• Ραβασάκια στους τοίχους

Υπάρχουν άνδρες που θα σκότωναν για να ξέρουν τι ακριβώς συζητούν οι γυναίκες όταν είναι μόνες τους. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, που δεν θέλουν να ξέρουν. Εχω βρεθεί σε γυναικοπαρέα, στην οποία φαντασιωνόμασταν σχέδια εκδίκησης για όσους εξαφανίζονταν χωρίς ένα τηλεφώνημα ή έστω μήνυμα, λες και τους πάτησε το τρένο, ή έπεσαν γενναία στο πεδίο της μάχης. Κάθε φορά που συναντώ στους τοίχους της πόλης και όχι του Facebook μηνύματα γραμμένα στο χέρι, από τον ευαίσθητο θυμό ενός προδομένου κοριτσιού, με πιάνει μια συγκίνηση. Οπως αυτό, το τόσο ξεκάθαρο: «Είμαι ένα έργο τέχνης και εσύ ένας ηλίθιος». Τοποθετημένο σαν ραβασάκι στον μικρό χώρο που αφήνει ένα πολύχρωμο και πολύβουο γκράφιτι, στέκει αγέρωχο, δυναμικό, ξεκάθαρο. Μία τονωτική ένεση αυτοεκτίμησης με μαύρο μαρκαδόρο, που χειραφετεί με μία μόνο ανάγνωση, την κάθε γυναίκα που έχει βιώσει κάποια στιγμή την απόρριψη. Με άλλα λόγια, ο έρωτας είναι σαν την τέχνη. Σηκώνει πολλές ερμηνείες και ο καθένας καταλαβαίνει ό,τι θέλει. Για τους ανεπίδεκτους μαθήσεως, θα καραδοκεί πάντα μία τιμωρός με τα διδακτικά της υστερόγραφα στους τοίχους.

• Οταν ο Μάνος δικαίωσε τον Μάρκο

Εβδομήντα χρόνια συμπληρώνονται εφέτος από την ιστορική διάλεξη για το ρεμπέτικο που έδωσε ο Μάνος Χατζιδάκις στο Θέατρο Τέχνης, στις 31 Ιανουαρίου 1949. Στη διάλεξη αυτή, που θεωρείται ορόσημο για την αναγνώριση του ρεμπέτικου από τους αστούς και τους διανοητές, ο 24χρονος τότε συνθέτης, μέσα στη δίνη του Εμφυλίου και με όπλο το θάρρος της γνώμης του, μίλησε με πάθος για την ιδεολογία και την αισθητική αυτών των «περιφρονημένων» τραγουδιών, προβάλλοντάς τα ως «μια τέχνη γνησίως και μοναδικά ελληνική». Για να καταλήξει, προσκαλώντας στη σκηνή του θεάτρου τον Μάρκο Βαμβακάρη και τη νεαρή Σωτηρία Μπέλλου, οι οποίοι τραγούδησαν επιλεγμένα ρεμπέτικα μπροστά στο έκπληκτο κοινό.

Τιμώντας την επέτειο αυτή, το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν διοργανώνει στο ιστορικό Υπόγειο της Πεσμαζόγλου 5, τη Δευτέρα 28 ιανουαρίου 2019 στις 21.30 μία βραδιά αναβίωσης. Ο καθηγητής Εθνομουσικολογίας Λάμπρος Λιάβας υπογράφει την επιμέλεια και θα διαβάσει αποσπάσματα από τη διάλεξη του Χατζιδάκι. Ο Θοδωρής Οικονόμου θα παίξει αποσπάσματα από τις «Εξι λαϊκές ζωγραφιές» που συνέθεσε ο Χατζιδάκις το 1950, εμπνευσμένος από τα ρεμπέτικα. Η βραδιά θα κλείσει πανηγυρικά, με τον Στέλιο Βαμβακάρη, γιο του μεγάλου Μάρκου, να παρουσιάζει με το συγκρότημά του τα ίδια τραγούδια που είχαν επιλεγεί από τον πατέρα του το 1949, όταν μέσα από εκείνη τη διάλεξη-Δούρειο Ιππο, το σπουδαίο ρεμπέτικο έκανε ντεμπούτο στα σαλόνια και στην «καλή κοινωνία».

• Οδυσσέως και Πηνελόπης, γωνία

Ποιος είπε ότι η πόλη μάς αποξενώνει; Στην πολυσύχναστη και πολυσυλλεκτική περιοχή του Μεταξουργείου, ξανασμίγουν, πάνω σε ένα σταυροδρόμι, δύο πρόσωπα που έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές με τον θυελλώδη αποχωρισμό τους. Σε ένα στενάκι πολύ κοντά στο Μετρό Μεταξουργείο, που όμως δεν το πιάνει το μάτι σου -εκτός αν είσαι τακτικός θαμώνας του θεάτρου «Περοκέ» και μέγας φαν του Μάρκου Σεφερλή, που κατοικοεδρεύουν λίγο παρακάτω-, ο Οδυσσέας ξαναβρίσκει την Πηνελόπη. Το μικρό αλλά θαυματουργό καφέ-μπαρ «Ελα να σου πω» που βρίσκεται ακριβώς πάνω στη γωνία των οδών «Οδυσσέως και Πηνελόπης», θεωρείται λοιπόν, σύμφωνα με τον αστικό μύθο, ότι διαθέτει το καλύτερο φενγκ σούι για νέες γνωριμίες, αλλά και για αναθέρμανση των παλιών. Με δύναμη από την αρχαιότητα και τις ευλογίες του Ομήρου.

• Πάμε θέατρο; Πάμε εκκλησία;

Η Αγγλικανική Εκκλησία Αγίου Παύλου στο κέντρο της Αθήνας, στο τέρμα της οδού Φιλελλήνων και στη συμβολή της με τη Λεωφόρο Αμαλίας, οικοδομήθηκε μεταξύ 1838 και 1843, ώστε να εξυπηρετεί τις θρησκευτικές ανάγκες των Αγγλικανών. Εδώ και μερικά χρόνια, έχει ανοίξει φιλόξενα την πόρτα της σε μουσικές συναυλίες, ενώ τώρα ήρθε και η σειρά του θεάτρου. Η σκηνοθέτις Αργυρώ Χιώτη και η ομάδα της, «VASISTAS», φέρνουν το έργο «Απολογίες 4 & 5» του Ευθύμη Φιλίππου από τη Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2019 και για έξι παραστάσεις, σε αυτή την κατανυκτική ατμόσφαιρα.

-«Ο χώρος της συγκεκριμένης εκκλησίας λειτούργησε σαν έτοιμο σκηνικό για την παράσταση. Μπαίνεις σε ένα κλίμα και σε μία διάθεση, με το που θα περάσεις το κατώφλι της».

-«Πέρυσι παρουσιάσαμε την ίδια παράσταση σε οθωμανικό χαμάμ στη Θεσσαλονίκη και νιώσαμε παρόμοια μαγεία και σύνδεση. Το κοινό και τότε, και τώρα, λόγω της δεδομένης διαρρύθμισης, θα βρίσκεται πολύ κοντά στο κεντρικό τρίο των ηθοποιών (Εύη Σαουλίδου, Ευθύμης Θέου, Φιντέλ Ταλαμπούκας). Αυτό θα προκαλεί άμεση σύνδεση με τον υπαρξιακό και εξομολογητικό χαρακτήρα του έργου».

-«Μας δίνει τροφή για σκέψη ότι η Αγγλικανική Εκκλησία είναι τόσο ανοιχτή σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Γιατί να παραμένουν καλλιτεχνικά απλησίαστες οι αντίστοιχες ορθόδοξες εκκλησίες, από φόβο μην προσβληθούν “τα ιερά και τα όσια”;».

-«Η αγαπημένη μου ατάκα από το έργο: “Θα είμαι ειλικρινής. Αν δεν είμαι ειλικρινής, δεν είμαι άξιος να είμαι εδώ μπροστά σας απόψε”. Δύο άνθρωποι απολογούνται ενώπιον ενός παράξενου δικαστή και ένας πενταμελής χορός ενόρκων τραγουδά ασταμάτητα ένα πολυφωνικό τραγούδι. Μέσα από όλα αυτά, χτίζονται και γκρεμίζονται βιογραφίες τρωτών ανθρώπων, και όχι αγιογραφίες αψεγάδιαστων υπάρξεων».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News