Βρείτε κάποιον που είχε δίπλωμα οδήγησης το 1985 και δεν του άρεσε το καινούργιο τότε FIAT Uno Τurbo i.e. και φέρτε τον να τον «παρασημοφορήσουμε» με το μετάλλιο ασχετοσύνης. Σκουζάτε, αλλά ήταν διάολος το άτιμο. Μόλις 845 κιλά, τελική ταχύτητα 200 χλμ./ώρα, επιτάχυνση για τα πρώτα 100 χλμ. σε μόλις 8,3 δευτερόλεπτα, ευελιξία, γκάζι και εφηβικός έρως. Η FIAT είχε κάνει την δική της επανάσταση και μόλις είχε μετατρέψει εκείνο το μικρό υπέροχο και αστικό Uno σε φουνταριστό σεντερφόρ εν μέσω ενός βαρετού αυτοκινητικού κατενάτσιο.

Τι ωραίο πράμα ήταν αυτό… Οποιος το είχε οδηγήσει, είχε αναστηθεί οδηγικά. Δεν χρειαζόταν πλέον να έχεις ένα πανάκριβο υπεραυτοκίνητο για να νιώσεις τη γοητεία της ταχύτητας. Είχες το Uno Turbo. Βασισμένη στην απλή έκδοση, η οποία ήδη είχε πουλήσει περισσότερα από ένα εκατομμύρια αντίτυπα, δύο χρόνια μετά η FIAT πέταξε στα μούτρα του φιλήσυχου κοινού την υπερτροφοδοτούμενη έκδοση.

Μόλις 1.300 κυβικά, 105 ίπποι, ηλεκτρονικός ψεκασμός της Bosche, ανάφλεξη της Magneti Marelli, τουρμπίνα της IHI, ιντερκούλερ και 147 Nm στις 3.200 σ.α.λ. Τι να λέμε τώρα; Πατούσες γκάζι, αυτό σπίναρε, σε κόλλαγε στο κάθισμα και, αν δεν πρόσεχες, σε κόλλαγε και στο απέναντι πεζοδρόμιο. Τι να πρωτοκάνουν τα ελαστικά διαστάσεων 175/60 σε 13άρη τροχό;

Ηταν η εποχή που όσοι οδηγούσαμε δεν ξέραμε τι σήμαινε σύστημα ευστάθειας, εκπαιδευόμαστε στη διαχείριση ισχύος. Υπήρχε μόνο μία δεξιά ευαίσθητη πατούσα και ένα όσο γίνεται νηφάλιο μυαλό για να διαχειριστεί τον μικρό δαίμονα που μόλις είχε έρθει να αναστατώσει ψυχές και αγορά. Ιστορικά, Γερμανοί (με το VW Golf GTi) και Γάλλοι (με το Peugeot 205 GTi) ήδη είχαν κάνει τις δικές τους τοποθετήσεις σε μια νέα, αναδυομένη αγορά, και το Fiat Uno Τurbo ακολούθησε με γρήγορα αντανακλαστικά.

Για να μην ξεχνιόμαστε, οι Ιταλοί, σε μια συνολική, γενναιόδωρη κίνηση, ενίσχυσαν το σασί με εμπρόσθια αντιστρεπτική ράβδο, μπροστινά φρένα με αεριζόμενους δίσκους, και πάντρεψαν το τετρακύλινδρο μοτέρ (καταβολών από FIAT 128) με ένα 5άρι κιβώτιο το οποίο πήραν από τα ράφια του FIAT Ritmo 105 TC. Μαζί έβαλαν κόκκινες μοκέτες, λαμπάκια για πίνακα ελέγχου στο ταμπλό με ενδείξεις για θερμοκρασία λαδιού, νερού, πίεση τουρμπίνας και άλλα τέτοια διαστημικά για 40 χρόνια πριν. Ηταν όλα υπέροχα! Γαμάτα! Φθηνό, ναι. Πρόχειρο, όχι.

Μάλιστα, για να ενισχυθεί με επιπλέον αίγλη το νέο «μωρό» των Ιταλών, επιστρατεύθηκε και ο επίσημος, εκείνη τη χρονιά, οδηγός της Ferrari, ο Μικέλε Αλμπορέτο (1956-2001), σε ένα εντυπωσιακό event σε μια πίστα στη Βραζιλία, για να το οδηγήσει. Αλλά όχι μόνο αυτός. Ακόμα και τον θρύλο των αγώνων ραλί, τον Μαρκού Αλεν, είχαν φέρει για να το οδηγήσει σε μια λασπωμένη διαδρομή. Υπάρχει και το κλασικό βιντεάκι.

Δύο χρόνια μετά, το 1987 (ουσιαστικά, για τα Model Year 1988), η FIAT εισήγαγε το επαναστατικό, αν και προβληματικό ακόμη, σύστημα Antiskid, για να φυλάει τα έρμα. Σχεδιασμένο από τη γνωστή AP Lockheed και προσαρμοσμένο μόνο στους εμπρόσθιους τροχούς, ήταν ένα πρώιμο σύστημα ελέγχου της ολίσθησης. Ποιο ESP και πεντακόσια συστήματα ευστάθειας; Μάθε να οδηγείς ή πεθαίνεις. Απλά πράγματα, αντρικά.

Αλλα δύο χρόνια μετά, το 1989, ήρθε και η ανανέωση, το λεγόμενο face lift. Μαζί της έφερε αυξημένη χωρητικότητα στα 1.372 κ.εκ., τουρμπίνα της Garett, την Τ2, αύξηση ισχύος στους 116 ίππους και επιτάχυνση σε μόλις 7,7 δευτερόλεπτα. Τρελός χρόνος, αν σκεφτείς πως μιλάμε για σχεδόν 40 χρόνια πριν. Επτά κόμμα επτά; Πάρ’ το και ολογράφως για να μη νομίσεις ότι με παρέσυρε το βέρτιγκο του πληκτρολογίου.

Επίσης, το ανανεωμένο FIAT Uno Turbo i.e. συνοδευόταν πλέον από μάλλον πιο διακριτική εμφάνιση, πιο εργονομικό εσωτερικό, νέους τροχούς, ενώ υπήρξε και μια καταλυτική έκδοση με 112 ίππους, που ανταποκρινόταν στα άγουρα, ακόμη, Euro 1.

Με αυτά και με εκείνα, το υπέροχο FIAT Uno Turbo i.e. παρέμεινε στην παραγωγή μέχρι το 1994. Για την ακρίβεια, μερικές ταξινομήσεις πραγματοποιήθηκαν σε κάποιες αγορές μέχρι και το 1995. Ως γνωστόν, έδωσε τη σκυτάλη σε ένα άλλο καταπληκτικό ιταλικό hot hatch, το Punto GT.

Οι πωλήσεις του Uno Turbo i.e., περισσότερες από 50.000, δεν ήταν πολλές σε σχέση με τα εκατομμύρια πωλήσεων που είχε το απλό Uno, το οποίο είχε πάρει παραμάζωμα τη γενικότερη ευρωπαϊκή και ελληνική αγορά. Ηταν όμως αρκετές για να πυροδοτήσουν το ενδιαφέρον σε μια νέα κατηγορία, επαναστατική, πραγματικά γρήγορη και με άφθονο σασπένς για τους οδηγούς της διπλανής πόρτας.

Σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ελάχιστα κομμάτια του Uno Turbo i.e. έχουν διασωθεί, τουλάχιστον στην αρχική τους, τελείως ορίτζιναλ κατάσταση. Σε περίπτωση που ενδιαφέρεστε, οι τιμές στην Ευρώπη κυμαίνονται περίπου στα 20.000 ευρώ. Καθόλου άσχημα για ένα αυτοκίνητο που το 1985 κόστιζε μόνο 14.450.000 λιρέτες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News