«Προεκλογικός πυρετός σε όλη τη χώρα»! Ο τίτλος περνούσε στο κάτω μέρος της οθόνης, κόκκινο της φωτιάς, για να δώσει εύληπτο νόημα στο περιεχόμενο του πρώτου θέματος ενός δελτίου ειδήσεων, το βράδυ της Παρασκευής. Πυρετός; Που τον μέτρησαν; Και γιατί το δικό μου θερμόμετρο δείχνει υποθερμία;

Οι ειδικοί των δημοσκοπήσεων (που κάνουν διαρκώς, αλλά απαγορεύεται να μαρτυρήσουν δημόσια, δημοσκοπήσεις) επιβεβαιώνουν την δική μου αίσθηση, όχι τον τίτλο: «Ποτέ άλλοτε, ούτε σε ευρωεκλογές, δεν έχω συναντήσει τόσο χλιαρό πολιτικό κλίμα», λέει ένας δημοσκόπος. «Είναι που έχει διαλυθεί, έχει θρυμματισθεί κάθε συλλογικό φρόνημα», σχολιάζει ένας ποιητής.

 

Η Ελλάδα θα ψηφίσει σήμερα. Στα πιο μικρά μέρη κάθε σόι έχει τουλάχιστον έναν υποψήφιο για κάποιο δημοτικό αξίωμα από την ευρύτερη φαμίλια. Σε ένα νησιωτικό δήμο, για παράδειγμα, με 12000 ψηφοφόρους μέτρησα 950, συνολικά, σε όλα τα ψηφοδέλτια, τοπικούς υποψηφίους για κάποιο αξίωμα, Ένας στους 12. Η Ελλάδα θα ψηφίσει μαζικά, λοιπόν- στην επαρχία τουλάχιστον. Αλλά, πολιτικά, η ψήφος της θα είναι, όσο ποτέ άλλοτε, χλιαρή. Ψήφος μιας θυμωμένης χώρας, μιας φοβισμένης χώρας, μιας αμήχανης, μετέωρης χώρας.

 

Την θυμωμένη χώρα την βλέπω, την ακούω κάθε μέρα. Βλέπω και ακούω, επίσης, την φοβισμένη χώρα, την χώρα που φοβάται τα ακόμη χειρότερα από όσα ως τώρα της έτυχαν. Ο φόβος και ο θυμός τέμνονται συχνά. Απόψε θα ξέρουμε ποιό απ΄τα δύο αισθήματα κέρδισε την ψήφο. Υποθέτω ο φόβος. Αλλά και όσοι θυμωμένοι ψηφίσουν σήμερα από φόβο, δεν θα ξεθυμώσουν μετά. Ίσως θυμώσουν ακόμη χειρότερα. Και θα μείνουν αμήχανοι όσο πριν: με ποιόν στ αλήθεια θα έπρεπε να είναι θυμωμένοι;

 

Κι αν κάτι κάνει τόσο περίεργη, τόσο ασυνήθιστη αυτήν την εκλογική ημέρα, είναι που όλες τις προεκλογικές ημέρες βλέπαμε κι ακούγαμε να αναμετριούνται δυο καμπάνιες απλοϊκές, σχεδόν πρωτόγονες. «Μαυρίστε τους, γιατί αλλιώς θα σας φέρουν νέα, χειρότερα μέτρα», ήταν η πολεμική κραυγή της μιας πλευράς. «Ψηφίστε μας, γιατί αλλιώς θα υποστείτε τα χειρότερα που φοβάστε, την πολιτική αστάθεια», απάντησε, μετά από ένα μακρύ διάστημα αμηχανίας, η άλλη πλευρά. Φόβος απέναντι στον φόβο, φόβος κι απέναντι στον θυμό.

«Η προεκλογική καμπάνια είναι ποίηση, η διακυβέρνηση πρόζα» έχει πει ένας αμερικανός πολιτικός. Ίσως για πρώτη φορά ζήσαμε μια προεκλογική καμπάνια δίχως σταγόνα ποίησης. Χωρίς ούτε καν μια στρωτή πρόζα. Δίχως την ποίηση της ελπίδας ή την πρόζα ενός ορθολογικού σχεδίου. Μόνοι, απέναντι σε καθρεφτίσματα κακών λύκων που μας έδειχναν απειλητικά τα δόντια τους. Να διαλέξουμε αυτόν που μας τρομάζει λιγότερο…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News