Οταν η κλήρωση του Κυπέλλου Ισπανίας έφερε στο δρόμο της τη μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης, στη γειτονιά της μικρούλας Αλκογιάνο -ομάδας Γ’ Κατηγορίας- επικράτησε πανικός. Είχε, μόλις, πραγματοποιήσει μια τεράστια υπέρβαση, αποκλείοντας στον προηγούμενο γύρο την Ουέσκα. Περίμενε την εύνοια της τύχης για να προχωρήσει άλλον ένα γύρο στη διοργάνωση. Ο μόνος που είχε χαρεί γι’ αυτό το συναπάντημα, ήταν ο γκολκίπερ της, Χοσέ Χουάν Φιγκέιρας: «Ελπίζω ο Ζιντάν να έρθει με τους βασικούς. Δεν βιώνεις κάθε μέρα αυτήν την εμπειρία, να παίζεις αντίπαλος της «Βασίλισσας». Μέχρι τη μέρα του αγώνα, έχουμε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε», είχε τονίσει στο ισπανικό πρακτορείο ειδήσεων.

Στα νιάτα του ο Φιγκέιρας ήταν σπουδαίο ταλέντο. Γι’ αυτό και τον είχαν δεχτεί στις ποδοσφαιρικές τους ακαδημίες, η Θέλτα και η Βαγιαδολίδ. Η καριέρα του, όμως, δεν εξελίχθηκε όπως θα ήθελε. Αγωνίστηκε στην Ελτσε, τη Λούγο, τη Γρανάδα, την Αγιλας, τη Θιουδάδ ντε Μούρθια και την Ουρένσε, ως ημιεπαγγελματίας. Τα χρήματα που κέρδιζε από την μπάλα δεν του έφταναν. Ετσι, αναγκάστηκε να εργαστεί σε φούρνο, ως ζαχαροπλάστης, για να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Δεν παραπονιόταν. Πάνω από 22 χρόνια στα γήπεδα, απολάμβανε κάθε παιχνίδι. Αλλά ποτέ δεν πίστεψε ότι στην πέμπτη δεκαετία της ζωής του, φίλαθλοι απ’ όλο τον Κόσμο θα τον έψαχναν στο Google με αφορμή κάποιο κατόρθωμά του στα γήπεδα.

Στην Πριμέρα Ντιβιζιόν είχε παίξει 37 λεπτά, όλα κι όλα. Το 2003, στο 2-2 της Θέλτα με τη Ρασίνγκ Σανταντέρ, στο «Μπαλαΐδος». Ο πρώτος τερματοφύλακας της Θέλτα είχε αποβληθεί, ο δεύτερος ήταν ασθενής, κι έτσι βρέθηκε κάτω από τα δοκάρια της ο Φιγκέιρας, σε ένα ματς που δεν θέλει να θυμάται. Είχε δεχτεί ένα γκολ στις καθυστερήσεις, από απευθείας εκτέλεση φάουλ, το οποίο καταδίκασε την προσπάθεια της ομάδας του να βγει στην Ευρώπη. Εκτοτε, περιπλανήθηκε σε διάφορους συλλόγους χαμηλότερων κατηγοριών, με εξαίρεση το πέρασμά του από τη Γρανάδα (2011). Τα επόμενα 18 χρόνια τα πέρασε στην αφάνεια. Στα 42 του πλέον (θα τα κλείσει τη Δευτέρα), δεν είχε φιλοδοξίες. Μόνο να είναι υγιής, για να γεύεται τη χαρά του παιχνιδιού μερικά χρόνια ακόμη.

Αλλωστε, από το 2019 υπερασπίζεται την εστία της άσημης Αλκογιάνο, που μετέχει στη Segunda División, δηλαδή στην τρίτη κατηγορία των ισπανικών λιγκών, κι έχει ετήσιο προϋπολογισμό μόλις 800.000 ευρώ. Στη Ρεάλ, τόσα παίρνει… ο τελευταίος αναπληρωματικός. Η έδρα της βρίσκεται στο Αλικάντε, μια μικρή πόλη 60.000 κατοίκων, και δεν έχει εμφανιστεί στη La Liga (Α’ Κατηγορία). Μέχρι προχθές ζούσε με την ανάμνηση της πρόκρισής της στους προημιτελικούς του Κυπέλλου Ισπανίας, το μακρινό 1946. Ακόμη κι εκεί, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας δεν βρήκε τίποτα καλύτερο από ένα μονοετές συμβόλαιο συνεργασίας. Αλλά η καλή του απόδοση τον κράτησε εκεί και τα επόμενα χρόνια. Ηταν γραφτό του, να ζήσει την κορυφαία του στιγμή ως ο γηραιότερος παίκτης στη χώρα.

Στο μικρό γηπεδάκι των 4.850 θέσεων, που κατασκευάστηκε πριν από, ακριβώς, έναν αιώνα, ο Φιγκέιρας δεν τρόμαξε στη θέα της «Βασίλισσας». Την κέρασε την πιο ταπεινωτική της βραδιά ever, πραγματοποιώντας δέκα απίθανες αποκρούσεις – τις περισσότερες που έχει κάνει τερματοφύλακας απέναντι στους «Blancos», σε όλες τις διοργανώσεις. Οι μισές από αυτές ήταν σε σουτ από το ύψος της μικρής περιοχής της Αλκογιάνο. Ο Αζάρ, ο Μπενζεμά, ο Ασένσιο και οι υπόλοιποι ακριβοπληρωμένοι παίκτες της Ρεάλ που ο Ζινεντίν Ζιντάν έριξε στον αγώνα, δεν κατάφεραν να τον νικήσουν. Μόνον ο Μιλιτάο του έβαλε γκολ, το οποίο οι γηπεδούχοι ισοφάρισαν δέκα λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα. Στην παράταση, αν και αγωνίζονταν με δέκα ποδοσφαιριστές λόγω αποβολής, πέτυχαν το τέρμα που έγραψε ιστορία. Εννοείται, πως ο Φιγκέιρας αναδείχθηκε σε MVP της αναμέτρησης.

Πανευτυχής ο πρόεδρος της Αλκογιάνο, Αντόνιο Χουστίθια, δήλωσε μετά τον αγώνα πως, αν (ο Φιγκέιρας) του ζητήσει ένα διαμέρισμα στη θάλασσα, θα του το αγοράσει. Απλοί οπαδοί τον κάλεσαν στο σπίτι τους, μέσω των social media, για να του κάνουν το τραπέζι. Κι εκείνος απάντησε σε όλους, έναν προς έναν. «Σας ευχαριστούμε όλους για τα μηνύματα και την υποστήριξη. Συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε», έγραψε αργότερα στον λογαριασμό του στο Twitter.

Η ζωή του δεν θα αλλάξει. Ούτε η καριέρα του – είναι αργά, πια. Θα συνεχίσει να απολαμβάνει κάθε Σαββατοκύριακο τη λάσπη των γηπέδων της Γ’ Κατηγορίας, όπως ο ίδιος τόνισε. Αυτά τα 120 λεπτά, που θα διηγείται στα παιδιά και τα εγγόνια του, δεν ήταν παρά ένα δώρο της μπάλας σε κάποιον που την αγάπησε ανιδιοτελώς, κι όχι για… τα λεφτά της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News