούχα για να συμπληρώσει ως υποψήφιος βουλευτής τις θέσεις των εκπροσώπων της Διασποράς στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Τότε, εκείνες τις πρώτες μέρες του Μαΐου του 2023, προσπαθούσε να γίνει ορατός και έδινε μια πρώτη συνέντευξη, στη Βασιλική Σιούτη και στη Lifo, μιλώντας περί Μπάιντεν, επιχειρηματικότητας στην ξενιτιά και αρθρογραφίας στον «Εθνικό Κήρυκα», αλλά αποφεύγοντας να αποκαλύψει το πώς ξαφνικά βρέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ – ήταν «μια έκπληξη», έλεγε, που τη φυλούσε για το μέλλον.

Η ορατότητα δεν αναφέρθηκε τυχαία. Δύο χρόνια μετά είναι και πάλι το βασικό πρόβλημα του Στέφανου Κασσελάκη. Οσο για την έκπληξη, είχε δίκιο και τη φυλούσε για το μέλλον. Δύο χρόνια μετά κανείς δεν μπορεί να πιστέψει τι προκάλεσε και πόσο μας απασχόλησε το «φαινόμενο Κασσελάκης», αλλά και πόσο αδιάφορους το ίδιο φαινόμενο μας αφήνει τώρα. Είναι η ιστορία ενός διάττοντος αστέρα. Ή μιας πολιτικής φούσκας. Μια ιστορία της αβάσταχτης ελαφρότητας των ελληνικών media. Αλλά και της ασύλληπτης κενότητας της περίφημης κυβερνώσας Αριστεράς.

Αναζητώντας έναν άξονα για να συνοψίσει κανείς όσα συνέβησαν, όχι τόσο μετά από εκείνον τον ανυποψίαστο για την έκπληξη Μάιο, αλλά κυρίως μετά από εκείνο το «με λένε Στέφανο» του Αυγούστου του 2023, και μέχρι το «Ζωή, επιτέλους» που αναφώνησε ο κ. Κασσελάκης προ ημερών, αναζητώντας πια πολιτικό σωσίβιο στην Πλεύση Ελευθερίας, καταλήγει κανείς σε δύο ενότητες. Τις οποίες μπορούμε να οριοθετήσουμε με τις λέξεις «pop» και «σταλινισμός»:

Οπως είναι γνωστό, ο όρος «pop» (από το popular) δεν περιορίζεται μόνο στη μουσική, αλλά περιγράφει ευρύτερα τη λαϊκή ή μαζική κουλτούρα (popular culture), τα δημοφιλή πρόσωπα, τους influencers, τις τάσεις και τη μόδα, αλλά και τα προϊόντα μαζικής κατανάλωσης.

Σε αυτή την κατηγορία ανήκει το «φαινόμενο Κασελλάκη». Τι περιείχε το πακέτο αυτής της «έκρηξης»; Τα πάντα. Καταρχάς τον δρόμο για τον υπαρκτό σουρεαλισμό τον άνοιξαν με δημοκρατικό στόμφο κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία με τις ευλογίες του Τσίπρα τον στήριξαν για αρχηγό. Και εκείνος εξελέγη καθαρά από τις εσωκομματικές.

Μετά; Ε, μετά…

♦ Ηρθε το ατέρμονο live των καναλιών κάτω από το σπίτι του, με τον Τάιλερ και τη Φάρλι, τη συμπαθέστατη σκυλίτσα. Και οι δηλώσεις με το φρέντο στο χέρι καθ’ οδόν για το γυμναστήριο. Και το βράδυ καραούλι για τον αδελφό του κ. Κασσελάκη, που έβγαλε το ζωντανό να ανακουφιστεί (γιατί θα έσκαγε) και αργότερα μας πληροφόρησε ότι ο πρόεδρος πια του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να «πεταχτεί» στις ΗΠΑ για να φέρει τα χειμερινά του ρούχα (είχε έρθει με βερμούδες). Βεβαίως, στις ΗΠΑ είχε και μια δικαστική περιπέτεια με την παλιά του δουλειά.

♦ Και μετά την πρώτη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, τα live στην αποβάθρα των Σπετσών και τους βουλευτές του κόμματος αλλού να πατάνε και αλλού να βρίσκονται, ζαλισμένοι από το κύμα στη βαρκούλα, αλλά εκεί, στη μάχη και στο καθήκον: με τα PowerPoint στις βαλίτσες και τη σύσκεψη στη Βίλα. Και παφ ένα τσιγαράκι στο διάλειμμα δίπλα στην πισίνα που μας προέκυψε σηπτική δεξαμενή σύμφωνα με την υπηρεσιακή γλώσσα του κράτους: βόθρος…

♦ Και μετά η πατρίδα. «Μάνα μου όλα περνούνε και όλα γίνονται ξανά, όμως τούτη η θητεία δεν σταματάει πουθενά»… Ψέματα. Ηταν σύντομη. Λίγες μέρες. Αλλά η προετοιμασία ήταν εντυπωσιακή και κυρίως είδαμε κάθε λεπτομέρεια στην κάμερα. Με τον ίδιο τον πρόεδρο να μας δείχνει τις κάλτσες που έβαζε στη βαλίτσα και τον Γιώργο Λιάγκα να τον προλαβαίνει στο τσακ πριν περάσει την πύλη για να του πάει ένα νεσεσέρ με τα χρειώδη.

♦  Και μετά την επιστολή-τρικλοποδιά του Τσίπρα (22/02/2024) για να τον ρίξει στο Συνέδριο, ο Κασσελάκης, ισχυροποιημένος προσωρινά πρόεδρος, μας έβαλε στο saga «ένα κεραμίδι, να αρχίσω κι εγώ τη ζωή μου». Και τι κεραμίδι: 246 τ.μ. στο Κολωνάκι, αξίας 1,7 εκατ. ευρώ, με τέσσερα υπνοδωμάτια, τέσσερα μπάνια και μια ανακαίνιση που τη χαρήκαμε σαν να ήταν δικό μας – και χωρίς να τρώμε τη σκόνη και τον θόρυβο. Χάρη κυρίως στον Νίκο Ευαγγελάτο, που μπήκε δύο φορές, τη μια εικονικά, σε virtual reality, και τη δεύτερη μαζί με τον πρόεδρο, τους μαστόρους και τους ελαιοχρωματιστές.

Προφανώς είναι αδύνατο να συνοψίσει κανείς όλα τα επεισόδια. Τι άλλο να θυμηθείς; Την επίσκεψη στη Μακρόνησο με το φουσκωτό του ναυάρχου Αποστολάκη και την κόκκινη νιτσεράδα; Τον γύρο του Αιγαίου με το σκάφος και τα μπόλικα μποφόρ; Τις ετοιμασίες για τον γάμο; Επί έναν χρόνο ο κ. Κεσσελάκης ήταν ο εθνικός μας σταρ. Ολα ήταν σουξέ, όλα έκαναν γκελ.

Αμέτρητες επιτυχίες. Σάμπως μπορείς να ξεχωρίσεις μέσα στα χρόνια την «Αστέρω» από τη «Μανταλένα» ή «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» από την «Αλίκη στο Ναυτικό» ανάμεσα στις άπειρες φορές που οι ταινίες της αείμνηστης Βουγιουκλάκη έσπασαν τα ταμεία; Η πορεία από επιτυχία σε επιτυχία μοιάζει από ένα σημείο και μετά με ευθεία γραμμή. Ομως στην περίπτωση της Αλίκης είχε διάρκεια. Ενώ εδώ…

—Ο δεύτερος άξονας για τη διερεύνηση του φαινομένου Κασσελάκη είναι, βέβαια, ο σταλινισμός. Οχι ο σταλινισμός του 1933 και του 1934 στην Ουκρανία, όταν έμπαιναν στα σπίτια και τους έπαιρναν ακόμη και το φαγητό από τον φούρνο για να τους αφήσουν να πεθάνουν από την πείνα, αλλά η σταλινική νοοτροπία με δημοκρατική γαρνιτούρα εδώ στα μέρη μας. Εδώ που δεν ζήσαμε (ευτυχώς) τέτοιου τύπου ολοκληρωτισμό. Και που έχουμε την πολυτέλεια να τον θαυμάζουμε και να τον πουλάμε ως Ηθικό Πλεονέκτημα. Και πάνω απ’ όλα να τον κρύβουμε κάτω από… «δημοκρατικές διαδικασίες».

Εκεί έμπλεξε ο Κασσελάκης χωρίς να το ξέρει. Με τις «δημοκρατικές διαδικασίες». Με αυτές εξελέγη το 2023 με τις ευλογίες του Τσίπρα και του Πολάκη. Από την κάλπη, καθαρά, και με την ψήφο των πολιτών που πήγαν στις εσωκομματικές του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε οι δημοκρατικές διαδικασίες ήταν μια χαρά, καθώς ο στόχος ήταν να βγει ο Κασσελάκης για να μη βγει η Αχτσιόγλου και να εκδικηθούν οι «του Τσίπρα» τους «άλλους», που θεωρούσαν ότι τον υπονόμευσαν. Και ο Κασσελάκης έγινε έτσι ο κατάλληλος άνθρωπος…

Εναν χρόνο μετά, όμως, το 2024, οι δημοκρατικές διαδικασίες δεν βόλευαν. Και ενώ το 2023 δεν υπήρχε πρόβλημα ακόμη και όταν ο Κασσελάκης αποκαλούσε τα Κατεχόμενα της Κύπρου «Βόρεια Κύπρο», όταν πια έφτασε η στιγμή να τον διώξουν, όταν η χρησιμότητά του εξαντλήθηκε, ό,τι και να έκανε ήταν πρόβλημα. Φυσικά, βοηθούσε και ο ίδιος την προαποφασισμένη καθαίρεση-εκκαθάρισή του από τους «κλειδοκράτορες», λ.χ. με το προεκλογικό σόου με την οθόνη και το πόθεν έσχες του στην παραλία της Θεσσαλονίκης προ των ευρωεκλογών – στις οποίες πάντως κέρδισε τον Νίκο Ανδρουλάκη (ΣΥΡΙΖΑ 14,9% – ΠΑΣΟΚ 12,8%), παρότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τον είχε προσπεράσει για λίγο στις δημοσκοπήσεις.

Το «true Stalinism» που ακολούθησε, με την πτέρυγα Τσίπρα να τον ξηλώνει από παντού και να μην τον αφήνει να κατέβει καν στις εσωκομματικές (γιατί υπήρχε κίνδυνος να κερδίσει), με τον Κασσελάκη να τριγυρνάει έξω από ένα μπουζουκτσίδικο (όπου πάλι γινόταν Συνέδριο) και τον Ευάγγελο Αντώναρο να προσθέτει κάτι από slapstick comedy (τις ταινίες με υπερβολικές γκάφες: πτώσεις, κυλίσματα, χτυπήματα) κάνοντας κεφαλοκλείδωμα σε έναν τύπο που στεκόταν στην τζαμόπορτα, μας έμαθε πολλά:

♦ Οπως ότι η έκφραση «δημοκρατικές διαδικασίες» στα κόμματα που εμφορούνται από σταλινικό πνεύμα είναι απλά μια γαρνιτούρα ή οποία αποσύρεται όταν αυτές δεν βολεύουν και δίνει με χάρη και φυσικότητα τη θέση τους τις στις απροκάλυπτες εκκαθαρίσεις.

♦ Αλλά και το πόσο εύκολα εκείνοι που τον εκθείαζαν το 2023, τον πετροβολούσαν και του στέρησαν μήνες μετά το δικαίωμα να μετρηθεί στην εσωκομματική κάλπη το 2024. Η μεταστροφή φώτισε αυτό που ήδη υποψιαζόμασταν. Το πνεύμα με το οποίο κυβερνήθηκε η χώρα την περίοδο 2015-2019: «Είσαι καλός όσο μας είσαι χρήσιμος» και, φυσικά, «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».  

Ποιος φταίει άραγε για όσα έγιναν και –πέρα από τους παρουσιαστές και τα κανάλια που είχαν δωρεάν live θέαμα– δεν ωφέλησαν τελικά κανέναν και οδήγησαν σε μια τρύπα στο νερό;

Πώς ένας πολιτικός που εξελέγη δημοκρατικά αρχηγός της αντιπολίτευσης και δήλωνε ότι μπορεί να γίνει πρωθυπουργός, ότι όσο ήταν στον στρατό θα κοιμόμασταν ήσυχοι (δήλωση στον κύριο Λιάγκα, που του έδωσε το νεσεσέρ στη Θήβα), έφτασε σήμερα, ως αρχηγός μικρού κόμματος (Κίνημα Δημοκρατίας), να εκθειάζει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου (εδώ οι λεπτομέρειες γύρω από τη φράση του «Ζωή, επιτέλους»).

Δύσκολη η απάντηση. Ευθύνεται σίγουρα ο ίδιος και προφανέστατα πολλοί από τους πολιτικούς και μιντιακούς πρωταγωνιστές αυτής της ιλαροτραγωδίας. Αλλά…

Αλλά –για πολλούς– φταίει, ίσως, λίγο λιγότερο ο Κασσελάκης. Ο οποίος, αν περάσει σήμερα δίπλα σας σε έναν κεντρικό δρόμο, μπορεί απλά να σας θυμίζει κάποιον (π.χ. τον προπέρσινο νικητή του «Survivor») και να χρειαστείτε αρκετά δευτερόλεπτα για να τον θυμηθείτε.

Φταίει κατά πολλούς λιγότερο ο ίδιος ο Κασσελάκης, γιατί του αναγνωρίζουν το ελαφρυντικό ότι δεν ήξερε: ούτε σε ποιο μιντιακό, ούτε σε ποιο πολιτικό πεδίο επιχείρησε να κυριαρχήσει με τα ρούχα των διακοπών του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News