Υπάρχουν κάποιες στιγμές σε κινηματογραφικές ταινίες που οι θεατές αισθάνονται ότι το κοστούμι του ρόλου για τους πρωταγωνιστές δεν είναι στο… σωστό νούμερο. Οτι και οι ίδιοι νιώθουν άβολα ή ότι καταβάλλουν υπερβολική προσπάθεια για τον λάθος ρόλο. Το καλύτερο, σύμφωνα με την εφημερίδα Independent, που συγκέντρωσε τα κατάλληλα στοιχεία, είναι ότι ορισμένοι από τους γνωστότερους και τις γνωστότερες ηθοποιούς παραδέχθηκαν «κατόπιν εορτής» ότι όντως οι ερμηνείες τους δεν απέδωσαν.

 Ματ Ντέιμον: Τζέισον Μπορν (2007)

Η αρχή ήταν καλή και ο ταλαντούχος κ. Ντέιμον βρήκε τη σειρά περιπέτειας που ταίριαζε σε αυτόν τον συνδυασμό «ήρεμης δύναμης» και «σιωπηλού killer», τον οποίο ενσαρκώνει. Η αρχική τριλογία του Μπορν, μάλιστα, έμοιαζε να κερδίζει και την κινηματογραφική κριτική. Ο ίδιος, όμως, δεν αγάπησε ποτέ την κατά σειρά τρίτη ταινία της σειράς, το «Τελεσίγραφο του Μπορν», σε σκηνοθεσία Πολ Γκρινγκρας, εξαιτίας του σεναρίου, το οποίο υπέγραφε ο Τόνι Γκιλρόι. «Δεν κατηγορώ τον Τόνι ότι πήρε πολλά λεφτά και έδωσε το σενάριο. Απλώς στο τέλος μου φαινόταν ακαταλαβίστικο. Ηταν σενάριο για να σβήσει την καριέρα κάποιου», ανέφερε στο περιοδικό GQ. «Αν το ανέβαζα ξαφνικά στο eBay, θα είχαμε game over. Τρομερό και πραγματικά ντροπιαστικό. Αλλά ας πούμε ότι βρήκε μια ευκαιρία, πήρε τα λεφτά του και έφυγε».

Τζορτζ Κλούνεϊ: Μπάτμαν (1997)

Ποιος θα το περίμενε ότι ένας από τους μεγαλύτερους σταρ της νέας εποχής θα κρατούσε αποστάσεις για έναν από τους μεγαλύτερους ήρωες των κόμικ; Και όμως, σε αντίθεση με τους Μάικλ Κίτον, Κρίστιαν Μπέιλ και Μπεν Αφλεκ, ο Τζορτζ Κλούνεϊ δεν πέρασε καλά στο «Μπάτμαν και Ρόμπιν», σε σκηνοθεσία Τζόελ Σουμάχερ. «Εμεινα με την εντύπωση ότι απλώς κατέστρεψα τη σειρά μέχρι που κάποιος (σ.σ.: ο Κρίστοφερ Νόλαν) την επανέφερε ύστερα από χρόνια και την άλλαξε» είχε δηλώσει το 2015 στο «Graham Norton Show» για τον ρόλο του, με συμπρωταγωνιστή τον Κρις Ο’Ντόνελ (Ρόμπιν) και αντιπάλους τους Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ και Ούμα Θέρμαν. «Τότε πίστευα ότι θα ήταν καλή κίνηση για την καριέρα μου. Ε, λοιπόν, δεν ήταν». Οι κακές γλώσσες, πάλι, λένε ότι όλα οφείλονταν σε εκείνη τη στενή στολή με τα λεγόμενα Batnipples.

Χάλι Μπέρι: Κατγούμαν (2004)

Και μετά τον Μπάτμαν, να και η ιδιόρρυθμη σύμμαχός του, η Κατγούμαν. Η Χάλι Μπέρι πήρε τη σκυτάλη από τον Κλούνεϊ και ομολογουμένως μπορεί να είχε τα δίκια της για μια ταινία όπου πρέπει να προσποιείται περισσότερο τη γάτα και λιγότερο τη γυναίκα. Για να δηλώσει τη γατίσια αποστροφή της, μάλιστα, δεν δίστασε να ανεβεί στη σκηνή της απονομής των Χρυσών Βατόμουρων και να παραλάβει το δικό της –κρατώντας στο άλλο χέρι το Οσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου («Ο χορός των τεράτων»). Στην ομιλία της –παρωδία εκείνης στην Ακαδημία Κινηματογράφου– ανέφερε ότι ο μάνατζέρ της Βίνσεντ Σερένο, ο οποίος εμφανίστηκε δίπλα της, «την αγαπάει τόσο πολύ που την πείθει να παίρνει ρόλους ακόμα και όταν είναι απαίσιοι».

Κέιτ Γουίνσλετ: Ρόουζ (1997)

Αυτό κι αν θέλει θάρρος για να το ομολογήσεις. Διότι η Γουίνσλετ, μετά την τεράστια και ιστορική επιτυχία του «Τιτανικού», θα μπορούσε να καταπιεί την πικρία της και να αυτολογοκριθεί. Είχε, όμως, αντίθετη γνώμη για τον ρόλο της Ρόουζ στο πλευρό του Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Εξαιρώντας την ίδια την ταινία, τα έβαλε με τον εαυτό της: «Σε κάθε σκηνή που ξαναβλέπω αναρωτιέμαι “Aλήθεια τώρα; Επαιζες με αυτόν τον τρόπο;”. Ακόμη και την αμερικανική προφορά μου δεν μπορώ καν να την ακούσω. Είναι απαίσια», είχε πει στην Telegraph. «Περνάω δύσκολα βλέποντας οποιαδήποτε ερμηνεία μου στον κινηματογράφο, αλλά με τον “Τιτανικό”… θα ήθελα πολύ να ξαναπαίξω τον ρόλο».

Κόλιν Φάρελ: Σόνι Κρόκετ (2006)

Οχι, δεν είναι ο Μέγας Αλέξανδρος ο ρόλος για τον οποίο ο Κόλιν Φάρελ μετανιώνει (και, μεταξύ μας, καλά κάνει). Με την ειλικρίνεια που τον διακρίνει –ενίοτε σε βαθμό αυτοκαταστροφικό– παραδέχτηκε το 2010 στο περιοδικό Total Film ότι δεν βρήκε ποτέ τη φόρμουλα για τον ρόλο του ντετέκτιβ Σόνι Κρόκετ στο «Miami Vice» του σπουδαίου Μάικλ Μαν. «Δεν μου άρεσε και τόσο πολύ. Νομίζω ότι ήταν περισσότερο [ρόλος με] στυλ και λιγότερη ουσία, οπότε αναλαμβάνω και σημαντικό μερίδιο της ευθύνης».

Ντάνιελ Ράντκλιφ: Ο έκτος Χάρι Πότερ (2009)

Οπως δείχνει η περίπτωση του Ματ Ντέιμον, οι μεγάλες σειρές με τον ίδιο πρωταγωνιστικό χαρακτήρα έχουν ένα ρίσκο. Το επιβεβαιώνει και ο Ντάνιελ Ράντκλιφ, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, μπήκε στη σάγκα του Χάρι Πότερ σε ηλικία 11 ετών (και ενώ γυρίζεται ήδη η τηλεοπτική σειρά με άλλον πρωταγωνιστή). Δήλωσε, λοιπόν, το 2012 σε συνέντευξή τους στο Playboy για την έκτη κατά σειρά ταινία της σειράς, «Ο Χάρι Πότερ και ο ημίαιμος πρίγκηψ»: «Δεν ήμουν καλός στον “Πρίγκιπα”. Τη μισώ αυτή την ταινία. Η ερμηνεία μου είναι μονοκόμματη και βλέπω πόσο εφησυχασμένα παίζω. Ο,τι κι αν προσπαθούσα δεν μου έβγαινε. Για μένα η καλύτερη ταινία είναι η πέμπτη [«Το τάγμα του Φοίνικα»] επειδή εκεί βλέπω μια πρόοδο στον εαυτό μου».

Ορλάντο Μπλουμ: Πάρις (2004)

O Βόλφγκανγκ Πέτερσεν τού έδωσε τον ρόλο του ωραιότερου Τρώα στην πασίγνωστη ταινία του 2004. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να χρυσώσει το χάπι του Ορλάντο Μπλουμ, ο οποίος αποκάλυψε ύστερα από χρόνια τη δυσανεξία του μιλώντας σε ένα από τα βιντεοπορτρέτα του Variety. Πολύ απλά, η «Τροία» ήταν μια ταινία που ήθελε να διαγράψει από τη μνήμη του. «Δεν ήθελα να παίξω στην ταινία, που κατά τ’ άλλα φαινόταν υπέροχη. Ηταν εκεί ο Μπραντ [Πιτ], ο Ερικ [Μπάνα] και ο Πίτερ Ο’ Τουλ. Αλλά εγώ δεν ήθελα να το κάνω… Σε κάποιο σημείο ο Πάρις σέρνεται στο πάτωμα επειδή τον έχει χτυπήσει κάποιος και ικετεύει τον αδελφό του πιάνοντας το πόδι του. Ούτε που σκεφτόμουν ότι θα μπορέσω να κάνω κάτι τέτοιο. Ο ατζέντης μου, όμως, μου είπε ότι αυτή είναι η καλύτερη στιγμή μέσα στο σενάριο. Και πιάστηκα από αυτή την ατάκα. Γι’ αυτό και θέλω να σβήσω την ταινία από τη μνήμη μου».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News