Ας υποθέσουμε πως ο νέος ΣΥΡΙΖΑ παίρνει αυτοδυναμία. Τι προβλέπεται να γίνει; Να μάθει ο Σπίρτζης να μην παρανομεί ή ο Κατρούγκαλος να κυβερνά ή ο Μπαλτάς να μην γκρεμίζει; Ποιοι άνθρωποι  θα υλοποιήσουν μια συμφωνία με την οποία δεν συμφωνούν, δηλώνουν πως συνθηκολογούν με ψηλά όμως κι αγύριστο το κεφάλι, δεν μετανιώνουν για όσα έλεγαν ή έκαναν αλλά δεν είχαν και πάντα δίκιο. Όπου τα μόνα λάθη τους είναι όσοι διαφωνούν μαζί τους. Ζαλάδα να τους ακούς στην ασυναρτησία τους, απελπισία, τρόμος ακινησίας.

Ας υποθέσουμε ακόμη πως οι ΑΝΕΛ  μπαίνουν στη Βουλή, εάν ο νέος ΣΥΡΙΖΑ δεν πάρει αυτοδυναμία και σχηματίζουν οι δυο έντιμοι φίλοι κυβέρνηση. Στην παραπάνω εικόνα απλά θα προστεθεί ένα πιο χυδαίο λεκτικό ιδίωμα και μερικές παραπάνω θεωρίες συνωμοσίας. Και αν όχι ο Χαϊκάλης, πάντως ο Τ. Κουίκ. Η ακινησία αμετάβλητη, η καθήλωση τελεία.

Έχουμε κάνει τρείς εκλογές σε επτά μήνες για να μιλήσει ο λαός και επειδή η Δημοκρατία δήθεν δεν έχει αδιέξοδα. Πιο εκκωφαντικά από το ΟΧΙ ή τον Γενάρη ο περίφημος λαός δεν δύναται να μιλήσει. Στις πόσες εκλογές η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα;

Ας υποθέσουμε πως ο νέος ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος μεν χωρίς αυτοδυναμία δε, και χωρίς ΑΝΕΛ στη Βουλή, ή τέλος πάντων χωρίς 151 έδρες με ή χωρίς ΑΝΕΛ. Θα αναγκαστεί να συνεργασθεί είτε με Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ είτε με Ν.Δ.

Αυτό όμως θα μπορούσε να γίνει κι από τώρα χωρίς εκλογές. Προς τι η ταλαιπωρία;

Ας υποθέσουμε πως η Ν.Δ. βγαίνει πρώτο κόμμα, με έναν προσωρινό αρχηγό, που θα μονιμοποιηθεί εκ του αποτελέσματος. Αν κάνει κυβέρνηση όλων των κομμάτων, ο ΣΥΡΙΖΑ εύλογα θα αποφύγει να συμμετέχει στις ευθύνες εφαρμογής μιας συμφωνίας που δεν πιστεύει. Άρα θα παραμείνουμε με τους συνήθεις πρόθυμους ύποπτους Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ (αν είναι στη Βουλή). Και έναν ΣΥΡΙΖΑ «κοινωνικό» να σαμποτάρει κάθε προσπάθεια συναίνεσης, συζήτησης.

Πάλι μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Κυβέρνηση θα έχουμε. Συμφωνία θα έχουμε. Πρόοδο δεν θα έχουμε, κίνηση προς τα εμπρός δεν θα δούμε. Γιατί θα κυβερνάμε δεξιά (μνημονιακά τάχα) και θα μιλάμε υπό πίεση αριστερά (αντιμνημονιακά τάχα). Πώς να αλλάξουμε, τι να μεταρρυθμίσουμε με τέτοιο τρελοκομείο; 

Τρεις εκλογές για να πάμε, με 90 δισ, λιγότερα και περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων, πίσω στο 2014.

Η Μεταπολίτευση μπορεί να πέθανε. Όμως αυτό το πτώμα του κομματικού συστήματος παραμένει άταφο και σαπίζει. Ακινησία θανατερή και δίπλα πρόσφυγες που περνάνε από πάνω μας. Διακινητές στην προσφυγιά, βάλτος στη ζωή.

Τα καμώματα του Τσίπρα και της παρέας του φέρνουν μόνο λογισμούς της πίκρας.

Κανονικά, δεν θα 'πρεπε να πάμε να ψηφίσουμε. Αλλά κι αυτό δεν είναι λύση. Μετέχουμε καμαρωτά στην παρακμή!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News