Τι ήταν κι αυτό! Πόσους χωράει το Παναθηναϊκό Στάδιο, 70.000; Βάλ’ τους επί δύο μέρες. Οχι, δεν ήμουν ανάμεσα σε αυτούς. Βλέπετε, δεν μου έφτανε η κλειστοφοβία που πολλά μου στερεί, προστέθηκε και η αγοραφοβία για να τα κάνω σετ! Εν ολίγοις, δεν είμαι εγώ για τέτοια, αλλά από την επομένη πλημμύρισε το διαδίκτυο βιντεάκια από την Απόλυτη. Τόσα βιντεάκια μιας έμπλεης χαράς συμμετοχής! Και μαζί της άκουγες και τη φωνή αυτής ή αυτού που το κοινοποιούσε.

Πρέπει να έλιωσαν λαρύγγια τα δυο βράδια, πρέπει να έσπασαν χορδές, πρέπει να βράχνιασε κόσμος και κοσμάκης. Τι είναι το φαινόμενο Αννα Βίσση; Σε τι συνίσταται; Γεννηθείσα το 1957 στη Λάρνακα. Αρα με θέα πια στα 70. Δηλαδή, από τα πενήντα της έως τώρα διανύει την πιο ωραία εικοσαετία του ανθρώπου. Την πιο μεστά ελεύθερη. Σε αυτή που αναφέρεσαι στον εαυτό σου και μόνο (σε άλλο κείμενο θα το αναλύσω αυτό περαιτέρω).

Πάμε στα προσόντα. Από το 1973, άμα τη εμφανίσει, πενήντα τόσα χρόνια διάρκειας δηλαδή, παραμένει στην πρώτη γραμμή, αγαπιέται, ενδιαφέρει, τραγουδιέται. Κατ’ αρχάς έχει φωνάρα. Χαρακτηριστική, δική της φωνή. Καθόλου δεν εξυπακούεται αυτό στις μέρες μας. Βέβαια ξεκίνησε και μια εποχή που υπήρχαν φωνές-φωνάρες ως απαραίτητο στοιχείο του τραγουδιστή/τριας. Τι τυχεροί υπήρξαμε. Ακουγες και ξεχώριζες αυτόματα ποιον/ποια ακούς. Το ίδιο συνέβαινε και με τα όργανα που αναδείκνυαν τη μουσική. Τι τυχεροί υπήρξαμε! Το σκέφτομαι συχνά στα χρόνια των χαλασμένων τζιτζικιών και των χιλιάδων ομοίων αντιτύπων.

Κατά δεύτερον, είναι ωραία. Με μια ομορφιά θελκτική, γλυκιά, σέξι, κοριτσίστικη και χαριτωμένα ανέμελη, «ατημέλητη». Αξιοθαύμαστο γεγονός ότι δεν σακάτεψε την ομορφιά της, το πρόσωπό της, με βιαιότητες και παραμορφώσεις στην αναζήτηση της «αθανασίας» νιότης. Ενέχει νιότη. Για κορμί δεν το συζητώ καν. Θεά! Πάμε τώρα στο ρεπερτόριο. Εδώ σηκώνει ένα γελάκι, καθόλου ειρωνικό, πες το συνωμοτικό. Μα τόσο ίδιο! Και απέραντο αν και ίδιο. Ποπ και ελαφρύ λαϊκό εναλλάξ. Ο Καρβέλας στο πλευρό της ως παραγωγός μόνο επιτυχιών, σουξέ κατά ριπάς.

Θα σιγοτραγουδήσεις θες δεν θες. Μονοθεματικό σερί. Δεν θα μάθεις το τραγούδι, θα έρθει το τραγούδι να σε μάθει να το τραγουδάς. Μα η άτιμη δεν αναζήτησε ούτε τόσο δα να πάει βαθύτερα σε στίχο. Ενα «τον θέλω-δεν με θέλει». Ή κάνει ότι δεν με θέλει. Αυτό, πιο πολύ. Θαρρείς οι δυο τους ξεπροβοδίζουν «σειρές». Και πτου κι από την αρχή πιάνουν τη νέα «σειρά»-γενιά. Γράπωσαν και την εγγονή μου με τον ίδιο τρόπο. «Σε περίπτωση που…», το νέο άσμα. Το «που» σε εκκρεμότητα διαρκείας και αναμονής αιώνιας.

Ετσι μοιάζει και η σχέση με τον Καρβέλα. Κολλημένη μαζί του. Ολα για πάρτη του. Μέχρι και όπερα «Δαίμονες» για τον Δαίμονα! Και άλλες όπερες… Εύκολο το έχεις; Λες και για να αναδειχθεί το πολύπλευρο ταλέντο του, μα, αμέσως μετά «Πίσω Μάρω στο χορό», δημώδες άσμα. Νομίζεις ότι ο έρωτας-σχέση εκτυλίσσεται σε σχολείο, ένα σχολείο που δεν το τελειώνουν ποτέ. Ερωτευμένη με έναν μεγαλύτερο συμμαθητή της, που αυτός είναι διαφορετικός από τους άλλους και της κάνει και κόνξες για να την κρατάει αλέρτ. Δεν είναι αστείο για ενήλικες; Αυτό, τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να είναι και το χαρακτηριστικότερο χαρακτηριστικό της.

Η Αννα Βίσση είναι σαν να πήρε όλα τα προσόντα της πολύ σοβαρά, στρατιώτης κανονικός, δούλεψε και δουλεύει σκληρά… Δεν είναι τυχαίες τέτοιες καριέρες!.. Αλλά όχι και τον εαυτό της. Είναι η απόλυτη Αννα Βίσση, η «Θεά!», όπως και τη φωνάζουν αλλά, κυρίως, στο υποσυνείδητό μας και στο δικό της, είναι η Αννούλα. Τι ωραίο αυτό για σταρ του δικού της βεληνεκούς! Οποτε τη βλέπω στα βιντεάκια να τραγουδάει και άτεχνα να μιλάει με το κοινό σε ένα κοσμοπλημμυρισμένο, υπερμέγεθες στάδιο, ξέρετε τι εικόνα κτίζει το μυαλό μου;

Ο,τι κάνει, το κάνει με τρελό, αδίψαστο, έγκαυλο κέφι… Γενναιόδωρα, με ακούραστο λαρύγγι, μας το χαρίζει αλλά… Κι εδώ είναι το στοιχείο της γοητείας της… Μοιάζει συγχρόνως με ένα κοριτσάκι, με μια βούρτσα μαλλιών στο χέρι, ως δήθεν μικρόφωνο, που κοιτώντας τον εαυτό της στον καθρέπτη ονειρεύεται πως όταν μεγαλώσει θα γίνει τραγουδίστρια και της τάζει: «Εγώ μια μέρα θα τραγουδάω και ο κόσμος θα χαίρεται και θα γεμίζω στάδια σαν την Αννα Βίσση!».

Σε έναν κόσμο που γερνάει γκρινιάρικα, σε έναν πλανήτη που γερνάει άγρια και μεταστρέφει αξίες αγριότερα, ας υπάρχει και μια που προστατεύεται από το γήρας ενώ μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει… Ας μένει μαθήτρια με «στιγμιαίους» συμμαθητές κάθε ηλικίας. Μόνο αυτή μπορεί να το υποστηρίζει αυτό. Το μόνο που την κατηγορώ είναι ότι γέμισε τον τόπο «Βίσση» και καθώς όλα αυτά τα στοιχεία «χαρά ζωής με επαγγελματισμό ολκής» δεν ενυπάρχουν μέσα τους, είναι μελαγχολικά, μούμιες «νεότητας». Γεια σου, βρε Αννούλα… Θεά!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News