Διαδίκτυο δεν υπήρχε και ασφαλώς ούτε social media. Τότε πώς στο καλό συνέβη και μαζεύτηκαν πριν από ακριβώς 50 χρόνια, Ιούνιο του 1967, 100.000 άνθρωποι απ’ όλη την Αμερική στο Γκόλντεν Γκέιτ Παρκ του Σαν Φρανσίσκο για να γιορτάσουν αυτό που έμεινε στην Ιστορία ως το «Καλοκαίρι της Αγάπης»; Συνέβη. Ισως γιατί οι στίχοι του τραγουδιού του Σκοτ Μακ Κένζι είχε την ίδια πολλαπλασιαστική δύναμη: «Εάν πας στο Σαν Φρανσίσκο / θυμήσου να βάλεις λουλούδια στα μαλλιά / Θα συναντήσεις ωραίους τύπους εκεί κάτω / Στους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο όλη η χώρα δονείται / Μια ολόκληρη γενιά κινείται / Το καλοκαίρι θα είναι η εποχή της αγάπης».

Ποιοι έδωσαν ραντεβού τότε στο Σαν Φρανσίσκο; Πολιτικά κινήματα οπωσδήποτε. Αλλά και ο κόσμος των καλλιτεχνικών πειραματισμών, της φιλοσοφίας του New Age, των σπάργανων της οικολογίας, της σεξουαλικής απελευθέρωσης, ό,τι τέλος πάντων συνέθετε μια «ολιστική θεωρία» που συστηνόταν ως εναλλακτική στην κοινωνία της κατανάλωσης. Αλλά και η κοινωνία της κατανάλωσης το έπιασε το πνεύμα: «Η πλειονότητα αυτών των νέων είναι καλλιεργημένοι αστοί. Αντιτίθενται στα κακά της υλιστικής κοινωνίας μας. Ο σκοπός τους είναι να αποσυρθούν σε έναν εσωτερικό και προσωπικό κόσμο. Το κίνημα διογκώνεται αλλά μαζί μ’ αυτό αυξάνεται και η χρήση των ναρκωτικών. Ο κίνδυνος είναι να συνταχθούν όλο και πιο πολλοί πίσω από το σύνθημα turn on, turn in, drop out» σχολίαζε ο παρουσιαστής του δελτίου του CBS ντύνοντας το ρεπορτάζ με εικόνες από το πάρτι και τους ήχους του Dancing in the Street των Grateful Dead.

Ο άνθρωπος που είχε ρίξει εκείνο το σύνθημα ήταν ο γκουρού των ψυχεδελικών ναρκωτικών Τίμοθι Λίρι. Την εποχή εκείνη το LSD ήταν ακόμη νόμιμο, είχε κάνει τα πειράματά της και η CIA κι ένα από τα πειραματόζωά της, ο Κεν Κέσεϊ γύριζε από φεστιβάλ σε φεστιβάλ σαν ζωντανή διαφήμιση. Κάπως έτσι το Σαν Φρανσίσκο γινόταν το λίκνο της αντικουλτούρας. Ηταν μια πόλη πειρατών, η πόλη του πυρετού του χρυσού κι έπειτα η πόλη που είχε φιλοξενήσει τους καταραμένους ποιητές της γενιάς των Μπιτ, ενώ το 1964 στο Μπέρκλεϊ γεννιόταν το Free Speech Movement για να ρίξει τον πρώτο σπόρο της φοιτητικής εξέγερσης.

Το 1967 η «Μάζωξη των φυλών» θέλησε να ενώσει δυο ψυχές: εκείνους που όμνυαν στην πολιτική επανάσταση (Μπέρκλεϊ) και τους πιστούς μιας εναλλακτικής ζωής που δεν ήταν άλλοι από εκείνους που γνωρίσαμε ως χίπις. Το πολιτικοκοινωνικό φόντο υπήρχε. Ηταν ας πούμε το κίνημα των αντιρρησιών συνείδησης που θέριευε από την άρνηση πολλών νέων να πάνε να πολεμήσουν στο Βιετνάμ. Υπήρχε και μια στυλιστική διάθεση που ανακάτευε το ρετρό της βικτωριανής Αγγλίας με τον ανατολικό εξωτισμό και στοιχεία από τους Ινδιάνους, τους οποίους τα παιδιά του Καλοκαιριού της Αγάπης υμνούσαν ως ένα μοντέλο κοινοτικής ζωής, αντικαταναλωτικής και με σεβασμό στο περιβάλλον.

Στην τέχνη ζούσαν στιγμές δόξας τα πόστερ των συναυλιών και τα εξώφυλλα των δίσκων. Καλλιτέχνες όπως ο Ρικ Γκρίφιν, ο Βίκτορ Μοσκόζο και ο Ουές Ουίλσον ανακατεύουν το ελευθεριακό πνεύμα, με την Ινδία και την ποπ αρτ. Στα βίντεο επιχειρείται να αποτυπωθεί η ψυχεδελική εμπειρία του LSD. Και μια Free Clinic παρέχει δωρεάν ιατρική περίθαλψη σε όλους τους νέους που το παρακάνουν με τα ναρκωτικά. Σε εκείνο το Καλοκαίρι της Αγάπης ήταν σχεδόν όλα τσάμπα. Ισως γι’ αυτό κράτησε κάτι παραπάνω από το ίδιο το καλοκαίρι – η κηδεία του έγινε στις 6 Οκτωβρίου του 1967. Σήμερα το Σαν Φρανσίσκο είναι η πόλη της Σίλικον Βάλεϊ και των νέων τεχνολογιών. Και γεννάει χρήμα. Με τα εγγόνια των παιδιών των λουλουδιών, όμως, να έχουν κρατήσει κάτι από το πνεύμα εκείνης της εποχής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News