Μήνες τώρα λέω να βάλω μια τάξη στη βιβλιοθήκη μου. Κάθε φορά που ψάχνω ένα βιβλίο ορκίζομαι στον Άγιο Παφνούτιο πως με το που το βρω, η επόμενή μου κίνηση θα είναι ψήσιμο παφνουτόπιτας και τακτοποίηση των ραφιών, αλλά πάντα κάθε φορά το χιονίζω με το γνωστό στυλ "από Δευτέρα δίαιτα". Είμαι απαράδεκτη το ξέρω. Και το ξέρει κι ο Άγιος, μα δεν μου κρατά κακία. Αντιθέτως, έχω την αίσθηση ότι το διασκεδάζει λιγάκι κι αυτό οφείλεται στο γεγονός πως τις προάλλες που έψαχνα το Ντέμιαν του Έσσε, έπεσα πάνω στη "Μεγάλη Εβδομάς", Εκδόσεις Αστήρ, 1974. Ένα μικρό πράσινο βιβλίο με όλα τα χιτ της Μεγάλης Εβδομάδας, δώρο της γιαγιάς. Μου το είχε δώσει όταν ήμουν οχτώ χρονών στην προσπάθειά της να με κάνει να βιώσω το Θείο Δράμα περισπωμένη προς περισπωμένη. Εγώ μέχρι σήμερα πιστεύω πως απλώς προσπαθούσε να αποκοιμήσει τον Βελζεβούλη που σιγόβραζε μέσα μου κάθε Πάσχα. Το δράμα που ζούσα αυτές τις εφιαλτικές επτά ημέρες θα μπορούσε να αναγκάσει τον Χριστούλη να κατέβει από το Σταυρό και να πει "Ελάτε παιδιά, μια πλακίτσα κάναμε" ώστε να πάψει το μαρτύριό μου.

Υπεύθυνος για αυτό το παιδικό μου τραύμα είναι ο νονός. Είχε φύγει εις την αλλοδαπήν όταν ήμουν ακόμα μωρό κι έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Σαν αποτέλεσμα αυτό είχε να μην ζήσω ποτέ τη χαρά της λαμπάδας και του σοκολατένιου αυγού που πάει ο πνευματικός πατέρας πεσκέσι στο βαφτιστήρι του. Οι γονείς μου βέβαια κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια να αναπληρώσουν αυτό το κενό, αλλά εις μάτην. Όποτε μου έφερναν τα πασχαλιάτικα σύνεργα αφύπνισης του θρησκευτικού συναισθήματος, άναβα την λαμπάδα και ζωγράφιζα διαβολάκια στους τοίχους όπως ακριβώς σταυρώνουν την κάσα του σπιτιού την Ανάσταση. Το σοκολατένιο αυγό δεν είχε καλύτερη τύχη. Το έκανα θρύψαλα χτυπώντας το με τα αυτοκινητάκια μου και το μοίραζα στις γάτες της γειτονιάς. Για να το θέσω διαφορετικά, πιο πιθανό έβρισκα να μου φέρνει όντως τα δώρα ο Άγιος Βασίλης τα Χριστούγεννα, παρά ο νονός να μου στέλνει τα κεριά και τις σοκολάτες το Πάσχα.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν, απώθησα όλο και περισσότερο τον πόνο που κουβαλάνε αυτές οι μέρες. Βοήθησε βέβαια κι ο Τζεφιρέλι με τον Ιησού από τη Ναζαρέτ. Να βλέπεις τον Πάουελ να σέρνει τον σταυρό ενώ το αίμα τρέχει στο μέτωπό του και να βρίσκεις ενδιαφέρουσα την στυλιστική άποψη να ταιριάξουν την κέτσαπ με τον κόκκινο χιτώνα στην ίδια ακριβώς απόχρωση. Ξεχνιέσαι κατευθείαν. Κι όμως πριν λίγες ημέρες, έπιασε το αυτί μου μια διαφήμιση στο ραδιόφωνο κι ένιωσα την λαμπάδα να καρφώνεται μεμιάς στην καρδιά μου. Το μόνο που πρόλαβα να ακούσω ήταν "Για να κάνετε το παιδί σας να νιώσει την αναστάσιμη ευφορία " αλλά επειδή το Google είναι το ένα από τα πολλά ποδάρια του διαβόλου -ίσως και το μακρύτερο και σαφώς καλύτερο- δεν άργησα να βγάλω άκρη.

Κυκλοφορεί λοιπόν ένα βιβλίο με τίτλο "Ανακαλύπτω τις γιορτές με χαρούμενες δραστηριότητες". Το οπισθόφυλλο σε βάζει γρήγορα στο παιχνίδι. Διάβασε την ιστορία, χρωμάτισε την εικόνα της γιορτής, ανακάλυψε τους κρυμμένους συμβολισμούς και ψάλε το τροπάριο μαζί με την οικογένειά σου ή τους φίλους σου. Δεν μπορώ να σας περιγράψω την χαρά μου. Επιτέλους θα δω πώς θα φαινόταν ο Χριστούλης αν ήταν ο Γλίτσας από τους Γκοστμπάστερς βάφοντάς τον πράσινο, μιας και το είχα πάντα απορία. Λέω να το πάω κι ένα βήμα παραπέρα με κολάζ. Θα ρίξω χρυσόσκονη και θα κολλήσω στρας στον χιτώνα του και το σταυρό, γιατί πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσει να θυμίζει τους σημερινούς εκπρόσωπούς του. Για να μην μιλήσω για την πνευματική άσκηση που προσφέρει το βιβλίο και θα βοηθήσει τον βομβητή μου να συνεχίσει να διασκεδάζει αγνώστους στο Buzz. Αντιγράφω: "Ένας άντρας με πανοπλία στέκεται πίσω από τον Άγιο Ιωάννη. Ποιος είναι;  Ο ε_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ ς". Ευκολάκι! Ο Εξολοθρευτής βέβαια!

Πιστεύω πως τελικά αποδεικνύεται σωστό αυτό που λέει η Ορθοδοξία μας "Ο Θεός στο τέλος θα σε ανταμείψει για όλα αυτά που υπέφερες στο όνομά Του" και πως ήρθε η ώρα να επανορθώσει ο νονός αγοράζοντάς μου αυτό το βιβλίο το φετινό Πάσχα. Ποτέ δεν είναι αργά. Γιατί δυστυχώς, ο νονός είναι σαν το ΝΟΥΝΟΥ. Μόνο ένας κι ανάθεμα αν παρέλθει η ημερομηνία λήξης ή αν σε ξεχάσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News