Ο Βούτσης είναι, λέμε τώρα, αυστηρός αλλά δίκαιος, δεν θέλει ακρότητες κι υπερβολές, όπως κάποιοι άλλοι συνάδελφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλώνει, λοιπόν, πως δεν είναι ούτε τσολιάς ούτε πεμπτοφαλαγγίτης ο Στουρνάρας και κάποιοι άλλοι στο ΣΔΟΕ ή το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Αλλά είναι «αντίπαλοι».

Αντίπαλος μιας κυβέρνησης όμως στη δημόσια διοίκηση δεν υπάρχει. Υπάρχουν λειτουργοί που κάνουν ή δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Για παράδειγμα, ο κεντρικός τραπεζίτης είναι υποχρεωμένος να ενημερώνει, ανεξάρτητα από την κυβέρνηση, τους θεσμούς και τους πολίτες για την κατάσταση και τους κινδύνους της οικονομίας. Όπως έπρεπε να το είχε κάνει, δυνατά και δημόσια, ο Γ. Προβόπουλος το 2009, από το καλοκαίρι.

Όποιος το κάνει δεν είναι αντίπαλος καμιάς κυβέρνησης. Απλά κάνει τη δουλειά του, είτε αρέσει είτε όχι στην κάθε κυβέρνηση. Αντιπάλους είχε η εθνοσωτήριος το '67, ο σοβιετικός σοσιαλισμός το '30 και ο ναζισμός το '40. Αντιπάλους έχουν τα καθεστώτα, όχι οι δημοκρατικές κυβερνήσεις.

Όσο περισσότερο πλησιάζει η συμφωνία με τους εταίρους, τόσο θα μειώνεται η ανοχή του ΣΥΡΙΖΑ στη διαφωνία στο εσωτερικό της χώρας. Δεν θα αντέχουν την «απόκλιση» στο εσωτερικό γιατί θα θεωρούν ή θα φοβούνται πως οι ίδιοι έχουν «αποκλίνει» στο εξωτερικό. Έτσι, η αδιέξοδη σύγκρουση φόβου και θυμού εξελίσσεται σε αντίθεση τρόμου και οργής, είναι ο ακραίος φαύλος κύκλος του ανορθολογισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει επικίνδυνα με τον αυξανόμενο αυταρχισμό. Τον ενοχλούν οι ανεξάρτητες αρχές, ο κεντρικός τραπεζίτης, τα Μέσα και κάθε τι που δεν ελέγχει απόλυτα. Εναντίον τους στρέφει κραυγές, χαρακτηρισμούς και καθαρές απειλές. Δεν υπάρχει περίπτωση να πετύχει σε τέτοιο δρόμο. Ίσα-ίσα που έτσι υπονομεύει το όποιο εξυγιαντικό περιεχόμενο της διακυβέρνησής.

Στην Παιδεία, ο ακατάληπτος αυταρχισμός του υπουργού δημιουργεί αντιπολίτευση. Όχι από τα λιπόθυμα κόμματα αλλά από τους ίδιους τους πανεπιστημιακούς, τους γονείς και πολύ σύντομα και τους φοιτητές που εξεγείρονται απέναντι στο απόκοσμο και το παράλογο, που επιβάλλεται χωρίς διαβούλευση στον κατεξοχήν χώρο συναίνεσης.

Στη Βουλή, η κατάσταση κινείται μεταξύ κωμικού και τραγικού με τη στάση και τις παρεμβάσεις της προέδρου της. Στη Δικαιοσύνη, η υπουργοποίηση του πρώην προϊσταμένου ΕΥΠ αναβιώνει τους χειρότερους φόβους για παρεμβάσεις και σχέδια «κάθαρσης».

Η κυβέρνηση προκαλεί αντιδράσεις δημοκρατικής τάξης. Σε μόνο 100 ημέρες. Ανακαλύπτει εχθρούς καθημερινά με την ίδια ευκολία που ανακοινώνει λύση και συμφωνία κάθε Δευτέρα. Έτσι, δεν κυβερνά και δεν στέκεται. Ούτε θα είναι ποτέ σε θέση, στον βαθμό που ορίζει ως «αντίπαλο» την αυτονόητη πραγματικότητα της διαφοράς, να εφαρμόσει την όποια συμφωνία – εάν και εφόσον την επιτύχει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News