O πρώτος «ήρωας» του Euro 2016 αναδείχθηκε στην πρεμιέρα του τουρνουά -σχεδόν μεσάνυχτα Παρασκευής- και είναι γάλλος: ο Ντιμιτρί Παγιέ. Η άμμος στην κλεψύδρα του εναρκτήριου αγώνα άδειαζε, με τη Γαλλία να υποκύπτει στην «κατάρα» που καταδιώκει τις οικοδέσποινες του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Από το 1988, μόνο μια -το Βέλγιο, το 2000- κατάφερε να νικήσει στο παρθενικό της παιχνίδι.

Το ρολόι του «Σταντ ντε Φρανς» έδειχνε το 89′, οι ρουμάνοι περίμεναν το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή για να πανηγυρίσουν, και οι 80.000 θεατές κουνούσαν απρόθυμα τις μικρές σημαίες που κρατούσαν. Ωσπου ο Παγιέ πέτυχε ένα γκολ από ‘κείνα που στολίζουν τα σήματα των αθλητικών εκπομπών της τηλεόρασης. Μια βολίδα έξω από την περιοχή, που εκτοξεύτηκε από το αριστερό του πόδι, κάρφωσε την μπάλα στο δεξί «γάμα» του Ταταρουσάνου. Εκεί που κανένας τερματοφύλακας στον κόσμο δεν θα μπορούσε να επέμβει: 2-1, και η γιορτή των γάλλων ήρθε στα ίσα της.

Ο βραχύσωμος λυτρωτής των «Τρικολόρ» δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει. Μόλις ο προπονητής του τον έβγαλε από το παιχνίδι, ένα λεπτό αργότερα, κάθισε στον πάγκο και ξέσπασε σε λυγμούς. Στα δάκρυά του κύλησαν όλα τα συναισθήματα που τον είχαν πνίξει: το άγχος, η αγωνία, το πάθος για τη νίκη, η ένταση του αγώνα, η χαρά για τον ανέλπιστο -όπως είχε εξελιχθεί το ματς- θρίαμβο. Κυρίως η δικαίωση. Πριν από 17 χρόνια ο πατέρας του -ένας φτωχός ψαράς- ξεπουλήθηκε για να στείλει τον (12χρονο, τότε) Ντιμιτρί στη «μητέρα» Γαλλία, για να ακολουθήσει το όνειρό του: να γίνει ποδοσφαιριστής. Κι εκείνη, τέσσερα χρόνια αργότερα, του τον έστειλε πίσω… πακέτο. Με την ένδειξη «δεν κάνει για μπάλα το παιδί».

https://www.youtube.com/watch?v=Qk7ecnaVuAw

Σήμερα, η Γαλλία θα πρέπει να νιώθει τυχερή που το Ρεϊνιόν -ένα μικρό νησί δίπλα στον Μαυρίκιο και σχετικά κοντά στη Μαδαγασκάρη- είναι αποικία της. Διότι από εκεί προέρχεται ο άνθρωπος που χθες βράδυ τη γλίτωσε από απρόβλεπτες περιπέτειες. Οχι μόνο με το πολύτιμο γκολ του, αλλά συνολικά με την απόδοσή του. Ο Παγιέ έδωσε την πρώτη ασίστ του τουρνουά (στον Ζιρού, για να σκοράρει το 1-0), ενώ από αυτόν άρχιζαν όλες οι αξιόλογες προσπάθειες της ομάδας του.

Στην κουκίδα του χάρτη που γεννήθηκε, ήταν -εξ’ ορισμού- πολύ δύσκολο να παίξει μπάλα σε υψηλό επίπεδο. Πριν απ’ αυτόν, η μικρή του ιδιαίτερη πατρίδα είχε βγάλει δυο γνωστούς αθλητές, όλους κι όλους: μια καρατέκα και έναν πρωταθλητή του χάντμπολ, ο οποίος έφτασε να γίνει αρχηγός της εθνικής ομάδας της Γαλλίας. Το νησάκι φημίζεται για τις εξωτικές παραλίες του, το ηφαίστειό του, και για την ένδεια των κατοίκων του που είναι χωρικοί ή ψαράδες. Οχι για την παράδοσή του στον αθλητισμό.

Ο πάμπτωχος πατέρας Παγιέ και ο αδελφός του, δηλαδή ο θείος του Ντιμιτρί, συγκέντρωσαν με πολύ κόπο τα χρήματα για το ταξίδι στη Γαλλία και, το 1999, έστειλαν τον μικρό στη φημισμένη (τότε) ποδοσφαιρική ακαδημία της Χάβρης. Εκεί έμεινε τέσσερα χρόνια, όμως διακρίθηκε κυρίως για τους καυγάδες του με τ’ άλλα παιδιά, οι οποίοι συχνά ήταν αιματηροί. Στο γήπεδο, λίγα πράγματα. Οταν ο προπονητής του έχασε την υπομονή του μαζί του, εισηγήθηκε στη Χάβρη (ομάδα Β’ Κατηγορίας) να τον στείλει από ‘κει που ήρθε. Με τους χαρακτηρισμούς «εξαιρετικά ευπαθής», «απροσάρμοστος» και «ανεπίδεκτος μαθήσεως». Και η Χάβρη τον ξαπόστειλε.

Στα 16 του χρόνια, ο Ντιμιτρί είδε το όνειρό του να γκρεμίζεται. Επέστρεψε στο Ρεϊνιόν σε βαθιά κατάθλιψη. Για να τον συνεφέρουν, ο πατέρας του και ο θείος του τον έγραψαν σε μια τοπική ομάδα. Προσωρινά, για παρηγοριά. Σύντομα θα του μάθαιναν τα μυστικά της δουλειάς – και μπάλα, τέλος. Αλλά ο μικρός στάθηκε τυχερός αυτή τη φορά. Λίγο πριν του κόψουν το γήπεδο -την αλάνα, για να ακριβολογούμε- τον εντόπισε ένας κυνηγός ταλέντων της Ναντ. Ζήτησε από τον πατέρα του να τον πάρει μαζί του στη Γαλλία.

Στο πρώτο του συμβόλαιο, το καλοκαίρι του 2005, υπήρχαν δυο όροι. Ο ένας ήταν μια ρήτρα αποδέσμευσης. Επειδή είχαν μάθει για τον προβληματικό χαρακτήρα του, οι άνθρωποι του γαλλικού συλλόγου ανέφεραν ρητώς οτι θα τον κρατήσουν δοκιμαστικά, για έξι μήνες. Ο δεύτερος όρος ήταν οτι -σε αυτό το χρονικό διάστημα- δεν θα του έδιναν (γαλλικό) φράγκο. Για να βοηθήσει οικονομικά τους δικούς του, ο 17χρονος Παγιέ έπιασε δουλειά στα Marks & Spencer της πόλης, ως πωλητής ρούχων. Παραλλήλως, στο γήπεδο, «έβγαζε μάτια». Καθώς είχε σκληραγωγηθεί στις αλάνες της πατρίδας του, όπου η κλωτσιά πήγαινε σύννεφο, τίποτε -πλέον- δεν τον εμπόδιζε να ξεδιπλώσει τις αρετές του.

Το 2007, που η Ναντ υποβιβάστηκε, πήγε στη Σεντ Εντιέν. Οι φίλοι του Ολυμπιακού θα τον θυμούνται. Στις 26 Φεβρουαρίου 2009 είχε σκοράρει σε βάρος της ομάδας τους (επί Ερνέστο Βαλβέρδε), σε επαναληπτικό αγώνα (2-1 υπέρ των γάλλων) για τη φάση των «32» του Κυπέλλου UEFA. Πάντως, συχνά ο Παγιέ επιβεβαίωνε όσους τον αντιπαθούσαν λόγω του χαρακτήρα του. Με αποκορύφωμα μια… κουτουλιά που έριξε στον Ματουιντί. Ναι, τον γνωστό – επίσης παίκτη της εθνικής ομάδας της Γαλλίας.

https://www.youtube.com/watch?v=gXgBa4cf5rY

Τον Ιούλιο του 2011 ο Παγιέ μετακινήθηκε στη Λιλ και, δύο χρόνια μετά, στη Μαρσέιγ. Αν και η Τσέλσι, η Λίβερπουλ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον είχαν ήδη βάλει στο στόχαστρο. Η δεύτερη χρονιά του με τη φανέλα της Μαρσέιγ ήταν καταπληκτική, με 16 ασίστ. Στα πέντε μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, μόνον ο Μέσι τον ξεπέρασε, με μια παραπάνω.

Στη Μασσαλία ευτύχησε να έχει προπονητή τον Μαρσέλο Μπιέλσα. Εστω για μόλις μια σεζόν. Αν και είχε αποκτηθεί από τη Λιλ ως αριστερό εξτρέμ, ο Μπιέλσα τον έμαθε να συγκλίνει και να απειλεί, είτε τελειώνοντας ο ίδιος τις φάσεις, είτε σερβίροντας τα γκολ στους συμπαίκτες του. Λίγο αργότερα, τον έκανε κανονικό playmaker. Ηδη από τον περασμένο Οκτώβριο, ο Ντιντιέ Ντεσάμπ -ο οποίος τον κάλεσε ξανά στην εθνική ομάδα της Γαλλίας- έλεγε: «Παίζει σε έναν διαφορετικό ρόλο, στον άξονα, και επηρεάζει πολύ το παιχνίδι. Είναι απίστευτα αποτελεσματικός, όσον αφορά τα γκολ και τις ασίστ».

Κάνοντας καταπληκτικά παιχνίδια στο τέλος της σεζόν 2014-2015 με τη Μαρσέιγ, ο Παγιέ μπήκε στο μάτι πολλών συλλόγων του εξωτερικού. Ενας απ’ αυτούς ήταν η Λίβερπουλ, η οποία τον παρακολουθούσε επί αρκετά χρόνια. Ο Μπιέλσα σχεδόν ικέτευσε τη διοίκηση να μην τον πουλήσει, όμως η Μαρσέιγ είχε αποτύχει να βγει στο Champions League, και είχε απόλυτη ανάγκη χρημάτων για να ισοσκελίσει τα οικονομικά της εκείνη τη χρονιά. Η Γουέστ Χαμ τής έδινε ακριβώς όσα χρειαζόταν. Στις 26 Ιουνίου 2015, ο λονδρέζικος σύλλογος δαπάνησε 13,8 εκατομμύρια ευρώ και τον έκανε δικό του. Οπως αποδείχτηκε μερικούς μήνες αργότερα, είχε κάνει… κίνηση ματ.

Πίσω από αυτή τη μετεγγραφή κρύβεται η επιμονή -μέχρι παρεξηγήσεως- του κροάτη προπονητή της να φέρει τον βραχύσωμο γάλλο στο Λονδίνο. Διότι ο Μπίλιτς, πέρα από τα υπόλοιπα χαρίσματα του παίκτη, είχε διαγνώσει την εργατικότητά του. Είχε εντυπωσιαστεί από τη ραγδαία εξέλιξη του παίκτη, χρόνο με τον χρόνο. Τις σεζόν 2012-2013 (ως παίκτης της Λιλ) και 2014-2015 (ως παίκτης της Μαρσέιγ) ήταν μέλος της καλύτερης ενδεκάδας του γαλλικού πρωταθλήματος.

Ηταν η τελευταία σεζόν προτού τα «Σφυριά» μετακομίσουν στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου, και ο Μπίλιτς είχε προσληφθεί για να κάνει την ομάδα πιο θεαματική, πιο ανταγωνιστική, πιο ελκυστική. Να την ανεβάσει επίπεδο και -παραλλήλως- να την ξεκολλήσει από εκείνο το ποδόσφαιρο σκοπιμότητας που έπαιζε. Το… θέατρο των παραστάσεών της θα μεγάλωνε, κι έτσι που έπαιζε τότε, δεν υπήρχε περίπτωση να το γεμίσει. Ο Παγιέ, λοιπόν, ήταν ο άνθρωπός του. Ο Μπίλιτς δικαιώθηκε. Ο γάλλος έβγαλε -φέτος- την ομάδα στην Ευρώπη σχεδόν μόνος του, κι έγινε τραγούδι στα χείλη των οπαδών της Γουέστ Χαμ.

Στην εθνική ομάδα της Γαλλίας έκανε το ντεμπούτο του στις 9 Οκτωβρίου 2010. Κατά σύμπτωση, κόντρα στη Ρουμανία. Μπήκε στο 86’, στη θέση του Καρίμ Μπενζεμά, και έδωσε την πάσα στον Γκουρκίφ για να σκοράρει το τελικό 2-0. Το πρώτο γκολ του Παγιέ άργησε να έρθει. Το πέτυχε στις 7 Ιουνίου 2015, στην ήττα (4-3) από το Βέλγιο, σε φιλικό ματς στο Παρίσι.

Ο Ντιμιτρί Παγιέ δεν πήγε στο Euro μικρός, ούτε άγνωστος. Αλλά αυτή η διοργάνωση μπορεί να εκτοξεύσει την καριέρα του. Σήμερα κοστολογείται στα περίπου 40 εκατ. ευρώ. Μετά το Euro μπορεί να αξίζει τα διπλάσια χρήματα. Ακριβώς όπως είχε συμβεί με τον Χάμες Ροντρίγκες στο Μουντιάλ της Βραζιλίας.

Γι’ αυτό, τον περασμένο Φεβρουάριο, η Γουέστ Χαμ τού πρόσφερε νέο συμβόλαιο, με αποδοχές που μπορεί να του αποφέρουν έως και 160.000 ευρώ την εβδομάδα (αναλόγως με τις συμμετοχές του) και μπόνους υπογραφής ύψους 1,2 εκατ. ευρώ. Θορυβήθηκε, όταν έμαθε οτι οι κινέζοι ετοιμάζουν πρόταση 55 εκατομμυρίων ευρώ για να τον αποκτήσουν, δίνοντας στον ίδιο τον παίκτη 175.000 ευρώ την εβδομάδα. Θα μπορούσε να τον πουλήσει τέσσερις φορές πάνω από την τιμή στην οποία τον αγόρασε πριν από έναν χρόνο. Αλλά γνωρίζει οτι στο πρόσωπό του κέρδισε τον πρώτο αριθμό του λαχείου. Το οποίο χθες… κλήρωσε και για τους γάλλους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News