Πάντα πίστευα ότι η μουσική είναι ένας λειτουργικός ενωτικός κρίκος. Ότι μέσα σε έναν χαοτικό ρυθμό ζωής, έρχεται να σου υπενθυμίσει ότι τελικά δε χρειαζόμαστε πολλά για να νοσταλγήσουμε, να χαρούμε, να εκφραστούμε με περισσότερη ζωντάνια, αυτή που η καθημερινότητα κλέβει με δοσομετρητή – βασανιστικά και υποσυνείδητα, τις περισσότερες φορές. Δεν είναι οι νότες μόνο το εργαλείο, ούτε ο θόρυβος των «μεγαφώνων» και τα εκτυφλωτικά φώτα. Μία κιθάρα, ένα μικρόφωνο και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, είναι αρκετά για μία βόλτα στον χωροχρόνο.

Ο Γιώργης Χριστοδούλου, πρώτη φορά στο Λονδίνο, είναι ένας καλλιτέχνης του κόσμου. Όχι γιατί ταξιδεύει μέσα σε αυτόν, με βάση του την Ισπανία πια, αλλά γιατί, μέσα από την προσωπική του αισθητική στον χώρο, την εκτέλεση, τους στίχους, τη σχέση του με το κοινό, επιλέγει να φτιάξει έναν κόσμο λίγο πιο μαγικό από τον πραγματικό. Την Κυριακή που μας πέρασε, σε ένα ζεστό «ρετρό» μαγαζί του Ανατολικού Λονδίνου και πίσω από έναν καθρέφτη για είσοδο στη χώρα των θαυμάτων, ο Γιώργης με τη συνοδεία τού Παναγιώτη Αθάνατου σε jazz κιθάρα, μας ταξίδεψε πολύ μακριά από το Λονδίνο, σε μία διαδρομή ντυμένη αφηγήσεις και μουσικές. Το προηγούμενο βράδυ εμφανίστηκε με το "Serenade" στο Hellenic Centre. Η ομάδα ark4art, με υπεύθυνο τον Δημήτρη Κρανιώτη, διοργάνωσε το event, γι' αυτό ακριβώς τον λόγο: «Για να έρθουμε λίγο πιο κοντά, με καλλιτέχνες που αγαπούν την αλήθεια τους, σε μία πόλη γεμάτη θόρυβο». Και, ομολογουμένως, η βραδιά εξελίχθηκε σε ένα παραμύθι, με αφηγητή/τραγουδοποιό τον Γιώργη, τον Παναγιώτη προέκταση της κιθάρας του στην κυριολεξία και συμπρωταγνωνιστές όλους εμάς.

"Serenade", Καντάδα, ένα μουσικό project, που εγκαινιάζει μία σειρά εμφανίσεων του Γιώργη Χριστοδούλου στην Ελλάδα και τον κόσμο. Το πρόγραμμα ξεκινάει με αφήγηση του καλλιτέχνη, που ξυπνάει στο κοινό αυτήν την ηδύτητα της καντάδας, τη μελωδία της, τον σκοπό της, το συναίσθημα που τη γεννάει. Αττίκ, Χατζιδάκις, Γιαννίδης, bossa nova, jazz, ελληνικά, ισπανικά, γαλλικά, με ενδιάμεσες αφηγήσεις, για την Αθήνα του τότε, τα σοκάκια της, τους ανθρώπους της, την αγάπη. Δεν ξέρω, μα την αλήθεια, αν ξεχώρισα κάποια εκτέλεση, μιας και η ροή του προγράμματος είναι τέτοια, που απλά σε παρασύρει σε κάθε συγχορδία της. Κάποια στιγμή, σε αυτήν την κυκλική διαρρύθμιση του χώρου με τα γήινα χρώματα, τα λευκά τριγωνικά σημαιάκια που επέλεξε ο ίδιος ο Γιώργης ως backround και τη σιωπή του κοινού, έκλεισα τα μάτια και βρέθηκα σε σοκάκια γνωστά μα και άγνωστα, παρέα με τον Αττίκ και τις μυρωδιές εκείνης της εποχής. Και όταν τα ξανάνοιξα, νομίζω κάπου όλοι είχαν χαθεί στα δικά τους.

Ο Γιώργης Χριστοδούλου ονειρεύεται να μεταφέρει το "Serenade" στην πανσέληνο της Δήλου, σε μία εκκλησία εδώ στο Λονδίνο, σε ένα μικρό αρχαίο θέατρο. «Είναι μια δουλειά που θέλω να ταξιδέψει στην Ελλάδα που αγαπάμε», λέει. «Κάθε μικρή λεπτομέρεια που βλέπεις, ακόμα και στην αισθητική, είναι προσωπική επιλογή, γι' αυτό και είναι σημαντική η επιλογή του χώρου». «Είναι σαν να ολοκληρώνεται κάτι τελετουργικό», του είπα, μιας και μου άφησε μια τέτοια αίσθηση. Την αγάπη του για τον Χατζιδάκι τη χρωστάει στη γιαγιά του, όταν αυτή του είπε, τη στιγμή που ανακάλυψε την αντίστοιχη κασέτα ο Γιώργης, «Δεν ξέρεις το Μεγάλο Ερωτικό;». Kαι αυτό ήταν αρκετό για την αφετηρία.

Στο άκουσμα του "Πες μου μια λέξη", άκουσα κάποια να λέει «γι' αυτό το τραγούδι και μόνο, θα γύριζα στην Ελλάδα». Και, ξαφνικά, άρχισαν όλοι να σιγοτραγουδάνε, ακόμα και οι ξένοι γύρω μας, προσπαθούσαν κουνώντας τα χείλη και τα δάκτυλα, να συνοδεύσουν τον ρυθμό. Ενότητα. Αυτό κατορθώνει η μουσική, αυτό πέτυχε και ο Γιώργης εκείνο το βράδυ. Ένα βράδυ που η Ελλάδα καιγόταν στον πυρετό των εκλογών και εδώ σε αυτήν την όμορφη Λονδρέζικη νύχτα, η μουσική μαλάκωνε τους παλμούς.

*Ο Γιώργος Χριστοδούλου θα εμφανιστεί με το "Serenade" στην Αθήνα, στο Rabit Hall, στις 7, 14, 21 και 28 Φλεβάρη και ώρα 21:30. O Γιώτης Παρασκευαϊδης θα συνοδεύει με ακουστική κιθάρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News