Αφησε τις σπουδές στα μαθηματικά και τη φυσική για να επικεντρωθεί, στα 23 της, στην καλλιέργεια της γης και στην αγροοικολογία. Βλέπει το μέλλον της μακριά από το Παρίσι, στην επαρχία, όπου οι ρυθμοί είναι πιο αργοί, η αυτοοργάνωση και η αυτάρκεια δεν είναι σχήματα λόγου αλλά και οι απειλές από τα μεγάλα συμφέροντα συνεχείς.

Η επιλογή της Λένα Λαζάρ έχει ωριμάσει από πολύ καιρό και δεν αφορά τίποτε άλλο παρά την απόφαση μιας συνεπούς ακτιβίστριας να είναι όσο το δυνατόν πιο χρήσιμη στη μάχη κατά της κλιματικής κρίσης και της μείωσης της βιοποικιλότητας. Συνεπούς, αλλά και ριζοσπαστικής ακτιβίστριας, ένα νέο (κυριολεκτικά και μεταφορικά πρόσωπο) στην οικολογία, γράφει ο Monde.

Από τον περασμένο Φεβρουάριο, η Λαζάρ άρχισε να παρακολουθεί τη σχολή Γεωπονίας Du Breuil στο Παρίσι και ήδη βρίσκει ότι οι παραδοσιακές μέθοδοι (λιπάσματα, σκάλισμα με τσάπα) δεν της εμπνέουν εμπιστοσύνη ούτε προστατεύουν αρκετά το περιβάλλον. Αντιθέτως την εμπνέουν οι μέθοδοι του Ιάπωνα Μασανόμπου Φουκουόκα, που ζητά όσο το δυνατόν λιγότερη «παρενόχληση» του εδάφους.

Η ίδια βλέπει στην απόκτηση του διπλώματος τη δυνατότητα να πάρει στα χέρια της την παραγωγή τροφίμων και την ανάπτυξη μιας μορφής αυτονομίας, προστατεύοντας παράλληλα και τα έμβια όντα. Αυτή η στροφή προς τη γη και σε όσα παράγει, για την Λαζάρ έρχεται την ώρα που οι κινητοποιήσεις και το κλίμα έχουν αρχίσει να χάνουν την παλιά δυναμική τους,  ενώ παράλληλα την βοηθά να απεμπλακεί και από μία ενοχλητική ειρωνεία των πραγμάτων. Πώς μπορεί να μιλάει κανένας για οικολογία όταν ζει στο Παρίσι περιτριγυρισμένος από τα μπετά;

Αρα, λοιπόν, η φυγή από την πρωτεύουσα είναι η λύση. Η Λαζάρ διατηρεί από την παιδική της ηλικία την ανάμνηση των περιπάτων στο δάσος ή στη θάλασσα με τους γονείς της (ο πατέρας σκηνοθέτης του κινηματογράφου, η μητέρα στο σπίτι) με τις δύο αδελφές και τους δύο αδελφούς της.

Η στιγμή του σοκ για την ίδια, αυτό που την έριξε για τα καλά στην οικολογία και στην φρενήρη ανάγνωση για το ζήτημα,  ήταν η πυρηνική καταστροφή στη Φουκουσίμα το 2011. Η ιαπωνόφιλη Λαζάρ (γνωρίζει τη γλώσσα και έχει πολλούς φίλους από τη χώρα αυτή) άρχισε στα 13 της να αμφιβάλλει για το κράτος όταν είδε ότι η κυβέρνηση της Ιαπωνίας έβαλε την οικονομία μπροστά από την υγεία των κατοίκων.

Σταδιακά πολιτικοποιήθηκε περισσότερο και άρχισε να αφήνει πίσω της το όνειρο για ερευνητική πορεία στη κβαντική φυσική («δεν έχει καμία επίδραση στον κόσμο», εξηγεί) για χάρη του περιβάλλοντος.

Το σημείο καμπής ήταν το 2018 όταν μαζί με φίλους ίδρυσε μία συλλογικότητα με στόχο να πραγματοποιήσει περισσότερο ριζοσπαστικές δράσεις για την οικολογία. Την ίδια χρονιά η Γκρέτα Τούνμπεργκ  ξεκίνησε το κίνημα «Παρασκευές για το μέλλον» και έβγαλε στον δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες νέους σε όλο τον κόσμο. «Σκεφτήκαμε ότι έπρεπε να κάνουμε το ίδιο στη Γαλλία», λέει η Λαζάρ. Και το έκαναν τον Μάρτιο του 2019, όταν πάνω από 170.000 νέοι βγήκαν στους δρόμου του Παρισιού· κάποιοι από αυτούς είχαν φτάσει να καταλάβουν για λίγες ώρες την έδρα της τράπεζας Société Générale.

Η πανδημία επηρέασε το κίνημα των νέων για το κλίμα,  εμποδίζοντας εκ των πραγμάτων τις συγκεντρώσεις και χαλαρώνοντας την ήδη χαλαρή δομή των ακτιβιστικών ομάδων. Η Λαζάρ, η «φωνή» του κινήματος Youth for Climate, πιστεύει ότι ήλθε η ώρα της στρατηγικής για το κίνημα και του ανοίγματος σε άλλες ομάδες κοινωνικών αγώνων. Προς το παρόν, η ίδια είναι επικεντρωμένη σε τοπικούς αγώνες για να μην πέσει η γη από τα χέρια των αγροτών στους μεγαλοβιομήχανους.

Αυτό που υπερασπίζεται είναι η ιδέα μιας «ένωσης της Αριστεράς της ρήξης» με στοιχεία άμεσης δημοκρατίας. Αρνείται να ξεκινήσει διάλογο με τους ηγέτες, οι οποίοι «δεν μας ακούν» και πιστεύει ότι «πρέπει να εξαναγκάσεις το κράτος, όχι να το πείσεις».  Θεωρεί ακόμη ότι «το μόνο πράγμα που πρέπει να απαγορευτεί, είναι ο μη πολιτικός οικολογικός ακτιβισμός, που δεν συνδέεται με τα κοινωνικά ζητήματα». Παρά την κόπωση -σωματική και ψυχική- από τον ενεργό ακτιβισμό, πιστεύει ότι θα τα καταφέρει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News