Αν υπήρχε αγγελία, μπορεί και να ξεκινούσε ως εξής: «Πωλείται σπίτι με πισίνα στο υπνοδωμάτιο…». Κι αυτό θα ήταν μόνο ένα από τα κομφόρ ενός σπιτιού που βρίσκεται σε ένα ύψωμα του Λος Αντζελες και θεωρείται το πιο ακριβό στον κόσμο. Το μεγαλύτερο από τα 20 δωμάτιά του είναι 500 τετραγωνικά μέτρα και διαθέτει δικό του γραφείο, πισίνα και κουζίνα. Το οίκημα διαθέτει συνολικά τέσσερις πισίνες.

Ο αγοραστής θα βρει και εσωτερικό nightclub – αφού όμως θα έχει βγάλει από την τσέπη του 500 εκατομμύρια δολάρια. Για να κάνει κανείς τις συγκρίσεις, αρκεί να λάβει υπόψη του ότι η βίλα του Playboy στο Χόλμπι Χιλς του Λος Αντζελες πωλείται 200 εκατομμύρια δολάρια, ενώ τα περισσότερα χρήματα που έχουν δοθεί για σπίτι στις ΗΠΑ είναι 137 εκατομμύρια δολάρια. Σε ολόκληρο τον κόσμο, πάλι, είναι ένας πύργος 5.000 τετραγωνικών μέτρων κοντά στις Βερσαλλίες, στη Γαλλία: λέγεται ότι ο νέος του ιδιοκτήτης τον απέκτησε το 2015 έναντι 301 εκατομμυρίων δολαρίων.

Ο κατασκευαστής του «One», όπως λέγεται η βίλα στο LA, είναι ο 49χρονος Νάιλ Νιάμι, πρώην παραγωγός ταινιών δεύτερης κατηγορίας. Ο Νιάμι έχει κατασκευάσει καμιά 30αριά σπίτια στην πόλη, αγόρασε το ύψωμα που βρίσκεται το «Οne» αντί 28 εκατ. δολαρίων, ενώ είναι άγνωστο πόσα έδωσε για να κατεδαφίσει την 900 τετραγωνικών μέτρων βίλα που ήταν χτισμένη εκεί. Ο ίδιος λέει στους New York Times ότι το οίκημα δεν είναι απλώς μια βίλα αλλά ένα «συγκρότημα ψυχαγωγίας». Αυτός που θα το αγοράσει, λέει ακόμη, θα πρέπει να έχει ήδη τέσσερα – πέντε σπίτια και να δει το «One» σαν ένα ιδιωτικό ξενοδοχείο, το οποίο θα επισκέπτεται μερικές φορές τον χρόνο.

Και το απαραίτητο προσωπικό; Α, δεν χωράει στα περίπου 9.200 τετραγωνικά μέτρα. Γι’ αυτό θα μένει σε ένα άλλο οίκημα επτά δωματίων. Ε τι, ο ένας πάνω στον άλλον;

Φωτό: Με θέα 360 μοιρών, θα έλεγε επίσης η αγγελία.  Πηγή: The New York Times

Τα πανεπιστήμια πρέπει να ανοίγουν τους ορίζοντές μας και όχι να τους κλείνουν. Αν δεν προωθούν την ελευθερία του λόγου θα πρέπει να τιμωρούνται. Και οι φοιτητές θα πρέπει να ξέρουν ότι τα πανεπιστήμια είναι κατεξοχήν ένας χώρος που διατυπώνονται αμφιλεγόμενες απόψεις και να εκπαιδευτούν σε «ειλικρινείς και αυστηρές συζητήσεις».

Αν και θα το ευχόταν κανείς, δεν είναι ένας γνωστός μας υπουργός Παιδείας που απευθύνει αυτό το κάλεσμα αλλά ο υπουργός Ανώτατης Εκπαίδευσης της Βρετανίας Τζο Τζόνσον. Η αφορμή γι’ αυτό το κάλεσμα, γράφουν οι Times, δόθηκε από τις έντονες αντιδράσεις που προκάλεσε το αιρετικό άρθρο ενός καθηγητή του πανεπιστημίου της Οξφόρδης για την αποικιοκρατία – η αυτοκρατορική ιστορία της Βρετανίας, είχε υποστηρίξει, δεν ήταν απολύτως επαίσχυντη. «Στα πανεπιστήμια της Αμερικής και τελευταία ανησυχητικά και σε εκείνα του Ηνωμένου Βασιλείου, έχουμε δει παραδείγματα ομάδων που επιδιώκουν να καταπνίξουν όσους δεν συμφωνούν μαζί τους» λέει ο Τζο Τζόνσον.

«Δεν πρέπει να αφήσουμε να συμβεί αυτό. Οι νέοι πρέπει να έχουν την αντοχή και την αυτοπεποίθηση να αμφισβητούν αμφιλεγόμενες απόψεις καθώς και να συμμετάσχουν σε ανοικτές, ειλικρινείς και αυστηρές συζητήσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η νέα ρυθμιστική αρχή, το Γραφείο των Φοιτητών (Οffice for Students), θα προχωρήσει ακόμη περισσότερο για να διασφαλίσει ότι τα πανεπιστήμια προωθούν την ελευθερία του λόγου εντός του νόμου». Σε αυτό το νεοσυσταθέν όργανο, θα δοθεί το δικαίωμα να επιβάλει πρόστιμα, να αναστέλλει τη λειτουργία ή να διαγράφει τα πανεπιστήμια εκείνα που δεν θα κατορθώνουν να διατηρήσουν την ελευθερία του λόγου.

Ο  Τζόνσον λέει ακόμη ότι η ελευθερία του λόγου δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως προπέτασμα καπνού από εκείνους που επιθυμούν να περιορίσουν τα δικαιώματα των άλλων. Τα πανεπιστήμια πρέπει να εξασφαλίζουν ότι με ταυτόχρονη προστασία της ελευθερίας του λόγου, οι φοιτητές δεν θα εκτίθενται σε μίσος ή διακρίσεις όπως ο ρατσισμός ή ο αντισημιτισμός.«Ενα ρατσιστικό ή αντισημιτικό περιβάλλον είναι εξ ορισμού ανελεύθερο, κάτι που είναι εντελώς σε αντίθεση με τη φιλελεύθερη παράδοση των πανεπιστημίων μας» λέει.

Είναι οπωσδήποτε ένα καλό μάθημα για εκείνον τον γνωστό μας.

Φωτό: «Οι φοιτητές πρέπει να αντέχουν τις σκληρές συζητήσεις». Όχι να δέρνουν όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους. Πηγή: Shutterstock

Ξέραμε ότι η πολωνική κυβέρνηση και ο προστάτης της, ο ηγέτης του κόμματος «Νόμος και Δικαιοσύνη» Γιάροσλαβ Κατσίνσκι, είχε αποφασίσει να περιορίσει δραστικά την ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας. Ξέραμε ότι ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Ορμπαν, που διαπνέεται από τις ίδιες προθέσεις, θα υποστήριζε την Πολωνία. Και ξέραμε ότι η ΕΕ, αποφασισμένη να υπερασπιστεί τις αρχές του κράτους δικαίου, δεν θα καθόταν με τα χέρια σταυρωμένα: όταν το πολωνικό κοινοβούλιο ψήφισε δύο νόμους που αναθέτουν σε μια κοινοβουλευτική επιτροπή, αποτελούμενη από εκπροσώπους του κόμματος της  πλειοψηφίας, διορισμό δικαστών του Ανωτάτου Δικαστηρίου και άλλων δικαστικών οργάνων, η Kομισιόν ενεργοποίησε τη λεγόμενη «πυρηνική επιλογή».

Δεν είναι κάτι που περιμέναμε, γράφει η Corriere della Sera. Η ΕΕ  εξακολουθεί να είναι «θεσμικό τέρας». Έχει πολλά ομοσπονδιακά χαρακτηριστικά: ένα νόμισμα, μια κεντρική τράπεζα, πολλούς κοινούς νόμους, ένα κοινοβούλιο που έχει διευρύνει προοδευτικά τις εξουσίες του, ένα δικαστήριο. Ωστόσο, δεν έχει ακόμη μια πραγματική εκτελεστική εξουσία και επιτρέπει στα μέλη της να χρησιμοποιούν το δικαίωμα βέτο σε πολλές περιπτώσεις. Και τώρα ξέρουμε ότι το τέρας, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ δύο επιλογών: να συνεχίσει, μέχρι την ημέρα που θα βρεθεί μπροστά σε μια μοιραία κρίση ή να ξεπεράσει τα τελευταία εμπόδια που εξακολουθούν να χωρίζουν την ΕΕ από μια ομοσπονδιακή δομή.

Και να που η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Τον δέκατο ένατο αιώνα υπήρξαν τουλάχιστον δύο περιπτώσεις στις οποίες η επιλογή ήταν απαραίτητη. Η πρώτη είναι αυτή της Ελβετικής Δημοκρατίας όπου, μετά την ανεξαρτησία του 1815, τα συντηρητικά καντόνια, κυρίως καθολικά, ήταν αποφασισμένα να διατηρήσουν μεγαλύτερη αυτονομία, ενώ τα φιλελεύθερα και προτεσταντικά καντόνια, όπου η επιρροή της Γαλλικής Επανάστασης ήταν ισχυρότερη, ήθελαν μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση με μεγαλύτερη εξουσία. Ένας σύντομος πόλεμος, λίγο περισσότερο από δύο εβδομάδες, δημιούργησε τις προϋποθέσεις έτσι ώστε η  Ελβετική Συνομοσπονδία  να γίνει ένα ομοσπονδιακό κράτος.

Η αμερικανική περίπτωση ήταν μακρύτερη χρονικά και πολύ πιο αιματηρή. Το διακύβευμα ήταν η δουλεία, τότε διαδεδομένη στις πολιτείες του Νότου και επιθυμητή από ένα μέρος της αμερικανικής κοινωνίας. Όταν η πλειοψηφία των ψηφοφόρων επέλεξε για την προεδρία έναν δικηγόρο από το Κεντάκι που ήταν κατά της δουλείας, τον Αβραάμ Λίνκολν, δέκα πολιτείες του Νότου αποφάσισαν να αποσχιστούν. Έγινε πόλεμος που διήρκεσε από το 1861 έως το 1865, προκάλεσε το θάνατο περίπου 620.000 ανδρών και άφησε στις επόμενες γενιές μια Αμερική περισσότερο ομοσπονδιακή από εκείνη που δημιούργησαν οι ιδρυτές της.

Δεν θα είναι χάρη στα όπλα, φυσικά, που θα λύσουμε το πρόβλημα των διαφορών μας με την Πολωνία και την Ουγγαρία, καταλήγει ο αναλυτής Γκουίντο Κολόμπο. Αλλά το βέβαιο είναι πως δύο διαφορετικές αντιλήψεις για το κράτος δικαίου δεν μπορούν να συνυπάρξουν μέσα στο ίδιο σπίτι.

Φωτό: Πηγή: Shutterstock

Γιατί γερνάμε και δεν μπορούμε να μείνουμε, σαν τον Πίτερ Παν, αιώνια παιδιά; Στο ερώτημα κλήθηκαν να απαντήσουν όχι οι ειδικοί αλλά τα μικρά παιδιά. Για να φτάσουν στο συμπέρασμα ότι αρκεί να μην γιορτάζει κανείς τα γενέθλιά του: έτσι δεν γίνεται κανείς μεγάλος και άρα γέρος.

Οι ερευνητές του πανεπιστημίου του Τέξας δημοσίευσαν την έρευνα «Now I’m 3: Young Children’s Concepts of Age, Aging, and Birthdays» στο περιοδικό «Imagination, Cognition and Personality». Σε αυτήν συμμετείχαν 99 παιδιά μεταξύ 3 και 5 ετών και ο σκοπός ήταν να διερευνηθεί η αντίληψη που έχουν για τη γήρανση. Από τα παιδιά ζητήθηκε να φανταστούν τρεις διαφορετικές καταστάσεις. Στην πρώτη δεν θα γιορτάζονταν καθόλου γενέθλια, στη δεύτερη θα γιορτάζονταν  δυο φορές και στην τρίτη θα συμπληρώνονταν τα τρία χρόνια χωρίς εορτασμούς. Επειτα ρώτησαν τα παιδιά πόσο χρονών φαντάζονταν ότι ήταν ένα παιδί σε κάθε ένα από τα τρία σενάρια.

«Το 72% των παιδιών είπε ότι το παιδί της ιστορίας ήταν τριών χρόνων στην τρίτη περίπτωση, τεσσάρων στη δεύτερη και δυο στην πρώτη» λέει στην Evening Standard η Αλεξάνδρα Ρίτσαρντς. Αρα; Αρα εκείνο που καθορίζει την ηλικία μας είναι η γιορτή των γενεθλίων. Χωρίς κεράκια, με άλλα λόγια, δεν μεγαλώνουμε. Το λένε τα παιδιά που, όπως δείχνει η έρευνα, αρνούνται να αντιληφθούν την  ηλικία μέσα από το πρίσμα του χρόνου που τρέχει.

Φωτό: Μα ούτε ένα κεράκι; Πηγή: Shutterstock