Είναι θέμα ημερών να περάσει πρώτη η Ν.Δ. στις δημοσκοπήσεις. Χωρίς να προδικάζει το αποτέλεσμα, η δημοσκοπική πρωτιά επιβεβαιώνει κάτι που γραφόταν και λεγόταν.

Ο Α. Τσίπρας, γιατί ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να διαχειρισθεί την επιλογή υπέρ του τρίτου Μνημονίου. Πολλοί αναρωτιούνται κιόλας για το αν θέλει προσωπικά να γίνει ο αριστερός πρωθυπουργός που θα λερωθεί με αντιλαϊκά μέτρα ή αν προτιμά τα γνώριμα χωράφια της αντιπολίτευσης.

Σε ό,τι αφορά τους ψηφοφόρους η πραγματική «επανάσταση» δεν ήταν η εκλογή του Ιανουαρίου. Αυτό φαινόταν και ερχόταν πολλούς μήνες, η προσαρμογή ήταν σταδιακή. Ούτε καν η επτάμηνη «μη διακυβέρνηση» αρκούσε για να κλονίσει ριζικά τη θεμελιώδη υπόθεση που οδηγούσε εκλογικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Η λογική παρωδία που ονομάσθηκε δημοψήφισμα το κατέδειξε.

Η μη ανατρέψιμη στιγμή ήρθε με την υπογραφή του Μνημονίου και την ολική μεταστροφή του Α. Τσίπρα. Οι εκλογές δίνουν τη δυνατότητα αυτή η αλλαγή σκέψης των πολιτών να εκφρασθεί.

Η βασική υπόθεση που οδηγούσε στον ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015 είναι πως χειρότερα δεν πάει. Πολλοί μετακινούμενοι μεταξύ των κομμάτων ή μπλοκ εξουσίας ψηφοφόροι έκαναν την υπόθεση πως είχαμε πιάσει πάτο στο βαρέλι. Άρα η επιλογή ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια επιλογή χωρίς ρίσκο. Άμα χειρότερα δεν γίνεται γιατί να μην διεκδικήσουμε και κάτι παραπάνω; Μας έχουν πρήξει κι αυτοί οι Ευρωπαίοι. Ας δούμε κι έναν νέο άνθρωπο! Και τα μισά να κάνει πάλι κερδισμένοι θα ΄μαστε!

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν επιλογή ασφάλειας, σύνεσης και τόλμης συνάμα. Ιδανικές συνθήκες, όλα στη συσκευασία του ενός με απλή, τετράγωνη, κοινή λογική.

Το λάθος του συλλογισμού, τώρα πια το ξέρουν όλοι, ήταν το «χειρότερα δεν γίνεται».

Και όμως γίνεται, έγινε δηλαδή, εύκολα και ξεκάθαρα. 60 δισ. χειρότερα, capital controls, Μνημόνιο νέο χωρίς ορατό τέλος, τράπεζες φαλιρισμένες και με υπολογισμούς για τη διετία 300.000 περισσότεροι άνεργοι. Σε διάλεκτο Βαρουφάκη, παίξαμε και χάσαμε.

Χάσαμε πολλά και πολλές ευκαιρίες κι όλη η Ευρώπη μας το λέει και μας το δείχνει. Χάσαμε -ευτυχώς- και τις χίμαιρες για τους Ρώσους, Κινέζους, Ιρανούς και  Μαδουρο-λατίνους που θα μας στήριζαν εναλλακτικά.

Έτσι σήμερα στο κεντρικό εκλογικό δίλημμα διακυβέρνησης -γιατί διαπραγμάτευση δεν πολυ-υπάρχει- αυτοί οι ίδιοι ψηφοφόροι έχουν κάψει τη γούνα τους. Αυτό που συνήθως ψάχνουν, πρώτα ασφάλεια και μετά κάτι παραπάνω δεν το εγγυάται πια ο Τσίπρας.

Γιατί είναι διπρόσωπος, δηλαδή εγκλωβισμένος ανάμεσα στην υπογραφή του και στον αριστερό ψυχισμό του.

Όσο κι αν προσπαθεί να δραπετεύσει προς την επόμενη μέρα ώστε να αποφύγει αυτό τον εγκλωβισμό, το κόμμα του, δηλαδή ο Π. Λαφαζάνης και η συνεργαζόμενη πρώην ΠτΒ τον τραβούν από το μανίκι προς τα πίσω. Αναγκάζεται λοιπόν για να ισορροπήσει να μιλά αντιμνημονιακά, να υπαινίσσεται νέες διαπραγματεύσεις και εφαρμογή με το ζόρι της συμφωνίας.

Όμως έτσι παύει πια να είναι ασφαλής επιλογή. Γεννά ανασφάλεια και φόβο, σε μια περίοδο αποστροφής του ρίσκου.

Η εικόνα συμπληρώνεται, και μαζί τα δύσκολα για τον Α. Τσίπρα, από τον απρόσμενα κατάλληλο για την περίσταση ψυχισμό του Β. Μεϊμαράκη.

Στον «αυτοφωράκια» ο Α. Τσίπρας δεν μπορεί να εκφοβίζει με ανορθολογισμό ή πληβειακές ατάκες γιατί απλά ο Μεϊμαράκης είναι διαχρονικά εκτός συναγωνισμού. Ποιος δεν θυμάται τη διαμάχη του με Παυλόπουλο-Χατζηνικολάου (27 Σεπτεμβρίου 2012) όπου η λογική κι η ευπρέπεια σήκωσαν τα χέρια ψηλά!

Αυτή -η διάχυτη στην ελληνική κοινωνία και στα κόμματα «πιάτσα και μαγκιά»- που ταυτίζεται με λεβεντιά και θάρρος ήταν από τα μεγάλα όπλα του Α. Τσίπρα. Απέναντι στον Β. Μεϊμαράκη απλά δεν υπάρχει, ο Τσίπρας φαίνεται και είναι νεοσσός.

Μετά τα νταούλια και τη μαντάμ, ο διαψευσμένος Τσίπρας γίνεται ονειδισμένος αυτοφωράκιας.

Ο λαϊκισμός που βασίζεται στον ψυχισμό και η διακυβέρνηση που βασίζεται στην λογική εκτίμηση του συμφέροντος, δεν ευνοούν τον Α. Τσίπρα.

Τα όπλα του έγιναν οι αλυσίδες του. Το Μνημόνιο-αντιμνημόνιο είναι μια ψευδής εφεύρεση που δεν σηκώνει ολίγον εγκύους. Γίνεται θηλιά στον λαιμό του.

Κι ο Α. Τσίπρας  στο αδιέξοδο αυτό απαντά με το τρίτο μεγάλο του όπλο. Τη μετάθεση ευθυνών, δηλαδή τα ψέματα. Όπως για τον ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση, όπου τα έριξε και πάλι στους κακούς ξένους. Τον ξεσκέπασε αμετάκλητα η ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που ξεκαθάρισε πως ήταν αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης (ιδεοληπτικά σκέφτονταν να τιμωρήσουν τον Μωραΐτη -το Κολλέγιο είναι ίδρυμα και δεν έχει ΦΠΑ- αλλά ξέχασαν το φροντιστήριο της γειτονιάς).

Για να μπορεί να λέει πως φταίνε οι ξένοι, και φυσικά οι Γερμανοί, ούτε καν μια καλή κουβέντα ξεστόμισε στην τόσο τολμηρή και καθαρή πρόταση της Α. Μέρκελ περί απορρόφησης προσφύγων από την Ευρώπη. Σε αυτό το καθαρό θέμα της Αριστεράς, όπου ο ίδιος -που θα άλλαζε την Ευρώπη- δεν έκανε τίποτε, λιγόψυχα σιωπά.

Ο Α. Τσίπρας με αυτά που κάνει κατρακυλάει. Εάν δεν επανεκλεγεί δεν θα μας πάρει μαζί του.

Ο δρόμος που του απομένει -και δεν ακολουθεί- είναι μια συνεπής στροφή χωρίς νταούλια αλλά με σχέδιο ηθικής, θεσμικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Σε αυτό θα έβρισκε και συμμάχους και αξιοπρέπεια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News