Όταν το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να κάνεις το δικό σου, να καταφέρεις να κάνεις «τη δουλειά σου» αδιαφορώντας για όλα τ’ άλλα, τότε πρέπει να το ξέρεις, αργά ή γρήγορα θα το πληρώσεις ακριβά.

Η ίδια η «δουλειά» θα σε εκδικηθεί γιατί γνωρίζει πολύ καλά πώς την κατάφερες, με τι πλάγιους τρόπους την έφερες κοντά σου, στα συμφέροντά σου, εκεί που εσύ ήθελες. Στο τέλος δε θα μπορέσεις να της κρυφτείς, να την εξαπατήσεις.

Στην αρχή νομίζεις πως αυτό ήταν, πάει τέλειωσε τα κατάφερες, όμως δεν είναι καθόλου έτσι και μη σκεφτείς ότι επειδή αργεί να φτάσει ο λογαριασμός, ξεχάστηκε κιόλας, όχι, υπάρχει δικαιοσύνη, όχι αυτή των δικαστηρίων, η άλλη της ζωής, απλώς καθυστερεί γιατί έχει πολλές, πάρα πολλές υποθέσεις σαν τη δική σου, μη φανταστείς πως είσαι και κάτι το εξαιρετικό, ο μόνος που τα κατάφερε σε όλα αυτά, χιλιάδες σαν και ΄σένα, σαν και ΄μένα.

Επαναλήψεις είμαστε. Επαναλήψεις παίζουμε. Δεν έχει ο καιρός χρήματα για νέες παραγωγές. Αν κάνουμε κάτι καινούργιο, κάτι νέο, είναι να παίζουμε το δράμα σαν κωμωδία. Να γυρίζουμε τη κωμωδία σε δράμα.

Μπορεί, λοιπόν, η δικαιοσύνη να καθυστερεί, να λοξοδρομεί καμιά φορά, να χάνεται, αλλά πάντα έρχεται και φτάνει τρομερή και φοβερή και δεν αναγνωρίζει τα κλάματα και τα παρακάλια, δε ξέρει από δικαιολογίες και λόγια, είναι τρυφερός, ευαίσθητος άνθρωπος, νοιάζεται για το χάλασμα και όχι για τον χαλασμένο.

Αυτό και μόνο την ενδιαφέρει, γι΄ αυτό στο χέρι της αιώνες τώρα κρατά μαχαίρι, κόβει, δεν λύνει, γι΄ αυτό η ζωή τη βάφτισε Δικαιοσύνη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News