Κατ’ αρχάς, στον πρώτο ημιτελικό της Eurovision φέτος, θυμηθήκαμε πόσο μας έχει λείψει ο σχολιασμός του Γιώργου Καπουτζίδη και της Μαρίας Κοζάκου. Είναι ένα από τα πιο πετυχημένα δίδυμα που έχουν περάσει από την οθόνη τις βραδιές του Μαΐου, όπου το πάρτι του ευρωπαϊκού διαγωνισμού τραγουδιού λαμβάνει χώρα με τους ημιτελικούς και τον τελικό του.

Ο πρώτος ημιτελικός έδωσε μια γεύση τού τι είναι η Eurovision 2022. Εχει σίγουρα μπόλικη διαφορετικότητα, προσδοκά να μεταφέρει μηνύματα κατά του body shaming και μια ευαισθησία για την οικολογία και το περιβάλλον, και ίσως προσφέρει μια εναλλακτική οπτική του ευρωπαϊκού κόσμου που εκπροσωπεί, μιας και τον είδε να ταλανίζεται από έναν βίαιο πόλεμο.

Ολα τα παραπάνω, βέβαια, τα περνάει μέσα από το γνώριμο στυλ της, που δεν το χάνει ό,τι κι αν γίνει. Η σκηνή του Pala Olympico στο Τορίνο φιλοξενεί και φέτος ένα σόου με γκλίτερ και κιτς ελαφράδα, με μουσικές που τις περισσότερες δεν θα τις θυμάσαι –γιατί δεν αξίζει και να τις θυμάσαι– και με καλλιτέχνες που θέλουν να τραβήξουν την προσοχή, ο καθείς με τον τρόπο του. Οι 17 πρώτες χώρες ρίχτηκαν στη μάχη και δέκα από αυτές κέρδισαν τη θέση τους στον μεγάλο τελικό του Σαββάτου.

Ηταν αυτές που κατάφεραν να κάνουν γκελ στον θεατή και που, λίγο-πολύ, ξέραμε ότι κάνουν. Οπως το τραγούδι «The Show» από το συγκρότημα Reddi που εκπροσωπεί τη Δανία και μετρούσε πολλά views στο YouTube, πολύ πριν βγει στη σκηνή του Τορίνο. Ή όπως η Monika Liu από τη Λιθουανία, με το «Sentimentai», μια εμφάνιση που έδειξε πώς μπορεί ένας άνθρωπος να γεμίσει τη σκηνή της Eurovision μόνος του και να μην τον βαρεθείς ούτε λεπτό.

Τα περισσότερα τραγούδια που πέρασαν στη δεκάδα είναι μπαλάντες και μία από αυτές είναι και το «Die Together» της Αμάντας Γεωργιάδη: Αφηγείται μια ιστορία έρωτα, όπως τη βίωσε η δημιουργός του. Η εμφάνιση της ελληνικής αποστολής ντύθηκε με ένα εντυπωσιακό φωτιστικό σκηνικό που σχεδίασε ομάδα visual artists από την Ουκρανία. Ο Γιάννης Μουρίκης έκανε τον σχεδιασμό του σκηνικού, τη σκηνοθεσία της σκηνικής παρουσίας υπογράφει ο Φωκάς Ευαγγελινός, ενώ η Σίλια Κριθαριώτη επιμελήθηκε την ενδυματολογική εμφάνιση της Αμάντας.

Η Ουκρανία, φυσικά, έστρεψε τους προβολείς επάνω της και το πιο θερμό χειροκρότημα. Δεν ξέρω αν τα κέρδισε το τραγούδι «Stefania», αλλά σίγουρα τα κέρδισε η σημειολογία της εμφάνισης του συγκροτήματος Kalush Orchestra στον διαγωνισμό. Πάντως, και το τραγούδι τους, ένα μουσικό κράμα μελωδικών στοιχείων με ραπ, κακό δεν το λες. Ο δημιουργός του, Ολε Πσιουκ, έχει πει ότι το έγραψε πριν από τον πόλεμο για τη μητέρα του. Αλλά μετά τη ρωσική εισβολή, ο κόσμος το ταύτισε με την έννοια της μητέρας-πατρίδας και με τη φιγούρα της ουκρανής μάνας γενικότερα, και πλέον έχει μετατραπεί σε έναν άτυπο ύμνο της χώρας.

Κάποιοι αναρωτήθηκαν στα κοινωνικά δίκτυα γιατί η Ουκρανία, ενώ βρίσκεται σε πόλεμο, πήρε μέρος στη Eurovision. Μα, έτσι δείχνουν ότι η ζωή συνεχίζεται και δεν τους σταματάει τίποτα. Δίνουν ένα μήνυμα αισιοδοξίας και δύναμης, που σε διαπερνάει σαν ρεύμα όταν τους βλέπεις στη σκηνή του Τορίνο. Αν κάτι θα μείνει από τη φετινή Eurovision είναι η Ουκρανία επάνω στη σκηνή της, να δίνει τον παλμό της ζωής. Και όπως όλα δείχνουν, θα είναι η νικήτρια, που είναι ήδη.

ΥΓ. Σαν τους Maneskin, βέβαια, τους περσινούς νικητές, κανείς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News