Την ώρα που πολλοί νέοι (εδώ και 30 χρόνια, από την εποχή του lifestyle) θέλουν να γίνουν… Σπαλιάρας, ο ίδιος ο Σπαλιάρας δηλώνει τον θαυμασμό του για τους γιατρούς που φρόντισαν τη μητέρα του και τους λέει να μη γίνουν σαν αυτόν. Εμπλοκή χρήσιμη, χάρη σε μια ανάρτηση που αν την έκανε κάποιος με το λούστρο του «ποιοτικού» θα την προσέχαμε περισσότερο.

Καταρχάς, ποιος είναι ο Γιάννης Σπαλιάρας για όσους δεν τον γνωρίζουν. Σύμφωνα με τη Wikipedia, «είναι μοντέλο, ηθοποιός, παρουσιαστής και πρώην καλαθοσφαιριστής».

Σήμερα είναι 50 ετών και πριν από 10 χρόνια μια χυδαία αναφορά του είχε γίνει τίτλος και viral –αποδόθηκε ως «έχω πάει με 4.000 γυναίκες»– οδηγώντας τον ίδιο σε σειρά διευκρινιστικών δηλώσεων, με τις οποίες έψεγε τον εαυτό του. Δήλωσε μετά τη θύελλα που προκλήθηκε ότι δεν υπήρχε δικαιολογία με βάση την εμπειρία του να του ξεφύγει κάτι τέτοιο «μετά από τρίωρη πίεση δημοσιογράφου». Και πρόσθεσε: «Δεν με εκφράζει σαν άνθρωπο». Ηταν, βέβαια, πολύ αργά…

Ο άρρητος κανόνας που λέει ότι είναι καλύτερα να γράφεις για πρόσωπα και ζητήματα «ασφαλή», θα επέβαλε στο σημείο αυτό τη διακοπή της πληκτρολόγησης του άρθρου και τη μετακίνησή του στον κάδο απορριμμάτων. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, ξεμπερδεύεις αν είσαι του «ποιοτικού ρεπερτορίου» – γλιτώνεις τους μπελάδες.

Για να διαβάζετε, όμως, ακόμη αυτές τις γραμμές –όσοι έχετε φτάσει μέχρι εδώ– σημαίνει ότι δεν συνέβη. Για έναν παραπάνω λόγο: το λάθος στην απαράδεκτη παλιά δήλωση του κ. Σπαλιάρα που παρέπεμπε ευθέως σε ένα πλαίσιο αξιών απολύτως απεχθές, καθιστά ακόμη πιο ενδιαφέρουσα τη συνέχεια.

Σε μια ανάρτησή, λοιπόν, την Τετάρτη στο Facebook –όπου τον παρακολουθούν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι– ο κ. Σπαλιάρας ανέφερε τα εξής:

Γιατί έχει αξία αυτό που λέει; Γιατί είναι αληθινό και συνδυάζει δύο στοιχεία: την αμεσότητα και το βάθος. Οχι μόνο για την αγωνία που εκφράζει για την υγεία της μητέρας του. Αυτό είναι κάτι που οι περισσότεροι έχουμε νιώσει όταν ένας δικός μας άνθρωπος βρίσκεται στο νοσοκομείο –δεν αλλάζει αν κάποιος είναι «άσημος» ή «διάσημος».

Αλλού είναι κατά τη γνώμη μου το κλειδί: στο γεγονός ότι ο κ. Σπαλιάρας χρησιμοποιεί τον εαυτό του και το όνομά του, έστω και συμβολικά, για να μας πει ότι κάποια πράγματα στα οποία δίνουμε μεγάλη σημασία μπορεί να μην έχουν καμία. Μας λέει «μη γίνεις Σπαλιάρας». Απαιτεί κάποιο θάρρος μια τέτοια δήλωση, ακόμη κι αν χρησιμοποιεί το όνομά του συμβολικά, με έναν βαθμό αφαίρεσης.

Ακούσαμε, άραγε, ποτέ τον Πέτρο Κωστόπουλο να λέει «μη γίνεις Κωστόπουλος»; Το αντίθετο: όταν έπαψε πια να είναι ταγός του έθνους δήλωσε: «Εκανα μόνο καλό. Εγώ πιστεύω ότι ξεβλάχεψα σε μεγάλο βαθμό ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, το οποίο εκείνη τη στιγμή έψαχνε την Ευρώπη»…

Τι εννοεί, αντίθετα, ο κ. Σπαλιάρας; Οτι αυτό που αποτέλεσε το έργο ζωής προσώπων όπως ο κ. Κωστόπουλος, που δίδαξε στους νεότερους Ελληνες την αξία του ίματζ –ομορφιά, λάμψη, κύρος (λέμε τώρα)– μπορεί και να μην έχει καμία σημασία. Ο κ. Σπαλιάρας έχει δει, προφανώς, όλο το έργο του lifestyle: από την εποχή των περιοδικών μέχρι το σήμερα – την εποχή των influencers στο Instagram και στο TikTok.

Σήμερα ζούμε τον «εκδημοκρατισμό» και την απόλυτη επικράτηση των αξιών του lifestyle, το βάθεμα και το πλάτεμα της ναρκισσιστικής αγωνίας για την εικόνα. Ολοι είμαστε δυνάμει σταρ μπροστά στον φωτογραφικό φακό του κινητού μας, πουλώντας τον εαυτό μας στα social media:

Είτε σε ένα περιβάλλον mainstream, με μαγιό, ξαπλώστρες και σούσι στη Μύκονο, είτε εναλλακτικά και «προχώ», με γιόγκα στα Κουφονήσια, είτε –το χειρότερο απ’ όλα– ως υπεράνω, με την ντάνα των βιβλίων που θα διαβάσουμε τον Αύγουστο (γιατί δεν είμαστε σαν τους άλλους)… Το ίδιο πράγμα ακριβώς.

Και καθετί που το αποδομεί είναι χρήσιμο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News