Λοιπόν, είναι ένας παππούς στη γειτονιά μου. Κοντεύει τα ενενήντα. Παλιός γλύπτης, μου λένε. Και γνωστός. Με γνωστά έργα και ακόμα πιο γνωστές παρέες στο παρελθόν. Παλιότερα τον έβλεπα συχνά στο δρόμο. Καλοστεκούμενος, ντυμένος στην τρίχα, με το άψογα βαμμένο του μαλλί, τη βροντερή φωνή και το μαγκουράκι στο χέρι, έβγαινε σταθερά για την καθημερινή του βόλτα. Τον τελευταίο χρόνο έχει καταπέσει. Πολύ. Δεν τον βλέπω πια. Περνώντας έξω από το ισόγειο σπίτι του, μόνο τον ακούω, ή μάλλον για να είμαι ακριβής, ακούω τα βογγητά του. Ακούω και την κυρία που τον φροντίζει να του φωνάζει. Συνέχεια. «Τι κάνεις εκεί; Γιατί δεν τρως; Πάλι κοιμάσαι; Δεν είσαι καλό παιδί και θα φας ξύλο…». Προχτές μου φάνηκε ότι είδα μέσα από το παράθυρό του ένα σιδερένιο κρεβάτι στο σαλόνι. Ναι, το είδα. Το μάτι μου σταμάτησε στον ορό που ήταν κρεμασμένος στο κεφαλάρι. Άρα, σκέφτηκα, εκεί μένει πια, στο σαλόνι. Εκεί βλέπει τις μέρες να φεύγουν, να τον αποχαιρετούν. Εκεί. Στατικός. Ακίνητος. Αυτός, που με τα έργα του ύμνησε την κίνηση…

Η τηλεόρασή του παίζει στη διαπασών. Κάθε μέρα πια. Ανάλογα με την ώρα, ο δρόμος μας χρωματίζεται από κατακόκκινες τούρκικες σαπουνόπερες, ροζ κουτσομπολιά του μεσημεριού, κίτρινες ειδήσεις των 8, γκρίζα πραγματικότητα και μαύρο του φασισμού. Πολύ μαύρο. Παντού. Ζωή κι αυτή για έναν αγωνιστή… Να βλέπει να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του όσα απέφευγε μια ολόκληρη ζωή. Και να μην μπορεί να κάνει αλλιώς…
Η φωνή της πάει να με τρελάνει. «Έλα να σου δώσω το χάπι σου. Άνοιξε το στόμα σου. Άνοιξέ το, σου λέω. Πιες και λίγο νερό. Τώρα! Άντε, τέλειωνε. Μη με κουράζεις, λέμε». Μην τον κουράζεις εσύ, λέμε. Άσ’ τον να ζήσει με αξιοπρέπεια , ρε παιδάκι μου. Κλείσε το ρημάδι το κουτί. Άσ’ τον λίγο στη σιωπή. Άνοιξέ του το τζάμι να μπει καθαρός αέρας στο δωμάτιο. Χάιδεψε τον. Γλύκανέ τον. Μαλάκωσέ τον. Κράτα του το χέρι. Σφιχτά. Για όσο χρειαστεί, λέμε… Ακούς;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News