Το διάστημα που μεσολάβησε από τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου μέχρι σήμερα, ήταν αρκετό για να πέσει ακόμα ένα προπύργιο ψευδαισθήσεων, πίσω από το οποίο η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου επέξελε ενστικτωδώς να οχυρωθεί. Η προεκλογική υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ ότι «θα σκίσει τα μνημόνια» μόλις έρθει στην εξουσία, έχει αποδειχθεί εκ των πραγμάτων ακόμα μία αυταπάτη, διαδεχόμενη με τη σειρά της πολλές προηγούμενες που από το 2010 αλλεπάλληλες ελληνικές κυβερνήσεις δημιούργησαν στο εσωτερικό της χώρας. Το αποτέλεσμα ήταν -όπως είδαμε να συμβαίνει όλα αυτά τα χρόνια- όταν οι αυταπάτες άρχισαν να καταρρέουν, μαζί με αυτές κατέρρευσαν εν μία νυκτί και οι κυβερνήσεις. Το ερώτημα που βρίσκεται στα χείλη πολλών τελευταία είναι αν η νέα κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγηθεί στην ίδια κατάληξη, με δεδομένο ότι οι πραγματικά σκληρές διαπραγματεύσεις της με τους διεθνείς πιστωτές ελάχιστους καρπούς έχουν αποφέρει σε σχέση με τις υπερπροσδοκίες που καλλιεργήθηκαν προεκλογικά. Κατά την άποψή μου το ερώτημα αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί τόσο απλά με ένα «ναι» ή με ένα «όχι». Είναι χαρακτηριστική η φράση που άκουσα πριν λίγο καιρό να λέει μια ηλικιωμένη γυναίκα ενώ καθόταν στο διπλανό από το δικό μου τραπέζι σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας. «Ακόμα κι αν αποτύχει (σ.σ. ο Τσίπρας) τουλάχιστον είναι κάτι καινούργιο, όχι πια τα ίδια και τα ίδια» έλεγε προς τις άλλες δύο εξίσου ηλικιωμένες φίλες της, που έδειχναν να συμφωνούν.

Στη νέα κυβέρνηση μπορεί εύκολα πολλά να προσάψει κανείς. Από απειρία και δημαγωγία μέχρι λάθος πολιτικές αποφάσεις σε θέματα όπως το μεταναστευτικό, το πανεπιστημιακό άσυλο και το νομοσχέδιο για τον «κατ' οίκον» εγκλεισμό τρομοκρατών. Όμως, όσα υπό άλλες συνθήκες και σε άλλες εποχές θα ήταν ικανά να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου απέναντί της, αυτή τη φορά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Και η εξήγηση γι' αυτό είναι διττή, και δυστυχώς πολλά μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα αλλά και σύσσωμα τα κόμματα της αντιπολίτευσης αδυνατούν -ή δεν θέλουν- να την κατανοήσουν. Κατά πρώτον ότι οι πολίτες αισθάνονται -και όχι αδίκως- ότι βρισκόμαστε σε ένα ιδιότυπο είδος πολέμου, που αναπτύσσεται άλλοτε με ρητορικά σχήματα ανοιχτών απειλών κατά της χώρας μας από μία ευρωζώνη όπου η λέξη αλληλεγγύη έχει αποσυρθεί και αντικατασταθεί με τη λέξη «τελεσίγραφο», και άλλοτε με αποφάσεις που απώτερο σκοπό έχουν τον οικονομικό στραγγαλισμό μας. Και κατά δεύτερον πολλοί -και όσο περνά ο καιρός αυτοί θα γίνουν ακόμα περισσότεροι- συνειδητοποιούν, έστω κι ενδόμυχα, ότι η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θα θρέψει κι άλλο την απογοήτευση, με τον κίνδυνο ένα μεγάλο απελπισμένο κομμάτι της κοινωνίας να στραφεί στην επιλογή του «εξτρεμιστικού λαϊκίστικου», όπως εγώ επιλέγω να χαρακτηρίζω τη Χρυσή Αυγή. Τον κίνδυνο του εκφασισμού τον κρύψαμε στην Ελλάδα κάτω από το χαλί για λίγο καιρό, με τα ΜΜΕ και μερίδα των πολιτικών μας να βαυκαλίζονται ότι ο εγκλεισμός των εξτρεμιστών στη φυλακή θα τον εξαλείψει. Έχω κατ' επανάληψη διατυπώσει την άποψη ότι όσο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου περιθωριοποιείται πολιτικά, κοινωνικά, επαγγελματικά και οικονομικά, τόσο η Χρυσή Αυγή θα είναι το φίδι που θρέφουμε στον κόρφο μας. Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θα στρέψει τον κόσμο πίσω στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ή σε νεότευκτους πολιτικούς σχηματισμούς που υπερασπίζονται την επιλογή συνέχισης μιας αντιδημοφιλούς πολιτικής που έχει αποτύχει για τη χώρα.

Αυτοί είναι και οι λόγοι που παρότι θεωρώ τη σημερινή κυβέρνηση σε μεγάλο βαθμό ανεπαρκή στη διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων και βλέπω από μέρους της χειρισμούς, οι οποίοι προσδίδουν αν μη τι άλλο πολιτικό ερασιτεχνισμό, αρνούμαι να συνταχθώ με όσους στο εσωτερικό της Ελλάδας -δημοσιογράφους και πολιτικούς- δίνουν τις τελευταίες εβδομάδες σε απόλυτη συγχορδία με τα κέντρα εξουσίας του εξωτερικού λυσσαλέο αγώνα για να την σπρώξουν σε έναν ακόμα συμβιβασμό υποταγής, αντίστοιχο με άλλους προηγούμενων κυβερνήσεων. Οι κυβέρνησεις Παπανδρέου και Παπαδήμου έδεσαν τα χέρια της Ελλάδας πισθάγκωνα τα χρόνια 2010-2012 μέσα από δανειακές συμβάσεις και υπογραφές που δεσμεύουν την χώρα για δεκαετίες και ολόκληρες γενιές που καμία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ανατρέψει. Αυτό που μπορεί και οφείλει να κάνει η κυβέρνηση πριν την υπογράψει, είναι να ζητήσει τη νομιμοποίηση της οποιασδήποτε συμφωνίας από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να διασφαλιστούν η εύθραυστη πολιτική και δημοκρατική σταθερότητα στη χώρα στη φάση μιας νέας περιόδου, η οποία συμπίπτει με την οριστική και αμετάκλητη κατάρρευση πολλών «μύθων» της τελευταίας πενταετίας.

*Ο Θάνος Δημάδης είναι συγγραφέας του βιβλίου «Στον δαίδαλο των μνημονίων: εμπειρίες, ερμηνείες, γεγονότα από τα κέντρα λήψης αποφάσεων» που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία όλης της χώρας. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News