Τι είναι τελικά πολιτική στάση;

Πού βρίσκεται το όριο;

Τον Απρίλη του 1976 διεξήχθη ο μουσικός διαγωνισμός Eurovision στη Χάγη της Ολλανδίας. Η Ελλάδα έλαβε μέρος με το τραγούδι «Παναγιά μου, Παναγιά μου» (ερμηνεία και σύνθεση: Μαρίζα Κωχ, στίχοι: Μαρίζα Κωχ-Μιχάλης Φωτιάδης). Μιλούσε για την τουρκική εισβολη στην Κύπρο.

Το ΕΙΡΤ των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης επέλεξε να περάσει ένα μήνυμα βαθιά πολιτικό στέλνοντας το τραγούδι αυτό.

Η ίδια η Κωχ εκμυστηρεύθηκε σε μια συνέντευξή της ότι εμφανίστηκε με αλεξίσφαιρο, μια και είχε δεχθεί απειλές από τους Γκρίζους Λύκους. Μάλιστα συνελήφθη από τις ολλανδικές αρχές τούρκος ακροβολιστής που πιθανότατα να προσπαθούσε να σκοτώσει τη Μαρίζα Κωχ.

Τότε οι Ολλανδοί διοργανωτές έβαλαν την ελληνική αποστολή να υπογράψει ένα χαρτί ότι η ερμηνεύτρια θα βγει στη σκηνή με δικό της ρίσκο. Η τουρκική τηλεόραση επέλεξε να μην προβάλει την ελληνική συμμετοχή, βάζοντας στη θέση της ένα τουρκικό εθνικιστικό τραγούδι, το «Memleketim» (Μητέρα γη).

Τραγουδούσε τότε η Μαρίζα Κωχ:

«Κάμπος γεμάτος πορτοκάλια, όι όι, μάνα μου!
Που πέρα ως πέρα απλώνετ’ η ελιά
Γύρω χρυσίζουν τ’ ακρογιάλια, όι όι, μάνα μου!
Και σε θαμπώνει, θαμπώνει η αντηλιά
Στον τόπο αυτό όταν θα πάτε, όι όι, μάνα μου!
Σκηνές αν δείτε, αν δείτε στη σειρά
Δε θα `ναι κάμπινγκ για τουρίστες, όι όι, μάνα μου!
Θα `ναι μονάχα, μονάχα προσφυγιά
Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου!»

Ολες αυτές οι σκέψεις μού ήρθαν στο μυαλό με αφορμή την απάντηση που έδωσε η καλλιτέχνιδα Κατερίνα Ντούσκα στον Ρότζερ Γουότερς των Pink Floyd ο οποίος της ζήτησε να μην τραγουδήσει στο Τελ Αβίβ στον τελικό της Eurovision 2019. «Are you the one? Ελπίζω…», με αυτά τα λόγια έκλεινε το βιντεάκι του ο κορυφαίος μουσικός. Και η απάντηση της εκπροσώπου μας στο διαγωνισμό ήταν η ακόλουθη: «Σαν Κατερίνα είμαι μουσικός, δεν είμαι πολιτικός, δεν μπορώ να μιλήσω για τις πράξεις καμιάς κυβέρνησης, κανενός κράτους».

Τα πάντα στη ζωή μας είναι πολιτική, Κατερίνα, από τα πιο μικρά έως τα πιο σημαντικά. Από το αν θα μαζέψουμε ένα αδέσποτο από τον δρόμο ή θα παραγγείλουμε από το εξωτερικό ένα καθαρόαιμο που το έχουν «δημιουργήσει» για να πουληθεί πληρώνοντάς το αδρά, αν θα ψωνίσουμε προϊόντα από τον μικρό παραγωγό ή από την πολυεθνική αλυσίδα, από το αν θα ανοίξουμε την πόρτα και την καρδιά μας σε αυτόν που έχει ανάγκη ή αν θα κλειδαμπαρωθούμε, από το αν θα υψώσουμε το ανάστημά μας στην αδικία ή αν θα σιωπήσουμε.

Αν θα επιλέξουμε να μελετούμε για τις σπουδές μας ή να ενημερωνόμαστε και να έχουμε άποψη για το τι συμβαίνει στον κόσμο που ζούμε. Παραθέτω εδώ τη γνωστή δήλωση του τέως αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, γραμματέα της Ιεράς Συνόδου επί Χούντας: «Ομολογώ ότι δεν ήξερα πως γίνονταν βασανιστήρια, πως υπήρχε ΕΑΤ-ΕΣΑ… Στον κύκλο μου δεν είχα ακούσει τέτοια πράγματα, δεν άκουγα ξένους σταθμούς, εκ των υστέρων τα έμαθα. Θα πει κανείς ότι ήμουν βαθιά νυχτωμένος. Μπορεί γιατί εγώ τότε σπούδαζα». Ναι, πόσο πιστευτό αλήθεια… Επιλογή όμως. Συνειδητή.

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη «Ο άνθρωπος διαφέρει από όλα τα άλλα ζώα, γιατί μόνο αυτός είναι προικισμένος με λόγο, ο οποίος τον καθιστά ικανό να διακρίνει το δίκαιο από το άδικο, το αγαθό από το κακό, το ωφέλιμο από το βλαβερό» (Πολιτικά, Α 1253).

Κάθε επιλογή μας, λοιπόν, σηματοδοτεί κάτι. Δίκαιο ή άδικο. Αγαθό ή κακό. Ωφέλιμο ή βλαβερό.

Γιατί όλα είναι πολιτική…

* Η Αγγελική Κανελλακοπούλου είναι εκπαιδευτικός, διευθυντικό στέλεχος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών (DSA). Είναι υποψήφια δημοτική σύμβουλος στον δήμο Κηφισιάς με τον συνδυασμό +εργαζόμαστε του Νίκου Χιωτάκη

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News