Όταν η πολιτική υπερβαίνει τα όριά της και γίνεται εξουσία τα αποτελέσματα είναι μάλλον θλιβερά. Με βάση έναν απλοϊκό ορισμό, θα λέγαμε ότι η πολιτική είναι η δραστηριότητα εκείνη που σκοπό έχει να οργανώνει, να συντονίζει, να βελτιώνει και να παρέχει κοινωνικές υπηρεσίες ποιότητας προς τα μέλη της κοινωνίας. Βασίζεται σε δημοκρατικές διαδικασίες, στη Δικαιοσύνη, στην ισονομία και την ισοπολιτεία. Αναγκαία και ικανή συνθήκη είναι το ήθος και ο σεβασμός από και προς όλες τις κατευθύνσεις.

Στην εξουσία, δυστυχώς τις περισσότερες φορές, τα πράγματα διαφοροποιούνται. Η δύναμη και ισχύς, η επιβολή, ακόμα και ο εγωισμός διαβρώνουν τις πολιτικές δραστηριότητες. Σήμερα ακόμα πιο συχνά το προσωπικό όφελος γίνεται αυτοσκοπός, με αποτέλεσμα η αδιαφάνεια, η διαπλοκή και η κάθε μορφής «βίαιη» αντιπαράθεση να γίνεται καθημερινή πρακτική. Οι συνέπειες αυτής της πρακτικής είναι ολέθριες για τους λαούς.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της καθημερινότητας που βιώνουμε σαν Έλληνες, είναι η περίπτωση Βαρουφάκη. Ένας καθηγητής, προφανώς με τεράστιο εύρος γνώσεων και οικονομικών και κοινωνικών. Ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο είναι ο δυνατός, είναι ο εξουσιαστής. Καθημερινά συναναστρέφεται με τους μαθητές του, μπορεί να δέχεται πληθώρα αντιδράσεων, νέων ιδεών, ριζοσπαστικών απόψεων, όμως εκείνος αποφασίζει και ο ίδιος βαθμολογεί. Συνήθως, λέμε ότι οι καλοί καθηγητές είναι εκείνοι που αφουγκράζονται τις ανάγκες των φοιτητών τους, δημιουργούν μαζί με τους φοιτητές τους τα επόμενα βήματα, εξελίσσονται και εξελίσσουν τους φοιτητές τους, παράγουν γνώση και πρόοδο. Σε κάθε περίπτωση ο καθηγητής εμφανίζεται ως ο πιο δυνατός – απέναντι ακόμα και στους αριστούχους φοιτητές του… γεγονός που λαμβάνει διαφορετικές διαστάσεις, ειδικά σε περιπτώσεις ανθρώπων με ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά.

Πίστεψε λοιπόν ο Βαρουφάκης ότι με τον ίδιο τρόπο που επέβαλε τις απόψεις του είτε στους φοιτητές του είτε σε οποιονδήποτε «απλό» άνθρωπο, θα μπορούσε να επιβληθεί στους έμπειρους πολιτικούς ενός απελπιστικά κατεστημένου και δυσκίνητου μηχανισμού. Και έτσι προκάλεσε… Προκάλεσε με μία υπερφίαλη βεβαιότητα, μ’ ένα ειρωνικό και υπεροπτικό ύφος…

Ποιους όμως; Εκείνους που έχουν τεράστια εμπειρία στην πολιτική εξουσία… την πλέον σύνθετη μορφή συμφερόντων και δύναμης… δεν έλαβε καθόλου υπόψη του τις πραγματικές πολιτικές αντιπαραθέσεις: Ακόμα και αν οι ιδέες και οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ ήταν οι πιο σωστές, οι πιο αποτελεσματικές, οι πιο δίκαιες, το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν θα παραδέχονταν το «λάθος» τους οι δημιουργοί του «λάθους». Δεν θα σταθώ στο αυτονόητο: διαφορετική αντίληψη των «αριστερών» απόψεων με εκείνες των σοσιαλδημοκρατών ή των φιλελεύθερων ή των νεοφιλελεύθερων. Εδώ θα έπρεπε πρώτα μια έμπειρη και αποτελεσματική διπλωματία να είχε προηγηθεί. Θα σταθώ στις προβοκατόρικες συμπεριφορές που έφεραν το αρνητικό αποτέλεσμα. Στους φοιτητές μπορεί να αρέσει να βλέπουν τους καθηγητές χωρίς γραβάτα, χωρίς κουστούμι, νεάζοντες και μοντέρνους. Όχι όμως στους κατά μέσο όρο «ώριμους σε ηλικία» εξουσιαστές – ισχυρούς της ΕΕ. Οι πραγματικά διαφορετικοί, οι πραγματικά μεγάλοι ξεχωρίζουν ακόμα κι αν φορούν την ίδια στολή. Ποτέ δεν είδα τον Καθηγητή Νανόπουλο χωρίς γραβάτα και κουστούμι σε επίσημη δημόσια εμφάνιση…

Με την αλόγιστη πρόκλησή του ο Βαρουφάκης, τόσο με λόγια όσο και σαν συμπεριφορά, κατάφερε μέσα σε τόσο σύντομο χρόνο να αποδομηθεί τόσο πολύ. Ούτε τη δύναμη των media γνώριζε, ούτε την ψυχολογία των εξουσιαστών, ούτε έχει ιδέα από τις διαδικασίες της διπλωματίας.

Αν συγκρίναμε την πρώτη και δεύτερη συνέντευξη Τύπου που έδινε, μετά την πρώτη και δεύτερη συνάντηση του Eurogroup με την τελευταία, το κυριότερο συμπέρασμα θα ήταν τόσο λαϊκίστικο, όσο και η συμπεριφορά του «ηττήθηκε κατά κράτος» ή «του έσπασε ο τσαμπουκάς».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News