«Κάλλιο αργά παρά ποτέ».

Αυτό λέει από μέσα της (και απ’ έξω της…) η Μόνικα Μπελούτσι, η οποία για πρώτη φορά στην καριέρα της ανέβηκε στο θεατρικό σανίδι, ερμηνεύοντας την Μαρία Κάλλας.

Η 55χρονη ιταλίδα ηθοποιός πριν λίγες εβδομάδες ολοκλήρωσε στο Studio Marigny, στο Παρίσι, τις εμφανίσεις της στην παράσταση με τίτλο «Maria Callas, Lettres et Mémoires», στο πλαίσιο της οποίας διαβάζει αδημοσίευτα κείμενα της ελληνίδας ντίβας της όπερας, που έχουν συλλεχθεί από τον Τομ Γουλφ, σκηνοθέτη της ταινίας «Maria by Callas».

Η παράσταση ακολούθησε την πορεία της Κάλλας από την παιδική της ηλικία στη Νέα Υόρκη μέχρι τα χρόνια του πολέμου στην Αθήνα, σε μια ζωή που χαρακτηρίστηκε από επιτυχίες και σκάνδαλα, τη θυελλώδη σχέση της με τον Αριστοτέλη Ωνάση αλλά και τις προσωπικές της δοκιμασίες.

Μιλώντας στην ιταλική εφημερίδα Repubblica, η 55χρονη ντίβα της υποκριτικής εξήγησε για ποιο λόγο άργησε τόσο πολύ το ντεμπούτο της στο θεατρικό σανίδι.

«Η βραδύτητα και η καθυστέρηση είναι χαρακτηριστικό της γυναικείας φύσης», εξηγεί η ίδια, «αντίστοιχα, η βιασύνη και η σπουδή ειναι ίδιον της ανδρικής. Η ενέργεια της γυναίκας είναι πάντα σε αναμονή και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να εκδηλωθεί», ενώ καταθέτει και έναν ακόμη παράγοντα που άργησε τόσο να εμφανιστεί σε μια θεατρική παράσταση:

«Δεν είναι ότι παλιότερα φοβόμουν το θέατρο: Ακόμη το φοβάμαι. Βασικά, το τρέμω», επεσήμανε μιλώντας στο AFP, κάνοντας ξεκάθαρα λόγο για τον φόβο της σκηνής, το γνωστό stage fright από τον οποία πάσχουν πολλοί συνάδελφοί της.

«Για μένα, όλο αυτό ήταν ένα πραγματικό άλμα στο κενό. Ωστόσο, είπα «ναι» παρά τον φόβο μου, ένα «ναι» από αυθορμητισμό, σαν να μην είχα χρόνο να αντιδράσω περαιτέρω», τονίζει η ίδια, αν και προσθέτει πως «το να βγαίνω κάθε βράδυ στη σκηνή είναι σαν να υποβάλλω τον εαυτό μου σε κάποια μορφή βίας».

Συγκρίνοντας την εμπειρία της με εκείνη του σινεμά, η Μπελούτσι ξεκαθάρισε πως «στον κινηματογράφο είναι λιγότερο τρομακτική».

«Όταν κάποιος κάνει μια ταινία, είναι σαν να προστατεύεται από τον έξω κόσμο. Με το θέατρο, κάποιος αναπνέει πάνω στο κοινό και το κοινό σε αναπνέει. Υπάρχει μια άμεση επαφή», προσθέτει.

Επίσης, με το θέατρο, η συγκέντρωση του ηθοποιού πρέπει να διαρκέσει καθ ‘όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Αντιθέτως, σε μια ταινία, οι σκηνές γυρίζονται μία προς μία, με διαλείμματα για ανάπαυση στο μεταξύ.

Σχετικά με την παράσταση πάντως, η Μπελούτσι είπε ότι «γοητεύτηκε από το έργο του Γουλφ».

«Τα γράμματα [που διαβάζω επί σκηνής] είναι τόσο όμορφα. Είναι σαν να κοιτάς απευθείας στην ψυχή της [Κάλλας]», λέει η Μπελούτσι.

Σύμφωνα με τον ίδιο του Γουλφ, υπήρξε απόλυτη «χημεία» μεταξύ της Μπελούτσι και της προσωπικότητας της Κάλλας.

«[Η Μπελούτσι] ερμήνευσε με ακρίβεια τόσο την δυνατή όσο και την ευάλωτη πλευρά της ντίβας. Η Μόνικα κατάφερε να καταλάβει πλήρως την γυναίκα πίσω από το θρύλο», προσθέτει.

«Όταν κάποιος εκτίθεται [όπως το έκανε η Κάλλας], διατρέχει μεγάλο κίνδυνο. Εγώ πάλι, προσπαθώ να προστατέψω τον εαυτό μου. Είναι πραγματικά σημαντικό να παραμένω προσγειωμένη και να κρατάω μια απόσταση από την (δημόσια) εικόνα μου», επισημαίνει με νόημα η 55χρονη ηθοποιός.

Η συζήτηση δεν γίνεται να μην φτάσει στο φλέγον ζήτημα των ημερών, αυτό της πανδημίας.

«Εχω πλέον καταλάβει πως η ζωή μας δεν είναι τίποτα άλλο από διαδοχικές πτώσεις και απόπειρες να ανασυνταχτούμε. Ετσι και τώρα, με τον κορονοϊό, ίσως αυτό αποδειχθεί η αφορμή να ανακαλύψουμε αξίες, όπως η φιλία, η οικογένεια, η αγάπη. Και εγώ αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στη Γαλλία, παρέα με τις δυο κόρες μου. Ισως αυτή είναι η στιγμή να σκεφτούμε άλλα πράγματα, όπως το να σταματήσουμε να είμαστε υπεύθυνοι για την καταστροφή του πλανήτη μας», καταλήγει με νόημα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News