Είχε πριν από χρόνια γραφεί στο περιοδικό «Σχολιαστής», μετά τις πρώτες ομιλίες του Χ. Σαρτζετάκη ως Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ), πως ο λόγος του θύμιζε ομιλίες γυμνασιάρχη. Η αφαίρεση με την αναθεώρηση του 1986 από τον ΠτΔ κρίσιμων αρμοδιοτήτων ήταν απ’ ό,τι φάνηκε η κύρια αιτία για τη μετακίνηση των προεδρικών παρεμβάσεων από τη λεωφόρο του πολιτικού λόγου στα σοκάκια του διδακτικο-εθνικο-ηθικοπλαστικού. Πολλοί είχαν θεωρήσει πως ήταν το προσωπικό ύφος του τότε ΠτΔ, δεν είχαν όμως δίκιο καθώς κι οι μετέπειτα πρόεδροι, του σημερινού περιλμβανομένου, ακολούθησαν πάνω κάτω την ίδια πορεία. (Όσοι πρόλαβαν το γυμνασιάρχη ως απόλυτο σχολικό άρχοντα, έχουν παραστάσεις των συνηθέστατα μονότονων και αφόρητα βαρετών ομιλιών του και μπορούν εύκολα να κάνουν τις συγκρίσεις).     

Όλοι σχεδόν οι σύγχρονοι πολιτικοί ηγέτες της χώρας έχουν (λόγω ιδιοσυγκρασίας ή κατόπιν συστάσεων) το δικό τους προσωπικό στυλ, που δεν εξαντλείται στο λόγο αλλά συμπληρώνεται καθοριστικά κι από τη γλώσσα του σώματος. Ο Α. Σαμαράς 7 στις 10 φορές δείχνει θυμωμένος και μουτρωμένος, λες και τον ανάγκασαν να γίνει πολιτικός. Για να είμαστε, όμως, ειλικρινείς, αυτό ήταν πάντοτε (ως υπουργός της ΝΔ, πρόεδρος της ΠΟΛΑΝ, ευρωβουλευτής και πάλι υπουργός της ΝΔ) το ύφος του, αν και λέγεται πως είναι τελείως διαφορετικός στην παρέα.

Δείτε για παράδειγμα τη δήλωσή του, μετά την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης. Σε στάση ¾, που δείχνει να προτιμά, δείχνει προσωπικά θιγμένος -σχεδόν οργισμένος- και μας κεραυνοβολεί με την αυστηρή ματιά του. Δεν ξέρω εάν τα είχε με τον ΓΑΠ κι όσα δεν είπε στη βουλή πριν από την ψηφοφορία ή με την απόφασή του να απέχει η ΝΔ από τη συνεδρίαση, χάνοντας την ευκαιρία να απευθυνθεί απευθείας προς τον ελληνικό λαό, όπως έκαναν όλοι οι άλλοι αρχηγοί. Αντί αυτού διάλεξε να κάνει τη δήλωση όρθιος, βγαίνοντας βιαστικά από μια πόρτα κι επιστρέφοντας τσαντισμένος πίσω. Κάποιοι είπαν, πως έτσι δεν είχαν οι βουλευτές του τη δυνατότητα να αντιδράσουν στη δήλωσή του, δεν συμμερίζομαι όμως την άποψη αυτή.

Την επόμενη ημέρα φαίνεται πως ηρέμησε. Ξανασκέφθηκε τα πράγματα, μίλησε με το επιτελείο του κι επιχείρησε να αλλάξει στάση. Και στις δύο περιπτώσεις θυμίζει έντονα δάσκαλο, που πρώτα –χάνοντας την ψυχραιμία του- φωνάζει στα παιδιά και μετά –μετανιώνοντας- προσπαθεί με προσποιητά ήρεμο και μειλίχιο ύφος να τους εξηγήσει, όχι το (κατ’ αυτόν) λάθος τους ώστε να το διορθώσουν αλλά ότι τα αγαπάει. Οσοι ξαναδούν προσεκτικά τη δεύτερη δήλωση, θα διαπιστώσουν την προσπάθεια που κάνει να κρατήσει χαμηλά τη φωνή κι ένα κάποιο χαμόγελο στα χείλη. Σαν να θέλει να δείξει πως έχει εμπιστοσύνη στα παιδιά, αλλά με την πρώτη στραβή που θα γίνει -καθώς μιλάει- μάλλον είναι έτοιμος να ξαναβάλει τις φωνές.

Τα πολιτικά κόμματα χάνουν σε πειθώ όταν φέρονται ως δάσκαλοι. Αυτή η εικόνα απωθεί πολλούς πολίτες και αδικεί τη ΝΔ. Μακάρι να το συνειδητοποιήσει σύντομα.

ΥΓ: Η β’ δήλωση Σαμαρά έχει κι άλλο αξιοπρόσεκτο: την επανεμφάνιση των δύο αντιπροέδρων. Επ’ αυτού θα επανέλθουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News