Στο δίλημμα βουνό ή θάλασσα η απάντηση, βέβαια, είναι Πήλιο. Τα έχει και τα δύο, αλλά βάζει άλλο δίλημμα: να μένεις σε χωριό του βουνού ή στις παραλίες; Να μπορείς να πηγαίνεις στη θάλασσα με τα ποδαράκια σου ή να χρειάζεσαι αυτοκίνητο;

Για μένα το Πήλιο υπήρξε ανακάλυψη της ωριμότητας. Άκουγα γι' αυτό, η μια γιαγιά είχε φύγει από τη Δράκεια, ένα χωριό που βρίσκεται κάτω απ' τα Χάνια και πάνω απ' την Αγριά, αλλά δεν ξαναγύρισε ποτέ, και δεν την πρόλαβα να τ' ακούω τουλάχιστον από πρώτο χέρι. Για πολλά χρόνια οι δουλειές, οι πόλεμοι κι οι συμφορές κι οι δυσκολίες του ταξιδιού δεν άφηναν κανέναν στην οικογένεια να κάνει αυτή την αναζήτηση. Η μητέρα μου πρωτογνώρισε το χωριό της δικής της μητέρας στα σαράντα πέντε της χρόνια, τότε αξιώθηκε. Δεκαετία του '70, τότε που χαλάρωσαν λίγο οι άνθρωποι. Κατάφερε σιγά-σιγά ν' αγοράσει ένα μικρό σπιτάκι, να το φτιάξει. Κι άλλοι αθηναίοι αγόρασαν σπίτια, τα έφτιαξαν όλα κι είναι πολύ καλύτερα από των ντόπιων. Αυτή την κατάσταση ζούμε σε όλα τα χωριά, αλλά δεν το παραδεχόμαστε.

Μερικοί αναστήλωσαν παλιά αρχοντικά, το χωριό είχε γκρεμιστεί από τους σεισμούς και δεν είχαν απομείνει μεγάλα σπίτια. Πολύ ταλαιπωρημένο χωριό, στην Κατοχή οι Γερμανοί είχαν κάνει ομαδική εκτέλεση 120 αντρών για αντίποινα στο φόνο δυο δικών τους από αντάρτες. Δεν ορθοπόδησε από την εκτέλεση αυτή κι από το σεισμό του '55, δεν κατάφερε ν' ανοιχτεί στον τουρισμό. Ωστόσο, η ζωή των ανθρώπων βελτιώθηκε.

Η ομορφιά της φύσης εδώ πάνω είναι κάτι το ασύλληπτο. Μόλις φτάνω στον κήπο μου, κάθε φορά μένω άναυδη, σα να μην τον έχω ξαναδεί. Αρχίζω να τηλεφωνώ σε συγγενείς και φίλους, αναγγέλλω ότι γνώρισα τη γεύση του παραδείσου. Κάθε χρόνο τα ίδια. Αλλά οι ντόπιοι δεν ξέρουν τι θησαυρό έχουν στα χέρια τους, αφήνουν και καταστρέφονται πράγματα, συχνά καταστρέφουν οι ίδιοι ανεκτίμητα μνημεία, ή ξέρω ‘γω ο ΟΤΕ περνάει τα καλώδια από το ένα χωριό στο άλλο και καταστρέφει με άνεση ένα μονοπάτι μοναδικής ομορφιάς, που πρόλαβα να το περπατήσω και δεν πιστεύω ακόμα ότι ξεπάτωσαν τρία ξύλινα γεφυράκια και καλντερίμι. Αυτό είχε γίνει στη δεκαετία του ‘80 κι είχα πάει στον ΟΤΕ τότε να διαμαρτυρηθώ, όπου με ενημέρωσαν απαθείς ότι είχαν δώσει και κονδύλιο για αποκατάσταση μονοπατιών. Ποιος ξέρει τι απέγινε εκείνο το κονδύλιο.

Αλλά σκεφτείτε και τη λογική, «καταστρέφω ένα μονοπάτι και βγάζω κονδύλιο για αποκατάσταση» Ποιος εργάτης του 1985 μπορούσε να κάνει τη δουλειά των μαστόρων και κοινοτήτων του 19ου αιώνα που κινούνταν από την ανάγκη για επικοινωνία και χρησιμοποιούσαν υποχρεωτικά όποια υλικά διέθεταν;

Τέλος πάντων, τα έχω γράψει και ξαναγράψει αυτά, και με όλες τις αλλαγές το τοπίο παραμένει ασύγκριτο και συνεχίζω να μένω περιδεής κάθε φορά που φτάνω εδώ. Ακόμα και τη λειτουργία της εκκλησίας ακούω ευχαρίστως από τα μεγάφωνα, γιατί αισθάνομαι την ανάγκη κι εγώ κάποιον να υμνήσω, να ευχαριστήσω τον θεό για τη χάρη που με περιτριγυρίζει. Χαίρε και δόξα. 

Θα μπορούσα να περνάω τη μέρα μου στην κήπο τα καλοκαίρια, ωστόσο παίρνω το αυτοκίνητο και κατεβαίνω στην Αγριά για ένα μπάνιο (η Αγριά απέκτησε καθαρή θάλασσα αφότου αγόρασαν Ιταλοί το εργοστάσιο τσιμέντων, το ούνα φάτσα-ούνα ράτσα είναι μύθος) Παλιότερα, πριν τους Ιταλούς, και με τα παιδιά μικρά, φτάναμε μέχρι την Άφησσο για καθαρά νερά και παιχνίδια. Σε μακρινότερες εξορμήσεις έχουμε πάει στις περισσότερες προσβάσιμες παραλίες του Παγασητικού και του Αιγαίου. Και τα περισσότερα ορεινά μονοπάτια τα περπατήσαμε, και σκαρφαλώσαμε σε ρεματιές. Τώρα που γερνάω, η επιστροφή στον κήπο είναι το καλύτερο. Να ατενίζω από μακριά τη θάλασσα να εξαχνώνεται ανάμεσα στις γραμμές των βουνών. Είναι διαφορετικός ο αέρας εδώ πάνω, στα 600 μέτρα, πιο ελαφρύς. Θα ήταν ωραία να μπορούσαμε να κολυμπάμε σε κάποια ορεινή λίμνη, στις γούρνες των ρεμάτων, αλλά δεν έχω βρει καμιά κατάλληλη ακόμα κι ας λέει ο γείτονας ότι τις ήξερε μικρός. Ή να πηγαίνουμε στη θάλασσα με μια μεγάλη τσουλήθρα! Και να επιστρέφουμε με τελεφερίκ. Σοβαρά, το τελεφερίκ θα ήταν σωτήριο, όλοι αυτοί οι δρόμοι που ανοίγονται στο Πήλιο το απειλούν καθώς έχει μαλακά χώματα και συνεχώς κατολισθαίνει.

Φέτος παραπονιούνται εδώ ότι δεν έχουν τουρισμό. Ίσως αποφάσισαν ότι ο τουρισμός τους ενδιαφέρει. Ως τώρα μόνο από πείσμα οι άνθρωποι βρίσκουν και αγαπάνε το χωριό. Αν αλήθεια το πάρουν σοβαρά ας ελπίσουμε ότι θα τον επιδιώξουν σεβόμενοι τη φύση και την κληρονομιά τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News