Όλο και λιγότερα θες αλλά όλο και τα πιο πολύτιμα. Έσπρωξες τους βασιλικούς κοντά στο κάθισμα σου, πότισες ξυπόλητος, έκατσες και κοίταζες τον μαύρο ουρανό. Συγκεντρώθηκες μόνο σ’ αυτό που άκουγες παιδί ότι η αγάπη νικάει και κουνάει και τα βουνά ακόμη. Σ’ αυτό ελπίζεις.  Οι θάλασσες, οι διακοπές, οι μουσικές σού μοιάζουν ανύπαρκτα. Η ζωή είναι αλλού. Αποκοιμήθηκες για λίγο έτσι στην πάνινη ξαπλώστρα κι όταν άνοιξες τα μάτια σου τότε πρόσεξες ότι από πάνω σου, το γιασεμί είχε αρχίσει να ανθίζει. Κι ένα τρανταφυλλάκι αγωνιούσε να μεγαλώσει κόντρα στους καύσωνες. Είπες να τα κόψω να της τα πάω το πρωί, μη ξεχάσω κι ένα ποτηράκι, τα δωμάτια στα νοσοκομεία δεν έχουν ανθογυάλια. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News