Η πρώτη του κουβέντα ήταν «μη το μάθει κανείς ότι είμαι εδώ» αλλά ξέχασε ότι μαζί του έφερε το Aγιον Πνεύμα το οποίο έβγαλε φωτογραφίες και τράβηξε σκηνές για την τηλεόραση και πήγε τόσος κόπος μη δημοσιότητας χαράμι!
Η πρώτη του κουβέντα ήταν «μη το μάθει κανείς ότι είμαι εδώ» αλλά ξέχασε ότι μαζί του έφερε το Aγιον Πνεύμα το οποίο έβγαλε φωτογραφίες και τράβηξε σκηνές για την τηλεόραση και πήγε τόσος κόπος μη δημοσιότητας χαράμι!
Και εξήλθεν από το ανάκτορό του. Και διέσχισε τας Αθήνας. Και κάποτε έφθασεν εις περιοχήν ονόματι Περιστέριον ή στα καθ΄ημάς Περιστέρι. Και εισήλθεν εις φτωχικήν οικίαν. Ταπεινός ων σαν μικρός Χριστούλης. Και η πρώτη του κουβέντα ήταν «μη το μάθει κανείς ότι είμαι εδώ» αλλά ξέχασε ότι μαζί του έφερε το Aγιον Πνεύμα το οποίο έβγαλε φωτογραφίες και τράβηξε σκηνές για την τηλεόραση -το άτιμο- και πήγε τόσος κόπος μη δημοσιότητας χαράμι! Αλλά και χαλάλι. Γιατί είχαμε την ευκαιρία ακόμα μια φορά να καμαρώσουμε τα αντανακλαστικά του Προέδρου μας.
«Να μπούμε μέσα;», ρώτησε ο Πρόεδρος. Να και οι χαριτωμενιές! Και μπήκε. Και τι είπε; «Μου είπε ότι σε τέτοια σπίτια μεγάλωσε». Βγήκε ο Ξανθόπουλος από μέσα του
Και τι έκανε ο Πρόεδρος εις την φτωχικήν οικίαν; Κατ΄αρχήν διακινδύνευσε η υγεία μιας έρμης γυναίκας γιατί τον είδε και λίγο έλειψε να μείνει σέκος. Αλήθεια τι είναι «σέκος»; «Ο Πρόεδρος, ο Πρόεδρος», είπε και στο έρμο παιδί της που δεν έδειχνε να συμμερίζεται τη χαρά και διατηρούσε μια συνεχή απορία. Δεν ήταν να έστελνε ο Πρόεδρος τον Ρουβά; «Να μπούμε μέσα;», ρώτησε ο Πρόεδρος. Να και οι χαριτωμενιές! Και μπήκε. Και τι είπε; «Μου είπε ότι σε τέτοια σπίτια μεγάλωσε» (Βγήκε ο Ξανθόπουλος από μέσα του) «Επίσης είπε ότι τα παιδιά που περνάνε τέτοιες δυσκολίες είναι πιο έτοιμα για τη ζωή» (πάρτον και στο γάμο σου να σου πει και του χρόνου). Μίλησε και για τα εγγονάκια του. (Τι τρυφερούλης!). Άραγε να μίλησαν και για τον καιρό; Κάτι σε: «να δεις λένε θα χαλάσει από βδομάδα». Η κάμερα έκανε ζουμ διαρκώς στην κάρτα του Προέδρου κοντά σ΄ένα μπουκάλι κρασί. Λες να πήγε κρασιά; Για να ξεχάσει η γυναίκα την δυστυχία της, ας πούμε… Δεν παίρνω κι όρκο. O,τι πρόλαβα λέω. Και ο διάλογος ακόμα, ως ό,τι πρόλαβα μεταφέρεται. Η γυναίκα είπε: «Τι να θέλω Πρόεδρε. Μόνο ένα. Δουλειά να μεγαλώσω το παιδί μου». Αρα τη ρώτησε τι ήθελε από τη χάρη του. Αραγε δεν το είχε φανταστεί ο Προκόπης πριν μπει τι θα ήθελε; Τι να ήθελε; Εσώρουχα κόκκινα ν΄αλλάξει τον χρόνο; Στο θέμα λοιπόν που την έκαιγε θα ακολουθηθεί η γνωστή οδός. Προφανώς. Θα μιλήσει με την ιδιαιτέρα του Προέδρου… Θα μιλάει, θα μιλάει, θα μιλάει… Στο διηνεκές. Και ο Πρόεδρος θα το έχει στο νου του… Στο διηνεκές.
Θύμωσα. Με την προχειράτζα. Από το δήθεν «στα κρυφά». Μέχρι τον διάλογο της «θείτσας». Μια «θεια» που μπαίνει για να πει «Βάσανα πουλάκι μου, βάσανα» και να ξεφυσήσουν αντάμα. Τα ακυρωμένα στοιχειώδη αντανακλαστικά του ανθρώπου. Το να δώσεις χαρά! Μια μεγάλη έκπληξη-χαρά, ρε! Κάτι πολύ! Αλλιώς τι; Τι ακριβώς παριστάνεις; Περιφερόμενος δημοσίως «στα κρυφά»; Το όλον παίζει στην κόψη του ακραία θλιβερού και του ακραία γελοίου. Οσο είναι να γελάς, τόσο είναι και να κλαις. Αλλά είναι τα μάτια της γυναίκας, μάτια της προσμονής όταν λέει στο παιδί της «Ο Πρόεδρος, ο Πρόεδρος»… Η άτιμη σκυταλοδρομία αναμονής του ρουσφετιού που σου κόβει γέλιο και δάκρυ και σου επιβάλει μόνο να κουνάς το κεφάλι, πάνω κάτω, για τη συνεχή κατάντια!
