Αν κάνεις μια σχετική αναζήτηση σε μηχανές που σου εμφανίζουν χιλιάδες αποτελέσματα μέσα σε νανοσεκόντ, τα μάτια σου θα γεμίσουν με αμέτρητα γράμματα που καταγράφουν ακριβώς την ίδια αλήθεια: «το βινύλιο επιστρέφει», «οι δίσκοι μουσικής επανακάμπτουν ως μόδα». Οι τίτλοι των κειμένων είναι παρεμφερείς, αλλά φωτίζουν ακριβώς την ίδια πραγματικότητα. Το βινύλιο αναγεννάται, οι δίσκοι, τα μουσικά άλμπουμ, γίνονται ξανά τρεντ.

Δεν θέλω να πικράνω κανέναν, αλλά η κατάσταση δεν είναι ακριβώς έτσι, όπως περιγράφεται μέσα από γραμμές αμέτρητων κειμένων.

Με τη γλώσσα των αριθμών, για να μην πάμε πολύ μακριά, το 2014 -μόνο στις ΗΠΑ- πουλήθηκαν 9,2 εκατομμύρια δίσκοι βινυλίου, από τα μόλις 2,8 εκατομμύρια δίσκων που είχαν πωληθεί το 2010. Πάντα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, το 2015, οι αντίστοιχες πωλήσεις, σύμφωνα με τη Nielsen, έφτασαν τα… 12 εκατομμύρια, παρουσιάζοντας αύξηση 30% σε σχέση με το 2014. Μάλιστα, υπήρξαν πολλοί που υποστήριξαν ότι οι πωλήσεις ξεπέρασαν τα ποσοστά τού 1995! Ακριβώς το ίδιο συνέβη και στην Αγγλία, ξεπερνώντας τα 1.500.000 κομμάτια.

Πολύ λογικά θα βγει κάποιος και θα μου πει-γράψει: «τι λες, ρε μεγάλε; Πώς η κατάσταση δεν είναι ακριβώς έτσι, όπως έγραψες; Αφού, όντως, είναι υπαρκτή η άνοδος των πωλήσεων».

Δεν διαφωνώ πουθενά. Η ένστασή μου εντοπίζεται στο ότι τα βινύλια δεν επανήλθαν στη μόδα. Απλώς, δεν έφυγαν ποτέ, η αγάπη για τους δίσκους -σε εκείνους που αγαπάμε τις αυλακιές που σκάβει η βελόνα του πικάπ- δεν παρήλθε ποτέ. Δεν ακούμε βινύλια για να είμαστε της μοδός. Δεν μας νοιάζουν οι πωλήσεις και η μαζικότητα. Είμαστε μαζί τους επειδή είμαστε εραστές, για πάντα. Τόσο απλά.

      (Δείτε μια βελόνα να κυλάει στο βινύλιο, σε 1000X μεγέθυνση)

Αλλά και τόσο σύνθετα, για την ακρίβεια. Είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο να συμπυκνώσεις την αγάπη σου για τους δίσκους βινυλίου μέσα σε ένα κείμενο που δεν πρέπει να γίνει «Μπεν Χουρ», χωρίς να «ξεράσεις» από το πληκτρολόγιό σου χιλιάδες λέξεις. Πώς να περιγράψεις την αγάπη σου για τα δισκάκια δίχως να καταφύγεις, ασυνείδητα, σε λεκτικές υπερβολές; Το καλό, όμως, είναι ότι μόνο ένας/μία λάτρης του βινυλίου μπορεί να αντιληφθεί το συναίσθημά σου – έχει νιώσει παρόμοια. Εκείνος/εκείνη ξέρει πώς είναι να θυμάσαι τον πρώτο δίσκο που έκανες δικό σου, όπως και τη σχετική ιστορία που τον συνοδεύει. Και το πώς ηχογραφήθηκε από τους μουσικούς, αλλά και το πώς ήρθε στα χέρια σου.

Αυτό ακριβώς, είναι σαν την πρώτη φορά που έκανες σεξ. Την ξεχνάς; Ρητορικό το ερώτημα. Θυμάσαι κάθε λεπτομέρεια, αυτές οι μνήμες υπάρχουν μέσα στο μυαλό σου όπως οι χαρακιές που κουβαλάει ένας χιλιοπαιγμένος δίσκος. Φυσικά και θυμάμαι τον πρώτο μου δίσκο. Και το τι έγραφε: «Στούντιο πρώτης τάξεως. Στερεοφωνικό, παρακαλώ. Οποιος θέλει μπορεί, πια, να γράφει δίσκους και στη Σαλονίκη. Δεν είναι συγκινητικό;». Αυτό σημείωνε ο Σαββόπουλος παρουσιάζοντας, το 1978, το «Αγροτικό» του Νίκου Παπάζογλου -το περίφημο στούντιο, στην Κάτω Τούμπα- στο εξώφυλλο της θρυλικής «Εκδίκησης της γυφτιάς», από τη Lyra. Μουσική Νίκος Ξυδάκης, στίχοι Μανώλης Ρασούλης, τραγούδι Νίκος Παπάζογλου και παραγωγή ο Θείος Νιόνος.

Την ίδια χρονιά, με τα τρεμάμενα χέρια μου, έβγαζα από το νάιλον το «Outlandos d’Amour», την πρώτη δισκογραφική δουλειά των Police, του 1979. Κάθε δίσκος που μπήκε στη βιβλιοθήκη μου, έχει μια ιστορία. Οπως, εννοείται, και τα δικά σου τα βινύλια.

Με αυτά, έγραψες ένα κομμάτι από την προσωπική σου ιστορία, με αυτά καψουρεύτηκες και σε μάζευαν οι φίλοι σου όταν χώρισες με τα ουίσκι(α) στο χέρι, ακούγοντας συνεχώς ένα τραγούδι, σε μια «στραβή της ζωής σου» βαθούλωσες τον δίσκο και έκλαψες τόσο πολύ, που ξέπλυνες τα μέσα σου. Ηθελες να τα σπάσεις όλα όταν σου χάλασε η βελόνα τού πικάπ και το βράδυ είχες ραντεβού εντός έδρας ή, απλώς, θα έρχονταν οι κολλητοί να κάνετε βραδιά βινυλίου. Με ένα «Ελα απόψε από το σπίτι, να βάλουμε να ακούσουμε κάνα βινύλιο» -με αυτή τη σύνταξη- ξεκίνησαν έρωτες-επαναστάσεις, επαναστάσεις-σκέτο, μην τα πολυλογώ και κουράζεται η κεφαλή τού πικάπ, γράφτηκαν ιστορίες.

Ακούγοντας συνεχώς ένα τραγούδι βαθούλωσες τον δίσκο και έκλαψες τόσο πολύ, που ξέπλυνες τα μέσα σου

Με την ερώτηση «πόσα βινύλια έχεις;» μέτρησες τον μουσικό ανδρισμό σου με όποιον σου έθεσε την ερώτηση, αν και η σωστή απάντηση (πρέπει να) είναι «ποτέ δεν θα μπορέσω να αποκτήσω όλα όσα θα ήθελα να έχω». Τα βινύλια ποτέ δεν θα σε κάνουν να ξεχάσεις τότε που πλημμύρισε το σπίτι σου και καταστράφηκαν όλα. Και εσύ δεν έχεις μάθει να κλαις για καναπέδες που μούσκεψαν, αλλά για τους δίσκους σου που καταστράφηκαν. Μαζί, και ένα κομμάτι δικό σου, που δεν γυρίζει ποτέ πια πίσω. Οπως τότε που χώρισες, που έφυγες μαζεύοντας τα πράγματά σου, αλλά δεν τα πήρες όλα. Και σκασίλα σου για το δερμάτινο μπουφάν που ξέχασες στην ντουλάπα της, αλλά για τα δισκάκια που έμειναν εκεί.

Μη σας ζαλίζω άλλο. Το βινύλιο είναι αιώνια τρέλα, που κολυμπάει στο συναίσθημα. Και σήμερα, εν έτει 2016, επιστρέφει κουβαλώντας ολόκληρα κομμάτια νοσταλγίας. Και, φυσικά, ιστορίες.

Αυτές τις ιστορίες σκεφτήκαμε να αναζητήσουμε και να θυμηθούμε μια παρέα βινυλάγνων στο Public Συντάγματος, την Τρίτη 21 Ιουνίου, στις 19:00. Εκεί θα είμαστε με τον Μιχάλη (267) Τσαουσόπουλο-ραδιοφωνικό παραγωγό, Αργύρη Ζήλο – μουσικοκριτικό και δημοσιογράφο, Χρήστο Καλογεράκη- διευθύνοντα σύμβουλο της Public, Μάκη Μηλάτο – ακούει και συλλέγει δίσκους από το 1974, Γιώργο (GPoly) Πολυχρονίου – διαθέτει μία από τις μεγαλύτερες συλλογές δίσκων στην Ελλάδα και Χρίστο Χατζηστάμου-ηχολήπτη και δημιουργό του Athens Mastering Studio – ο καθένας με την πορεία και τις ιστορίες του, που δεν αποτυπώνονται σε λίγες γραμμές. Και θέλουμε να έρθεις και εσύ -η είσοδος είναι ελεύθερη, όπως και η σκέψη- για να συζητήσουμε όλοι, παρέα, για τους αγαπημένους μας δίσκους.

Επειδή το βινύλιο, ως μία ατελείωτη μυσταγωγία, θα εξακολουθεί να γυρίζει. Ευτυχώς…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News