Η αλήθεια είναι ότι διαβάζοντας χθες στο protagon το κείμενο του Απόστολου Διαμαντή με τίτλο «Να παραιτηθεί ο κ. Λούκος» στην αρχή έχασα τη ψυχραιμία μου. Μετά θυμήθηκα δεκάδες άλλα κείμενά του, στα οποία εκθείαζε κάτι άθλιες, βαρετές, μουχλιασμένες παραστάσεις για κοινό άνω των 80 και ηρέμησα.

Καλό είναι να εκφράζονται ένας ένας, δημόσια, ανοιχτά, οι εχθροί του Γιώργου Λούκου (προηγήθηκαν οι κύριοι Ληναίος και Μόρτζος).  Έτσι φαίνεται όχι μόνο ποιοί και πόσο λίγοι είναι, αλλά ξεκαθαρίζει και η ουσία της υπόθεσης. Ότι, δηλαδή, δεν είναι ένας άνθρωπος, ο διευθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ, που πρέπει να καρατομηθεί, αλλά ολόκληρο το σύγχρονο θέατρο. Τι σημασία έχει που κυριαρχεί στον κόσμο; Στην επαρχία που λέγεται «Ελλάδα» κάποιοι, από παπάδες μέχρι χρυσαυγίτες, εξακολουθούν να το πολεμάνε λυσσαλέα από όποιο μετεριζάκι τους έχει απομείνει. Μέχρι προχθές ήταν γραφικοί και περιθωριακοί. Ήρθε όμως ο Κώστας Τζαβάρας στο υπουργείο Πολιτισμού να αμφισβητήσει με τις τεράστιες γνώσεις του το έργο του Λούκου και να τονώσει με το κύρος του την χαμένη εθνική μας ταυτότητα και τους άνοιξε την όρεξη. Τους έκανε νοματαίους.  

Ο κ. Διαμαντής νομίζει, ίσως, ότι πρωτοτυπεί, όταν τολμάει, αυτός ένας διανοούμενος, ένας πανεπιστημιακός, να πάει κόντρα στο ρεύμα.  Υπενθυμίζω ότι οι σημαντικότεροι έλληνες καλλιτέχνες ζήτησαν με  κείμενό τους την παραμονή του Λούκου στο φεστιβάλ και τους αποκάλεσαν «πελάτες» του και ευνοημένους. Ακόμα κι έτσι νάναι, ξέρετε εσείς κανέναν διευθυντή καλλιτεχνικού θεσμού, που να αποκλείει τους άριστους και να μαζεύει γύρω του από ψυχοπονιά τους ατάλαντους;   

Μού κάνει, λοιπόν, μεγάλη  εντύπωση που ο κ. Διαμαντής κάνει γαργάρα στο  protagon το κοπιράιτ της πρότασής του. Την σημαία εναντίον του Λούκου την έχει καπαρώσει ήδη το κόμμα του Καμμένου (μού διαφεύγει αν ο χρυσαυγίτης  Μπαρμπαρούσης, που έχει και φυσιογνωμικούς λόγους να ενοχληθεί, τοποθετήθηκε στο θέμα την ώρα που πλάκωνε πακιστανούς στις μάπες).  Ο αρθρογράφος, πάντως, καθόλου δεν κοκκινίζει, που κλέβει τα επιχειρήματα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, την κακοποίηση, δηλαδή, του Αθανασίου Διάκου από τη Λένα Κιτσοπούλου σε παράσταση του φεστιβάλ, που είναι φανερό ότι δεν έχει δει ( και μόνο γιατί ενόχλησε τόσο τους ελληναράδες, της συγχωρώ τά πάντα).

Δυστυχώς για τον κ. Διαμαντή, ο αφελληνισμός του φεστιβάλ είναι  περσινά ξινά σταφύλια, δεν εμπίπτει καν στην ψυχοπαθολογία της οικονομικής κρίσης, λίγο να παρηγορούμαστε. Με το που ανέλαβε το φεστιβάλ ο Λούκος πρώτο και καλύτερο αντέδρασε το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, εντελώς  σφραγίδα και ανυπόληπτο τότε. Δεν το λέω εγώ, το έδειξαν με σκληρή ανακοίνωσή τους  διαχωρίζοντας την θέση τους ΟΛΟΙ οι καλοί, γνωστοί, εν ενεργεία, νέοι και λιγότερο νέοι έλληνες ηθοποιοί. Δεν τους ήταν εύκολο, σας διαβεβαιώ. Οι έλληνες εξακολουθούμε να ταυτιζόμαστε συναισθηματικά με τα σωματεία μας, δεν πάει να έχουν καταντήσει σκοταδιστικά και μουχλιασμένα.

Έκτοτε ο αφελληνισμός του φεστιβάλ δεν ξανακούστηκε ως επιχείρημα. Θα ήταν και ανέκδοτο. Δεν ξέρω τι διδάσκει στο πανεπιστήμιο ο κ. Διαμαντής, αλλά σίγουρα μαθηματικά δεν θάναι.  Φέτος οι ελληνικές παραστάσεις ήταν 38 και οι ξένες 12. Σε αχρηστία έπεσε και το επιχείρημα περί μοντερνιστικού κατήφορου, πού τόσο γλαφυρά χρησιμοποιεί τώρα ο αρθρογράφος, με εικόνες που σοκάρουν μόνο όσους δεν πατάνε ποτέ το πόδι τους στο θέατρο. Κάποιες ελάχιστες, παλιές υπογραφές έγραφαν, βέβαια, τους λιβέλλους τους  ενώ ο Στάιν έγδυνε την Ηλέκτρα και ο Οστερμάγερ τον Οθέλλο. Έθαβαν  παραστάσεις, χωρίς καν να τις έχουν δει. Πού να τρέχουν τώρα. Άλλη ελληνική πατέντα αυτή.

Αυτή, όμως, που δεν είναι καθόλου ελληνική πατέντα, κάτι μουλάδες και ταλιμπάν, αλλά και ο Πούτιν αυτοπροσώπως τον έχουν προλάβει, είναι η ξεκάθαρη παρότρυνση του Απόστολου Διαμαντή να λογοκρίνονται ιδεολογικά και αισθητικά οι παραστάσεις του φεστιβάλ. Να υποβάλλονται κείμενα προς ιδεολογική έγκριση και βιντεάκια με τις βασικές σκηνές. Να ορκίζονται οι σκηνοθέτες στο ευαγγέλιο ότι δεν θα «τσιτσιδώνουν χωρίς λόγο» τους ηθοποιούς και διάφορα άλλα. Ξέρει από αυτά ο κ. Διαμαντής. Είμαι σίγουρη ότι συναισθανόμενος στους ώμους του «το μεγάλο εθνικό ιστορικό φορτίο» έχει  έτοιμο το καλλιτεχνικό του μανιφέστο. Ή το έχει αντιγράψει από κανέναν  δικό μας ή ξένο  συνταγματάρχη. Μπορεί και τον Βύρωνα Πολύδωρα. 

Το μόνο ελαφρυντικό, που του βρίσκω, είναι η στεναχώριά του που δεν βρίσκει πια πολλές παραστάσεις της αρεσκείας του (υπάρχει, βλέπετε και ο Χουβαρδάς στο Εθνικό για να συμπληρώνει την εικόνα της καταστροφής). Νάναι σίγουρος, όμως,  πώς και τον Λούκο να φάνε λάχανο αυτός, ο Τζαβάρας και οι όμοιοί τους, το θέατρο δεν θα τους κάνει τη χάρη να γυρίσει εκατό χρόνια πίσω. Ακόμα και τα σύνορα να κλείσουν, οι νέοι έλληνες σκηνοθέτες, που ο κ. Διαμαντής παρουσιάζει ως αγράμματους κατεδαφιστές της ελληνικής πνευματικής παράδοσης, θα συνεχίσουν τη δουλειά τους. Κι αν αλλάξει και η Λυρική Σκηνή στα χέρια του Μύρωνα Μιχαηλίδη, τον βλέπω τον κ. Διαμαντή καθηλωμένο σε μιά τηλεόραση να βλέπει τούρκικα σήριαλ. Και εθνική συνείδηση έχουν, και ιστορικό βάρος διαθέτουν και κλασικούλια είναι. Καλή διασκέδαση.   
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News